Parantezbaz

که: "کارِ جهان یک‌سان‌ بِنَمانَد!

حدیثی، آیه‌ای، چیزی؟

پشتِ خط می‌پرسی: "خونه‌ای؟" می‌گویم: "کجا باشم؟" -صدای چی میاد؟ -یکی دایره‌زنگی گرفته دستش، اومده توی کوچه. خداروشکر خودش نمی‌خونه، نوار گذاشته، نوروزی و از این حرفا. -نوار؟ -آره، چه می‌دونم با اسپیکری، چیزی. -محله‌تون سمعی‌بصری قوی داره! -آره. تعریف نمی‌کنی؟ -چی تعریف کنم؟ -هرچی. -کتاب‌خونه‌ام. بعدا تعریف می‌کنم. -کتاب‌خونه چرا؟ -چرا؟ مردم میان کتاب‌خونه چرا؟ -تو کتاب‌خونه‌ای نبودی، می‌خریدی‌ همیشه. -حالا می‌خوام امانت بگیرم. واسه تو هم چیزی بگیرم؟ تا سه‌تا اجازه دارم. -نه. فعلا که چیزی نمی‌خونم. می‌مونه جلوی چشمم آینه‌ی دق. -من چی بگیرم؟ -دو جین اسکرین‌شات دارم، می‌فرستم واسه‌ت. هرکدومو دوست داشتی بگیر. بعد نگی تو گفتی بد بود. -نه، نگاه می‌کنم خودم. -پس بعدا زنگ بزن. -زنگ می‌زنم. مرد دایره‌زنگی به‌دست از جلو پنجره رد می‌شود. می‌بینمش. نه چهره سیاه کرده، نه اسپیکر و بند و بساط صوتیِ مجهز دارد. نیم‌وجب لای پنجره را باز می‌کنم. پیام می‌آید که: "دیوونه‌ای؟ کی با موزیک قری و دایره‌زنگی گریه می‌کنه آخه؟"

‏چه سریع اولویت‌های حیاتی آدم تغییر می‌کنه؛ یه‌تکونِ کوچولو لازمه تا هرچی که تا دیروز واسه‌ت مهم‌ترین بوده، امروز بی‌ارزش بشه و جاش رو بده به ضرورت دیگه‌ای.

من عاشق این قابلیت Ai ام! واقعا خوبه:))

سال کنکور به‌جهت وجه‌شبه‌های بسیار، از جمله تعداد ماه‌هاش، شبیه نه‌ماه بارداریه‌؛ منتهی وجه‌ افتراقش اینه که زائو یک‌بار می‌زاد و خلاص، اما من هرروز و مکرراً می‌زام و نه‌خلاص!

می‌گه: "هیچی توی این جهان گارانتی نداره!"