درک شعور

‌خلاصه‌ی همه‌ی بهانه‌ها این است: تو از یادم نمیروی.

یه مدت که بگذره تازه میفهمی هیچکس بی دلیل دوست نداره.

اگر خواب، گریه و موسیقی نبود ‏آدمی‌زاد چطور اندوهش را تاب می‌آورد؟

ما درونگرا نیستیم، از بس هیشکی نتونست اندازه تنهایی بهمون آرامش بده و ما رو بفهمه، چسبیدیم بهش و از خیلی از آدما فاصله گرفتیم.

یه دیالوگ صابر ابر داره که میگه: «همه چیز خوب پیش میره تا وقتی همه چیز مخفیه، همه چیز شوخیه تا وقتی درد نکشی، همه چیز دروغه تا وقتی حقیقت تاریكه!» خیلی موده به نظرم...