مستقل از مکان

نمی‌دانم چطوری می‌شود کسی را دیگر دوست نداشت. نمی‌دانم چون که روزهای بعد از اینکه دیگر دوستت نداشتم را یادم نیست. جزئیات همیشه مهم هستند. این را جی‌جی گفته بود. بعدازظهر یک روز عادی وسط هفته بود و من به تازگی کتابم را تمام کرده بودم. عالین گفته بود شده یک کتابی آنقدر درگیرت کرده باشد که وسط خواندنش یکهو کتاب را ببندی و به نویسنده‌اش فحش بدهی؟ پرسیدم این چیزی شبیه ایستاده کف زدن بعد از نواختن یک قطعه برای نوازنده است؟ گفت فکر کن آن قطعه آنقدر زیبا باشد که نتوانی به شنیدنش ادامه بدهی. تا به حال چنین حسی داشتی؟ به او گفتم چنین حسی داشتم. گفتم روزهای بعد از اینکه که دیگر دوستت نداشتم را یادم نیست. انگار آن زن را دیگر به یاد نمی‌آورم. بدون تو من چه جور زنی بودم؟ چه لباسی می‌پوشیدم؟ چه رژ لبی می‌زدم؟ کجاها می‌رفتم؟ جی‌جی گفته بود جزئیات همیشه مهم هستند.

ای کسی که از تمام تقویم‌ها مناسبتی پیدا می‌کنی که بهم تبریکش بگی.

«دیاری داشتن یعنی تنها نبودن. یعنی دانستن این‌که در آدم‌ها، در گیاهان، در خاک چیزی از تو هست که حتی وقتی آنجا نیستی چشم به راه تو می‌ماند. اما آسان نیست که در آنجا بی‌دغدغه باشی.»

خیلی دیره؟ از این غروبای طولانی بارونی نیواورلند خوشت نمی‌آد؟ غروبایی که توش یه ساعت، یه ساعت نمی‌گذره. همیشه یه کم ابدیت می‌مونه تو دستت و خب کیه که بدونه باهاش چی کار می‌شه کرد؟ اتوبوسی به نام هوس تنسی ویلیامز

دورترین تندری که شنیدم نزدیک‌تر از آسمان بود و همچنان در غرش است، هر چند ظهرهای داغ گلوله‌هایشان را بر سرم می‌بارند- آذرخشی که پیش از آن آمد هیچ‌کس را جز خودم نسوخت– من اما آن صاعقه را به سراسر عمرم نخواهم فروخت. امیلی دیکنسون

امسال این شعرو برای تولدم انتخاب کردم:

با ترجمه سودابه قیصری بخرید اگه خواستید. چون آدم حسابی‌ست.

بُرد جدید پینترستمو دوس دارم

مثلا اینجا