آشفتگی

متاسفم‌که ریمووتون‌میکنم احساس راحتی ندارم.

میبینم که دارم یکی یکی حال همه رو از خودم بهم میزنم.

من حبس شدم تو خودم. هر روز دارم میجنگم باهاش. براش معیار و باید و نباید تعیین میکنم. هر کدومشون روهم زیر پا بذاره سخت شماتتش میکنم. مثل مامانی شدم که بچه رو میزنه اما میدونه این بچه با زدن بدتر میشه. به زدنش ادامه میده. گناه داری نینا کوچولو. کاش بری...

کاش میفهمیدم چیزی که صداش از پشت پرده داره میاد داخله یا بیرون.

پارسال امروزش هم.

نمیتونم احساساتم رو از هم تشخیص بدم.

چرا نمیشه بزنم زیر میز و بگم‌گور بابای همه چی؟

و حالم اصلا جوری نیست که بتونم این حجم از بگایی رو جمع کنم.

همه چیز بگا رفته است.

گور بابای بیحوصلگی. باید بریم سر کلاس.