Negar is here.

گاهی فکر می‌کنم عشق یک احساس تموم نشدنی و بی‌نهایته. نه فقط به یک شخص یا موضوعی مشخص، بلکه به همه‌چیز و هیچ‌چیز در زندگی‌. [شنبه - ۰۱.۰۷.۱۴]

نوشته بودم: گاهی فکر می‌کنم عشق یک احساس تموم نشدنی و بی‌نهایته. نه فقط به یک شخص یا موضوعی مشخص، بلکه به همه‌چیز و هیچ‌چیز در زندگی‌. [شنبه - ۰۱.۰۷.۱۴]

یک جایی در صفحه‌های شلخته‌ی یکی از ژورنال‌های قدیمی نوشته بودم: دلم می‌خواد یک سیگار رو با تو قسمت کنم، تو دوری. همه‌ی چیزهای خوب خیلی دورن، "زندگی" خیلی دوره و من کم‌کم دارم دیوونه می‌شم.

یک چیزی که راجع به مدت طولانی در رفت‌ و آمد بودن هست اینه که از یک جایی به بعد، تو واقعا دیگه نمی‌خوای انجامش بدی، یعنی انگار گاهی واقعا آرزو می‌کنی در یک طرف مسیر چیزی پیش بیاد که باعث بشه برای همیشه همون‌جا بمونی و مجبور نشی دوباره راه رو تحمل کنی.

پشت فرمون اتوبوس نشستم :))) زندگی‌م بامزه.

هر صبح در قطار نیاز شدیدی به داشتنِ یک دوربین آنالوگ احساس می‌کنم.

- اردی‌بهشتِ سبز.

عیبی نداره دیگه. این همه من حس کردم، من فکر کردم، کوله‌بار غم روی دوشم سنگین شد‌؛ یک بار هم تو فکر کن فراموش شدی. عیبی نداره.

چه کاری می‌کنی وقتی که از ته دل می‌ترسی و احساس می‌کنی اینجا دیگه امن نیست؟ چه کاری می‌کنی وقتی انگار تو تنها کسی هستی که توی مه گم شده؟