all posts کمی‌تاقسمتی‌ابری

متروی یادگار امام. توی قطار. خلوته. نرّه خرِ نوزده، بیست ساله، با رفیقاش جلوی یه پسرِ معلول نشسته. بلند شد و جلوی اون پسری که نمی‌تونست عادی راه بره، ادای راه رفتنشو درآورد. رفیقاش خندیدن و پسره پایینو نگاه می‌کرد. وسطِ حیرتِ همگانی، پا شدم هرچی زور داشتم گذاشتم پشتِ دستِ راستم و زدم زیر گوشِش. سه‌فاز پَروند. صورتشو گرفت نشست و سعی کرد گریه نکنه. اگه اون بابای خَرِت ادب یادت نداده، من سهمِ خودمو ادا می‌کنم پسرم.

حقیقت اینه که من باختم. و نجنگیده باختم...