•Larynx•

گاهی از خودمان می‌پرسیم: دوست داشتن به چه دردمان می‌خورد؟ راستش به راحتی می‌شود به این سوال جواب داد: هیچ! و راستش در واقعیت هم دوست داشتن چندان به درد کسی نمی‌خورد. فقط بعضی شب‌ها هست که آدم حس می‌کند هیچ چیز برایش باقی نمانده است: نه توان تلاشی، نه طاقت صبری، و نه حوصله و امیدی. در منتهی‌الیه چنین بن‌بستی، چند قدم مانده به وضعیتی که نام استیصال محض به آن برازنده است، دو کلمه از پوست سیاه و بی‌جان شب بیرون می‌افتد: - دوستت دارم. دو کلمه‌ی مشخصا به‌دردنخور،انتزاعی و مبهم، اما آخرین دو رگ زنده‌ای انگار، که روح خسته و محتضر ما را به کالبد حیات متصل نگه می‌دارد. دو کلمه‌ای که - گاهی - روح ما را از مردن نجات می‌دهد. -حسين‌وحدان

همه چیز، خاطره، گفتگوها، بوسه‌ها، هم‌آغوشی پیکرهای دلداده، همه چیز می‌گذرد ولی تماس ارواحی که یکدیگر را لمس کرده و در میان انبوه اشکال زودگذر یکدیگر را شناخته‌اند ‌هرگز زدوده نمی‌شود...

یه شهرو کلی خاطره ازت هر راهی می‌رسید به تو فقط تویی که زندگیِ رفتمی...

شبیه خودت بودی... نه شبیه ستاره‌های سینما، نه نوازنده‌ها و نه هیچکدام از چهره‌های معروف و نه حتی فروغ که آنقدر تحسینش می‌کردی یا فرهاد که شخصیت موردعلاقه‌ات بود.‌ فارغ از زشتی و زیبایی، شبیه خودت بودی و این بزرگ‌ترین دلیلی بود که دوستت داشتم.

🫠🫠🫠

رنج کشیدن هر کدام از ما، موسیقی مخصوص به خودش را دارد! -رولان‌بارت

ما باختیم و تازه برنده شدیم🙃🔒

تو چه میدانی آدمی که به یک نقطه خیره مانده و به موسیقی دلخواهش گوش میدهد ، در آن نقطه‌ی کوچک که به آن خیره شده چه چیزهایی میبیند چه چیزهایی میشنود و چه چیزهایی احساس میکند...

🤍

وقتی به یه نفر که حالش بدتر از خودمه دلداری و امید به فردایی سبز میدم یاد این شعر میفتم: "خود خزانیم و دم از شوق بهاران میزنیم"