•heroine•

@blueheroine.

همه‌چیز عادّی می‌شه. این کثیف‌ترین واقعیّتیه که باید بپذیریم. مهم نیست چقدر خوب؛ مهم نیست چقدر بَد؛ چقدر سخت؛ چقدر زیبا؛ همه‌چیز عادّی می‌شه. و من از این "عادّی‌شدن" متنفرم.

تو مغزم جَنگه بِینِ مَنی که خِیلی اهمیّت می‌ده و مَنی که سَعی می‌کُنه اهمیّت نده!

من موصوف خیلی صفت‌ها بودم ولی تو زندگیم اینقد "ناتوان" نبودم.

@blueheroine .. :)

اينكه فكر مى كنى رسيدن به اون "چيز" تمامِ چيزى هست كه مى خواى، و وقتى بهش مى رسى و satisfie نمى شى، تازه مى فهمى تمامِ مسيرت اشتباه بوده و به اين فكر مى كنى كه، خب چى هست كه قرارِ منو در انتها حداقل براىِ يك مدت راضى نگه داره؟

‏اتاقم نامرتبه، لباسام پخش زمینن، رو آینه اتاقم گرد و خاکه، تعداد عکسای بی‌مصرف گوشیم زیاد شدن و خلاصه بخوام بگم زندگیم پر از شلختگی و بی نظمی شده، درست مثل خودم. donteatthisshit | دیوار کوتاه

از توقع بی‌جا و زیادی آدما از خودم حالم بهم می‌خوره. ساخته خودمه. لعنت به هرچیزی که خودم برای بقیه می‌سازم وقتی ظرفیت نگه‌داشتنشو ندارم.

من از اینکه کنار بقیه قرار بگیرم بدم میاد. از عکس‌های دست جمعی بدم میاد، از تیم‌ورک معمولا بدم اومده، از سرود خوندن بدم می‌اومد، از دوِ چهارصد متر امدادی بدم می‌اومد و از طناب کشی متنفر بودم. این کارها انگار عملا استقلال‌م رو ازم می‌گیرن و نمی‌ذارن به تنهایی دیده شم، انگار دیده شدن‌م به واسطهٔ تعدادی آدم دیگه ست. انگار اگر توجهی بخواد به کسی بشه، بین چند نفر پخش میشه و من نمی‌خوام یکی از اون آدم‌ها باشم. نمی‌خوام جزو دسته‌ای آدم قرار بگیرم که نقاط اشتراک‌مون پنج دقیقه هم ما رو کنار هم نگه نمی‌داره، نمی‌خوام مشابه با کسی باشم، نمی‌خوام‌ کسی می‌بینتم یاد کس دیگه‌ای بیفته. خروجی یه کار گروهی رو دوست دارم، شادی‌های جمعی اشک‌م رو در میارن، تلاش تعدادی آدم برای یه تارگت مشخص خیلی ارزشمنده برام، ولی هر کسی باید تعریف مستقل از خودش رو داشته باشه. دوست ندارم همه با اسم یه تیم شناخته شن، یا با اسم یه نفر، یا با کاری که انجام میدن؛ در کنارش از تلاش بی‌جا برای دیده شدن هم بدم میاد و اگه جایی چند بار دیده نشم، نامرئی می‌شم تقریبا.

دارم به این فکر می‌کنم که تا یه چیزی رو از دست ندیم، مَحاله بفهمیم لذّتِ داشتنش چه مزه‌ای میده.