سفر کوانتومی وال تنها.

تنها چیزی که مهمه، شناخت خودمونه؛ چون درون ما یه نسخه‌ی کوچیک از همه‌ی جهانه. اما خودشناسی اون‌قدرها هم کار راحتی نیست. دلیل؟ انسان مثل عروسک ماتروشکاست. طراحی ماتروشکا این‌جوریه که درون هر عروسک یه عروسک دیگه وجود داره. ما هم همینیم؛ هر چقدر هم که تلاش کنیم خودمون رو بشناسیم، می‌بینم عه، یه منِ دیگه هم هست که هنوز برامون مجهوله. همه‌ش انگار یه تیکه از این پازل نیست. انگار آگاه شدن از آدمی که واقعاً هستیم، ته نداره. اما خب زندگی همینه. همین تلاش‌های ستودنی برای شناختن خویشتنِ بی‌انتها. همین خوشحالی‌های کوتاه برای کشف‌های کوچیک از یه معمای بزرگ. - یه تیکه از حرف‌های امشب‌مونه که یهویی نوشتم و بعدش این‌جوری بودم که واو، این حتماً باید به دفتر ژورنالینگم و بخش مربوط به ماتروشکا اضافه بشه.

کسایی که فهمیدن متن این توت‌بگ از کجاست، سلیقه‌ی موسیقی‌شون رو هستم و در قلب من جا دارن. نور به شما. :>

امشب چو تخته‌پاره بر موج رها هستم و نیز روی مود برون‌گرایی‌ام؛ پس سوال، حرف و هر چی که بود، می‌خونم و توی خود بات جواب می‌دم. t.me/BChatPlusBot?start=sc-E0zDThQCZs4R

دنیش می‌خورم و به این فکر می‌کنم که گارسون قدبلند این‌جا جزء زیبایی‌های آفرینشه.

چون که پرسیدین از کجا خریدم. از این‌جا: https://t.me/boof_totebag

نوشتن نامه وقتی که شمع توی اتاق می‌سوزه و کنار دستم قهوه‌ست، هنوز روحم رو جلا می‌ده. الان هم داره می‌ره که برسه به دست اونی که باید.

نوشتن نامه وقتی که شمع توی اتاق می‌سوزه و کنار دستم قهوه‌ست، هنوز روحم رو جلا می‌ده. الان هم داره می‌ره که برسه به دست اونی که باید.

حداقل الان دیگه هر جا که برم، دو تا وال همراهم هستن.

برای دوستم نامه می‌نویسم و بهش حسودیم می‌شه که یه ارکیده توی زندگیش داره که نامه‌ی بوسیدنی ازش می‌گیره. :”) پ.ن: یه شعر قشنگ هم شما توی ناشناس فرستادین. اون هم ضمیمه می‌کنم بهش.

تازه وقتی با دست‌های خودت ساندیسی رو ریمو کنی، خیلی قشنگ‌تر هم می‌شه. ^^