فلسفه، عشق، تنهایی

#روزآروز کجا رفته‌ای؟ چگونه رفتی؟ آنجا که رفته‌ای کجاست؟ ایا انجا را دوست داری؟ اصلن الان هستی یا دیگر ابدن‌ نیستی؟ آیا دوست داشتی بروی؟ موقع رفتن دقیقن به چه فکر میکردی؟ حالا که رفته‌ای حالت چطور است آیا دلت برای ما تنگ میشود؟ اینها سوالاتی‌ست که وقتی کسی از عزیزان یا نزدیکان میمیرد مدام در خودم از او میپرسم! اما دریغ و هیهات از پاسخی!

#روزآروز من برای ادامه زندگی هیچ نیازی به "امید" نمی‌بینم. به‌نظرم باید سر این مار را لِهْ کرد. "امید" مفهوم خطرناک و رَهْزنی‌ست. فکر کنم همین ضربان هفتاد هشتایی قلبم کافیست. زندگی به خودی‌خود، آنقدر شگفت‌انگیز و تازه، بدیع و حیرت‌آور است که راستش مجالی برای تباه‌کردنش نمی‌یابم. حتا در تاریک‌ترین و بدترین و تلخ‌ترین تجربیات روزمره هم از شگفتی و حیرت‌آوری ان نمی‌کاهد. این امر شگفت‌انگیز اسمش "زندگی‌"ست، چنان قدرتمند و نافذ است که به‌قول نیچه میگویم؛ خُب حالا که "زندگی" خودش را به من اعطاء کرده، من چه در چنته و دست و بال دارم تا به او بدهم؟! وقتی خوب فکر میکنم میبینم من هیچ چیزی بیشتر از این ندارم و نمی‌توانم به او ارایه کنم‌ جُز اینکه زندگی را بی‌قید و شرط بپذیرم پذیرایش باشم، و، دَم نازده به‌سویش بکوشم. اری! این درست‌ترین روش است.

کنسرت اندره ریو-با اجرای Emma kok, با عنوان: "من اینجام در خشم و غضب"

نسخه‌صوتیش👇

اگزیستانسیل‌؛ چه در لحن صدا! چه درونمایه شعر! و چه در تنهایی و بی‌فریادرسی! و چه در طلب رحم دیگری و اثبات نفس! بغض‌م ترکید

دشتی تار: جلیل شهناز ویولن: علی تجویدی ضرب: ؟ @seydaga #bikalam #jalil_shahnaz #ali_tajvidi #دشتی

یک زمانی چقدر خواننده‌ها محبوب مردم عادی را کوچک می‌شمردم. هایده و... غرور احمقانه‌ی جوانی و پُز فلان دانشگاه و فرهیخته بودن! و چقدر دنیا را اشتباه میدیدم! نمیگویم بین سطح و عمق هنر هنرمندان فاصله نیست، میخواهم بگویم شادی روی صورت همه زیباست.. فقط باید کمی عقب ایستاد و درست چهره‌ها را دید.