[ بآبآ لِنگ‌دِرآز ‌]

فکر کنم باید آدمای جدیدی رو به اینجا دعوت کنم چون به زودی قرار وارد برهه جدیدی از زندگیم بشم و شاید کلی حرف واسه گفتن داشته باشم.

وقتی انقدر با چیزای ساده و پیش پا افتاده خوشحال می‌شم، که واقعا زندگی چرا زورش میاد هر روز منو خوشحال ببینه؟

تو کیفم آلوچه داشتم، دیگه آدم سردرگم و ناراحتی نیستم🪿

احتیاج دارم به بیخیالی، خوش‌گذرونی و کلی چیزایی که عقلم می‌گه نباید.

و دقیقا وسط تصمیم ها و آشفتگی ها و درگیری هایی قرار دارم، که هیچکس نیست نجاتم بده. خودمم راهو بلد نیستم...

تو این برهه از زندگی واقعا نمی‌دونم چی می‌خوام.

من خیلی جاها نیاز داشتم یکی بگه کمک نمیخوای؟ هیچکس نبود؛ خودم درستش کردم. خیلی جاها نیاز داشتم یکی بگه می‌خوای حرف بزنیم؟ هیچکس نبود؛ گریه شد حرفام. خیلی جاها نیاز داشتم یکی بگه بریم یه چرخی بزنیم؟ هیچکس نبود؛ با خودم چرخیدم. خیلی جاها نیاز داشتم یکی واقعی بگه دوستت دارم. هیچکس نبود؛ بی‌‌ذوق سَر کردم. خیلی جاها نیاز داشتم یکی بگه این ‌پولو بذار جیبت، تا انقدر سخت نگذره بهت. هیچکس نبود؛ سگ‌دو زدم. خیلی نیاز داشتم یکی بگه فداسرت شده دیگه. هیچکس نبود، خودخوری کردم. خیلی جاها نیاز داشتم یکی دلسوزانه راه نشونم بده؛ هیچکس نبود؛ اشتباه کردم و زمین خوردم. من خیلی جاها به خیلی چیزا نیاز داشتم و نبود.

واسه‌اش نوشتم: انگار بهم شکلات مورد علاقمو تعارف کردن و من دیابت دارم.

احساس می‌کنم نیاز دارم بفرستنم تو یه اتاق سفید اورثینک کنم.

من همیشه هروقت ازم پرسیدن هدفت چیه؟ بدون مکث پاسخ دادم خوشحال بودن. همیشه برنامه هامو بر اساس خوشحالی و حال خوبم چیدم. و حالا نمی‌دونم بین خوشحالی و آسایشم کدومو انتخاب کنم. خیلی سخته وقتی این دو ازهم جدا میشن وقتی که فکر میکنی هرجا آسایش باشه خوشحالیم هست.