"Daar | دار"

من خیلی احساساتی ام. خیلی زیاد. متنفرم از ادمایی که باعث شدن پنهونش کنم، باعث شدن سرد و بی روح زل بزنم تو چشمای واقعیت و رد بشم از هر اون چیزی که قلبم میخواد ابرازش کنه.

این خود جنسه واسه من.

مثل من که هیچوقت نفهمیدم چرا اما میون تموم رنج های این موضوع، از اینکه زیباترین زن خیال من، یه روزی از کنار جهانم عبور کرده و من واقعیتشو لمس کردم هنوز هم خوشحالم. هرچند که اون مسافر جهان یا جهانهای دیگه ای بود.

اما اگه یه روزی یه رهگذر قلب و روحشونو درگیر کرد و ختم به خیر هم نشد، نباید خودشونو سرزنش کنن.

به نظرم همه ی آدما باید بشینن تا مسافر جهانشون پیدا بشه اگرم نشد یعنی فقط اندازه ی خودشون تو دنیاشون نفسی برای کشیدن هست.

اما نکته اینجاست که مسیر عشق اگه از وسط حماقت عبور نکنه اسمش دیگه عشق نیست، یه “تمنای محتاطانه” اس.

میدونی دعوت از یه رهگذر، از کسی که مقصدش یه جهان دیگه اس احمقانه به نظر میرسه و در باطن هم یه احمق انجامش میده.

آدمها دائم بین جهان های ما در حال جا به جایی ان، اما مشکل اونجایی پیدا میشه که ما تصمیم میگیریم اونی که مسافر جهان ما نیست رو به دنیامون بکشونیم.

همونطور که یه روزی روحم به این نتیجه رسید که شعر گفتن من وقتی “تو” رو به روم نباشی فایده ای نداره.