کُنجِ دنجِ آرزوها

مثلا کتابخونه داشتم روانی می‌شدم از صدای صحبت های دختروپسرهایی که تو راهرویی که نزدیک کتابخونه دختراست مدام حرف می‌زنن و صداشون میاد این ور، من هی تحمل کردم هی تحمل کردم هی تحمل کردم. نمی‌دونم چرا بیرون از خونه یه روحیه ی احمقانه ی مهربون دارم. اینی که می‌گم احمقانه، جدی احمقانه‌ست ها! تحمل می‌کنم چرا؟ چون الان برم بگم طرف احساس خجالت می‌کنه یا... و خیلی بده ها. چند وقت پیش پشتم دوتا خانوم حرف می‌زدن(پشت من از لحاظ موقعیت مکانی) و من اذیت شدم و بالاخره تذکر دادم می‌شه حرف نزنید اینجا؟ بعد ک طرف عذرخواهی کرد گفتم نه، ببخشیدا! این واژه ی احمقانه ی ببخشیدا چند روز تو ذهنم بود که چرا وقتی حق طبیعیت رو گفتی و جواب گرفتی، تهش ببخشید گفتی. این تحمل احمقانه از کجا میاد؟ از کجا؟ نمی‌دونم چرا بیرون انقد نرمم خونه محکمم ولی. ولی باید برعکس باشه جای این دو... یا اون روزی که من تازه رسیده بودم کتابخونه و وسایلام رو باز کردم و داشتم شروع می‌کردم، دیدم یه دختر از در اومد سر میزای یک نفره با اون یه نفری که نشسته بودن سر هر میز، حرف می‌زد و بقیه که یه چیزی می گفتن می‌گفت باشه و می‌رفت میز تکی بعدی آخر اومد پیش من که ما چند…