والله نمی‌دانم.

«گفتم بدوم تا تو همه فاصله‌ها را» :’)

خدایا! این موجودی برای رسیدگی به روان و استایل و پوست و معیشت، کافی نیست. پول می‌خوام. ✨

- باید یه کالکشن درست کنم از صدای ملّت تو مترو. :))) یعنی چی ما له شدن رو دوست داریم آخه؟ :)))

بعضی‌وقتا چیزهایی می‌بینم که می‌گم این دیگه بدترین چیزی بود که می‌تونستم تو زندگی‌م ببینم و بوم! دنیا یه آس دیگه رو می‌کنه و می‌فهمم که نه، واقعاً چقدر بیش‌تر از اینها می‌تونه پست و رذل باشه.

این کلاس باعث می‌شه که من از زنده بودن خوشحال باشم. - غزلیات شمس.

حدِّفاصل ایستگاه متروی انقلاب تا خروجی‌ش، خودش دو تا ایستگاهه.

برای پنج دقیقه بیش‌تر خوابیدنِ صبح‌های شنبه، حاضرم روحم رو به شیطان بفروشم.

در خوش‌خطترین حالت ممکن برنامه‌ریزی‌م رو می‌نویسم روی کاغذ، ولی عمل؟ خیر! :))))

غروب جمعه از سلامت‌روان اونایی که یه هفته سعی کردن خودشون رو سرپا نگه دارن، تغدیه می‌کنه. دس‌خوش! چی بگم آخه؟ نوش جونش!

دلم می‌خواست ورودی ۱۳۸۶ می‌بودم. عاشق یکی از هم‌کلاسی‌هام می‌شدم، اون هم. زمستونا، کلاسای عصر رو می‌پیچوندیم می‌رفتیم تجریش و درکه؛ قلیون و لبو. سال سوّم دانشگاه، یه پراید می‌خرید؛ از اونموقع به بعد، با اون می‌رفتیم می‌چرخیدیم تو شهر. بعد از کارشناسی هم مهاجرت می‌کردیم آمریکا.