МУҲАББАТИ ИСЛОМ 🌙

Салавот ба Паёмбар اللّهُـمَّ صَلِّ عَلـى مُحمَّـد، وَعَلـى آلِ مُحمَّد Худоё, салом бар Муҳаммад ва хонадони Муҳаммад. Аллохумма салли ъало Мухаммадин ва али Мухаммадин.

Бо бехтарин сухани тавба ба суи Аллох тавба кунед! Аллоҳи мутаъол (ало ва бузургвор) фармуд: وَاسْتَغْفِرِ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورًا رَّحِيمًا Ва аз Худо омурзиш бихоҳ, ки Худо омурзанда ва меҳрубон аст! - Ќуръони карим, 4:106. Аз Аллох талаб кун, ки гуноххои кардаат омурзиши туро кунад, зеро У бузургтарин гунохонро барои касоне, ки барои омурзиши омурзиши У тавба мекунанд ва ба рохи У бармегарданд, мебахшад. Худованд ин гуна афродро мебахшад ва онҳоро ба корҳои шоиста водор месозад, ки подошашонро ба даст оранд ва аз азоб дурӣ ҷӯянд. - Тафсири Шайх ас-Сиъдӣ ба ояти 4:106.

وَكُلُّهُمْ آتِيهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَرْدًا (Марям - 95) Ва ҳамагиашон дар рӯзи қиёмат танҳо назди Ӯ меоянд. إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَـٰنُ وُدًّا 📚📚📚📚📚📚 (Марям - 96) Худой раҳмон касонеро, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, маҳбуби ҳама гардонад.📚📚📚📚📚📚

Ҳорун ибни Ҷаҳм (р) ривоят мекунад, ки гуфт: Мо ҳамроҳи Имом Содиқ (а) дар Ҳиро будем, ҳангоме ки ба назди Абуҷаъфари Мансур омад. Яке аз фармондеҳонаш писарашро хатна карда, таом омода кард ва мардумро даъват кард. Имом Содиқ низ аз ҷумлаи даъватшудагон буд. Вакте ки дар сари дастархон хурок мехурд ва бо у як гурух одамон буданд, яке аз онхо об хост. Ва косаро назди Ӯ оварданд, ки дар он об барои онҳо буд. Ва чун коса дар дасти он мард буд, Имом Содиќ аз миз бархост. Аз ў сабаби бархостанашро пурсиданд ва фармуд: Расули Худо (с) фармуданд: «Лаъун бод касе, ки дар сари суфрае биншинад, ки шароб менўшад». Дар ҳадиси дигар омадааст: «Лаъин ва боз малъун касест, ки дар сари суфрае, ки шароб нӯшида мешавад, ҳалим нишинад». Ал-Кофи (6-268)

༄ Абу Ҳаким чунин қиссаро нақл кард: - «Рӯзе Ҳасан ибни Абу Синон дар ид аз хона баромад ва ҳангоме ки ӯ баргашт, ҳамсараш паси дигар бо саволе салом дод: — Имрӯз чанд духтари зебо дидаед? — Вой бар ту! Вақте ки ман аз хона баромадам, то ба назди ту баргаштанам, чашмамро ҷуз ангушти калонам аз чизе накандам». (Ибни Абу Дунё дар Варо, (сах. 66).

Рубрикаи "Сахобагони Паёмбар Мухаммад (с)" Усома ибни Зайд ал-Калби (р) дўстдоштаи Расули Худо (с) аст.  Инро ҳадиси Фотима бинти Қайс тасдиқ мекунад, ки Расули Худо (с) фармуданд: «Ҳар кас маро дӯст дорад, Усомаро дӯст дорад».  Муслим дар «Саҳиҳ» ривоят кардааст.  Ҳазрати Паёмбар (с) чанде пеш аз маргаш Усомаро фармондеҳии лашкар таъин кард, ки ба он дастур дода шуд, ки ба Шом биравад ва дар миёни тобеонаш Умар ибни Хаттоб ва дигар асҳоби шариф низ буданд.  Он гоҳ Усома ҳамагӣ ҳаждаҳсола буд.  Имом Заҳабӣ дар Сиёр (2/501) ривоят мекунад, ки Умар ибни Хаттоб (р) ҳангоми мулоқот бо Усома гуфт: «Ассалому алайкум эй амир ва раҳматуллоҳ!  Вақте ки Расули Худо (с) даргузашт, амири ман будӣ».  Баъдан Усома ибни Зайд дар Музза (тибки маълумоти дигар - дар Води-ул-Куро) сукунат кард ва сипас ба Мадина рафт ва дар поёни салтанати Муовия дар соли 54 хичри даргузашт. Имом ибни Абдулбарр.  «Истиъаб», чилди 1, сах. 75-77;  имом Заҳаби.  Сиёр, чилди 2, сах. 496-507.

Асмо бинти Абубакр (р) ба духтарони худ ва аҳли хонаводааш мегуфт: "Диҳед, бидиҳед ва интизори зиёдатӣ набошед. Зеро агар интизор шавед, ки зиёдатӣ интизор шавед, онро намеёбед ва агар хайрия кунед, пай намебаред, ки чизеро аз даст додаед." [Ат-табакотул-кубро, 8/252]

Ибни Таймия (رَحِمَهُ الله) гуфт: «Гӯш додан ба Қуръон василаи ба даст овардани ризогии илоҳӣ аст». «Ал-Истиқома», саҳфаи 284.

Ҳадиси рӯз ✅ عَنْ عَبْدِاللَّهِ بْنِ عَمْرٍو رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا عَنِ النَّبِيِّ ﷺ قَالَ: «الْمُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ الْمُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِهِ، وَالْمُهَاجِرُ مَنْ هَجَرَ مَا نَهَى اللَّهُ عَنْهُ». 📓 Аз Абдуллоҳ ибни Амр (р) ривоят шудааст, ки Паёмбар ﷺ фармуд: Мусалмони воқеӣ касе аст, ки соири мусалмонон аз даст ва забони ӯ дар амон бошанд, ва муҳоҷири воқеӣ касест, ки аз он чи, ки Аллоҳ манъ карда аст ҳиҷрат намояд (яъне онҳоро тарк кунад). Бухорӣ 10📚. 〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰 🌐Присоединяйтесь  @alhanafiya ✓

Ибни Таймия (رَحِمَهُ الله) гуфт: «Агар тавба кунад, гуноҳаш аз байн меравад ва ҷазо ва оқибати гуноҳ низ маҳв мешавад». «Шарҳул-умда», 4/39