میهمانیسم

​مدًمره 🖊عقیل دغاقله اخیرا فرصتی شد تا نسخه ای از فیلم مستند «مدمره» ساخته خانم خدیجه نیسی را ببینم. فیلم با تصاویری از خیابان های اصلی شهر مشهد شروع می شود، ساختمان ها و برج های زیبا و چشم نواز. و دقایقی پس از آن به خیابان فرعی وارد می شود و در نهایت به شهرک بهشتی می رسد. شهرکی که پیرزنی که در آن سکونت دارد، آن را «مدمره» می نامد. مدمره یعنی ویران شده و آن پیرزن این نام را به کار می برد تا بگوید این همان «محمره» است، محمره ای ویران شده. فیلم داستان خانواده هایی است که در میانه آتش و دود و با شروع جنگ ایران و عراق، مجبور شدند خانه های خود را ترک کنند و بیش از ۲۸۰۰ کیلومتر سفر کنند تا در قلب مشهد در ساختمان های نیم کاره ای که احداث شده بودند ساکن شوند. از آن تاریخ حدود ۴۰ سال می گذرد. خانم نیسی در این فیلم به زیبایی آداب و رسوم و فرهنگ مردمی جنگ زده را نشان می دهد. مردمی که هنوز پس از ۴۰ سال توانسته اند همان سبک زندگی، آداب و تقالید و فرهنگ خود را حفظ کنند. فیلم تصویری از شهرک شهید بهشتی در شهر مشهد است، اما اگر این نکته را نمی دانستید تصور می کردید فیلم در گوشه ای از شهر اهواز پرشده است، در بازارچه کیان، در محله های دایره و ملاشیه. یکی از اهالی در فیلم می گوید «اینجا همان محمره است. هیچ تغییری نکرده است. محمره واقعی شاید تغییر کرده باشد. اما اینجا نه. مردم هنوز در ۴۰ سال قبل فریز شده اند. همان فرهنگ را حفظ کرده اند. همان آداب و رسوم. هیچ چیز تغییر نکرده است. هیچ چیز.» شاید تصور می کردیم که که برای یک جنگ زده، کسی که خانه اش ویران شده، کسی که شناسنامه اش زیر تلی از خاک باقی مانده است، کسی که در عدم تعین امروز و فردا زندگی می کند و نمی داند چه خواهد شد، کم اهمیت ترین امر هویت باشد و فرهنگ. شاید در سناریوی خیال خود تصور کنیم یک جنگ زده به سرعت دنبال ادغام خواهد رفت. لباسی را از تن خواهد کند و لباس جامعه بزرگتر را بر تن خواهد کرد تا خود را غیر مرئی کند و زندگی کند. تجربه شهرک بهشتی که خانم نیسی به تصویر کشیده است این فرضیه ها را به چالش می کشد. فیلم از قضا نشان می دهد که چگونه هویت و فرهنگ به عنصری بنیادین برای برساخت دوباره معنای «خویشتن» می شود. در آن شهرک، این مردم دوباره بازارچه خود را احداث می کنند. اما نه منطبق با جامعه مقصد، که دقیقا به همان سبک و سیاقی که در شهر ویران شده خود به جا گذاشته اند. خیاطی که با آنها آماده بود، شروع به دوختن دشداشه و لباس عربی می کند و در یک تلاش جمعی همه سعی می کنند دوباره همه چیز را از نو برپا سازند. «مدمره» رمز آلود است. نشان از تلاشی برای بازسازی مادی یک نوستالژی است. تلاشی برای برساخت کردن دوباره گذشته ای ویران شده. به همین دلیل است که نام «محمره» برای مصاحبه شوندگان با بغض و اشک همراه می شود. آنها می خواهند دوباره آن شهر را برپا سازند، دوباره آن خیابان ها و مناسبات روزمره را شکل دهند. و به ظاهر موفق نیز می شوند. همه چیز عین محمره شده است. محمره چهل سال پیش. «محمره» برپا می شود اما نه در جغرافیای سابق که در جغرافیایی جدید تا آن رویا و آن خواب و نوستالژی را دوباره تعبیر کند. اما ذهن می داند که علیرغم همه این تلاش ها، آنها نمی توانند آن رویا را زنده کنند و دوباره بازگردانند. و به همین دلیل علیرغم همه شباهت ها هنوز آن را مدمره می نامد و به زبان بی زبانی می گوید که اینجا نماد «محمره ای ویران شده» است. اما همین «مدمره» نماد زندگی است. همین نوستالژی بازسازی شده به این مردم امکان می دهد تا شرایط سخت و دشوار پس از جنگ را تحمل کنند. تا حس خوبی داشته باشند و بتوانند از نگاه منفی جامعه میزبان بگریزند و دوباره گردهم آیند. مدمره در عین حال نشان از پویایی و زندگی و تدوام مردم بومی است. صد سال است که روشنفکران ملی گرا امید به سراب پروژه ملت سازی بسته اند. روشنفکرانی که تصور می کردند و می کنند با دستگاه قالب سازی آموزش و پرورش، و مغار صدا و سیما، و کوبیدن امنیتی می تواند گذشته را محو کند و روایت های خود را جایگزین نماید. اما آنچه این روشنفکران فراموش می کنند این است که زندگی مردم بومی یک ریزوم است و «شما نمی توانید از شر یک ریزوم خلاص شوید چرا که بعد از آنکه بخش عمده ای از آن را تخریب کردید، آن ریزوم می تواند بارها و بارها خود را بازتولید کند.» فیلم مستند خانم نیسی به بهترین شکلی قدرت و قابلیت تداوم این ریزوم را نشان می دهد. مردمی که هزاران کیلومتر آن سوتر، در دل محیطی دیگر و کاملا متفاوت، باز ریزومی کاملا تخریب شده را به عینه بازتولید کردند و هنوز در حسرت فاصله میان این ریزوم و آن ریزوم اصلی آن را مدمره می نامند. «اگر می‌پسندید، با دوستان خود به اشتراک بگذارید.» t.me/adagha

