ویک

ولی مهندس، من اگر می‌توانستم با همه ی آدم هایی که می‌شناسم ارتباط برقرار کنم، این همه دور نمی‌انداختم و دور انداخته نمی‌شدم!! نمی‌توانم! نمی‌خواهم! گاهی به فکرم می‌افتد که فقط دو کلمه تایپ کنم و احوال پرسی کنم. ولی احوالی که برای ما اهمیت ندارد و پرسشی که برای آنها؟ مضحکه ی ما و خودشان می‌شود. نه ممنون! لطفاً پتوی کلفت بیاورید، با پتوی نازک خواب نمی‌روم!

من و ماریشکا 🎖 چون تلاشش ستودنی بود.

اه.. غمگین کننده ست که دیگه جز قهوه چیزی جواب نیست.

اوه بله آقای فروغی! غم تنهایی اسیرت می‌کنه! تا بخوایی بجنبی پیرت میکنه!! ازش فرار کن، اگر پرواز نمی‌کنی با دویدن. آخه مهندس، غم تنهایی از خود تنهایی بدتره. توی وجودت رخنه می‌کنه، تمام اعضای بدنت رو از کار می‌ندازه.

دیوانه از قفس پرید

اگر برم تست بدم و برونگرا در بیام، به کل هویتم شک می‌کنم. یعنی همین قدری هم که شک ندارم رو شک می‌کنم.

گوشیم توی استوری هایی که توی گالری میسازه یک فولدر ساخته به اسم -baby pics- با عکسای من. تا حالا این قدر خودی بهم آسیب روحی نرسونده بود.

به شما، هرکدوم که پذیرایید.

به این مغز ما و دست ما، به ارگان های تفکر و عمل ما:

به من، مهندس، کامران، دس و فرهاد جمیعا: