اثر پروانه اى

شايد توي قلبم جات امن بود ولي من قلبي ندارم…

همين حالا كه توي ايستگاه هركاري مي كنم اشك هام ميريزه فكر مي كنم كاش چند سال پيش نمرده بودي عزيزم. كاش حالا حتي از اومدن نزديكت هم محروم نبودم. من توي تمام اين سال ها حرف ها توي دلم موندن و موندن. چون تو همشون رو مي فهميدي و بعد تو من ياد نگرفتم به كسي حرف هام رو بزنم. يا شايد چون كسي ياد نگرفت بعد تو بفهمه من رو. شايد من رو بد عادت كردي عزيزم. تو لطيف بودي و دست هاي لاك زده ات لطيف تر، مثل قاصدك، مثل بابونه، مثل تمام چيزهايي كه ميشد دوستشون داشت. هربار با گريه تلفن مي كردم ميگفتي كوچولوي قشنگم چت شده و من برات تعريف مي كردم ميگفتم الف اين رو گفت و ب اين كار رو كرد. و تو درحالي كه رژ قرمز لطيفت رو مرتب ميكردي گوش ميدادي و نگاهم مي كردي. وقتي بهت گفتم توي مدرسه دعوام شده چون از الف حمايت كردم و با ب دعواي مفصل كردم و جاي زخمم رو نشون ميدادم خنديدي و گفتي دختر جون با اين قلب مهربونت اخرش ميترسم زجر بكشي، اما عزيزم زجر كشيدم و سال هاست كه هربار به يادت مي افتم و اشك هام بيشتر ميشه. اين دنيا اخمقانه ست، من توي ايستگاه عين ابر بهار و پاييز و زمستون و تابستون اشك ميريزم و فكر مي كنم كاش حداقل زنده بودي و ميشد بگم كه دنيا اخمقانه ست، نه؟

خوبي خط چشم ضد آب اينه ميشه هرجا به راحتي اشك ريخت!

من توي هيچ الويتي هيچوقت جا نمي گيرم!

دروغ گفتم، تنها حسي كه دارم خستگيه! خسته ام، از همه چيز!

هيچ حسي ندارم، نه خوشحالم، نه ناراحتم، بلند شدم قهوه ام رو خوردم و زدم بيرون. مثل تابلوي مترو كه ساعت حركت رو نشون ميده، روتين، تكراري، بي حس!

ميزان باتري روحيم الان:

عزیزکم من هنوز هم خواب تو را میان گل‌های بابونه میبینم. نمیدانم آیا گل‌های بابونه هم خواب ما را میبینند؟ آیا تو، خواب مرا میبینی؟

درحال حاضر برای زندگیم نیاز به دکمه‌ی Esc دارم.

يه جا پيدا كردم توي يكي از مراكز شهر كه با ده يورو ميتونم فيلم دوربينم رو بدم و اون ها ظاهرش كنن و بهم نسخه اسكن شده اش رو بفرستن. ولي راستش ديگه جرات ندارم اين كارو كنم، ميترسم بكنم و عكس هايي ببينم كه يادم بيارن چه روزايي رو تنهايي تحمل كردم…