گزارش روزنامه شهرآرا از مستند مُدَمَره این مستند برشی از زندگی 40 ساله عرب های مشهد است که پس از جنگ، از خرمشهر و آبادان مهاجرت کردند و فیلم نیز سعی دارد هویت این مردم را به تصویر بکشد. کارگردان این مستند 45 دقیقه ای خدیجه نیسی است و قرار است به زودی در شهرک عربها اکران شود. کانال میهمانیسم @Mehmanism

گزارش روزنامه شهرآرا از ساخت مستند شهرک عربای مشهد

اینم مستند البعید القریب ☝️

پوسترهای اطلاع رسانی آموزش زبان فارسی در کشور #عراق کانال تخصصی زائران @Mehmanism

اولین بستنی فروش ایرانی در کویت 🔸️محمد جعفر حسن 70 سال پیش صنعت بستنی را از ایران وارد کویت کرد. 🔸️فالوده، بستنی، نان خامه ای، قنادی و سایر شیرینی جات از محصولات مغازه کوکب است که صاحب اصلی آن یک کویتی به نام راشد بوفتین و آقای محمد جعفر کارگر آنجا بود. 🔸️او میگوید: 70 سال پیش وقتی بستنی و فالوده درست کردم، بازتاب خوبی در مطبوعات کویتی داشت، اینگار که موشک ساختم. 🔸️ابو حسن کنیه این مرد ایرانی است که میگوید اصل کار خانوادگی مان در ایران قنادی است و از برخورد خوب صاحب مغازه تعریف میکند که 7 دهه پیش دستمزد 45 دیناری به او میداد در حالی دستمزد کارگرها 25 دینار بود. 🔸️آقای محمد جعفر با گذشت سالیان دراز همچنان با لهجه ایرانی صحبت میکند و خانواده او در آمریکا به سر می برند. کانال تخصصی زائران @Mehmanism

تجربه زعفران کاران مشهدی در دوحه به بار نشست 🔸اولین محصول زعفران در نخستین مرزعه کاشت زعفران در شهر دوحه پایتخت #قطر به بار نشست. 🔸در مراسم بهره برداری که با حضور مسولان قطری و رسانه ها برگزار شد، سفیر ایران، حمید رضا دهقانی گفت: تکنولوژی کشاورزی و مستلزمات تولید زعفران قطری از شهر #مشهد که به کاشت زعفران معروف است وارد #قطر شد. ◀️ منبع: میدل ایست نیوز کانال تخصصی زائران @Mehmanism

فقط سه نفر حق ورود به اینجا را دارند گزارش #العالم از مخزن کتب خطی آستان قدس رضوی با قدمتی 1100 ساله کانال تخصصی زائران @Mehmanism

گزارش برداشت زعفران تربت حیدریه در روزنامه اینترنتی رای الیوم فلسطین خبرنگار: امیر جابر https://b2n.ir/385802 کانال تخصصی زائران @Mehmanism