11:11

انگار که با کتابا غریبه‌م.

مامان درونگراست. گفت چرا با خودم حرف نمیزنی یعنی من و کمتر از تراپیست می‌دونی ؟! دیگه پیش تراپیستم نرفتم. حالا هر وقت ک حالم خوب نیست میشینه پیشم. انقد سکوت می‌کنه که خودم میگم بهش. حالا دیگه میترسم انقدی بگم که مامان غصه بخوره. مامان غصه میخوره تراپیست ولی غصه نمی‌خورد. حالا منم و عذابی که از رو دوش خودم بر میدارم و رو دوش مامان میزارم. مامان گناه داره فقط همین.

تقصیر خودمه خیلی جدی گرفتم حرفا و آدما و حتی دنیارو.

هرگز اهمیتِ زیادِ چیزهای کوچیک رو نادیده نگیر.

همون چشما همه چیز شد برام.

آدمایی که میان تو زندگیت بغیر از درسایی که بهت میدن یه تیکه از تو رو هم تغییر میدن یه تیکه از قلبت،وجودت،رفتارت،افکارت

نه عزیزم درست نشد، فقط انقد تکرار شد عادت کردم.

اگر قرار نیست که آدم‌ها برای کارهای کوچک ذوق کنن و شکل نقش‌بسته در ابرها رو به هم نشون ندن، برای هم گل نچینن، گیاه نکارن، برای هم موسیقی نفرستن، هم‌دیگه رو بغل نکنن،مال یک نفر نباشن،اصلاً برای چی زنده‌ان؟

Inside out 2

تنها راهِ یاد گرفتن، زندگی کردن است.