میویس با طعم بلوبری 🐋

مکانِ امنم رو از دست دادم.

ای کاش الان با یه خرگوربا تو بغلم و یه لیوان هات چاکلت تو دستم کنار شومینه بودم و به صدای سوختن چوب تو آتیش گوش می‌کردم.

stuck in traffic.

قسمت دردناکش این‌جاست که می‌دونم دیر یا زود نوبت خودمم می‌شه و باید دارو ندارم رو رها کنم و برم، فقط چون از بخت سیاهم ایرانیم.

حس این رو دارم که وجودم رو تیکه تیکه کردن و هر تیکه رو فرستادن یک جایی از این دنیای کوفتی.

از اینکه تو ویدیوکال لبخند بزنم و به زور بغضمو قورت بدم خسته شدم.

فردا جشن روپوش سفید خواهرمه، باید خوشحال باشیم نه؟ ولی داریم مثل ابر بهار اشک می‌ریزیم. مامانم داشت برای بار دوم پیام خواهرم رو می‌خوند «خیلی جاتون خالیه، اینجا اگه خانواده‌مون پزشک باشن می‌تونن روپوش‌مون رو تن‌مون کنن. اگه بابا اینجا بود اون به‌جای استادم روپوشمو تنم می‌کرد…» و همین کافی بود برای اینکه بغض همه‌مون بترکه.

واقعا نمی‌دونم این حجم از تنفر چجوری تو یه آدم به این کوچیکی جا می‌شه، هی با خودم می‌گم دیگه بیشتر از این نمی‌تونی از این حکومت و کشور لعنتی متنفر بشی ولی امروز فهمیدم که می‌شه، می‌تونم.