نقد سینما

روزنامه اعتماد :: وظيفه رسانه ملي آموزش مهارت‌هاي زندگي است https://www.etemadnewspaper.ir/fa/main/detail/216848/%D9%88%D8%B8%D9%8A%D9%81%D9%87-%D8%B1%D8%B3%D8%A7%D9%86%D9%87-%D9%85%D9%84%D9%8A-%D8%A2%D9%85%D9%88%D8%B2%D8%B4-%D9%85%D9%87%D8%A7%D8%B1%D8%AA%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%D9%8A-%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%D9%8A-%D8%A7%D8%B3%D8%AA

‏فیلم از طرف شاهپور محمدی

سریال های ضعیف اعتبار رسانه ملی را مخدوش میکند . ✍️ شاهپور محمدی صدا و سیما در کشور ما یک نهاد ملی محسوب میشود. وقتی کلمه ملی به میان می آید به معنای آن است که تمامی آثار تولیدی در این رسانه با تک تک مردمان این سرزمین ارتباط پیدا میکند. پس این نهاد رسانه ای نباید آثاری را تولید نماید که ملی نبوده و صرفا سلیقه و نگاه چندین نفر خاص در آن لحاظ شده باشد. با نگاهی به کیفیت سریال های تولیدی و در حال پخش از این نهاد رسانه ای معلوم میشود که تلویزیون به وجه ملی بودن این رسانه توجه کافی نداشته است. سریال هایی مثل ن.خ ،  پایتخت ، رستگاری ، هفت سر اژدها و... جملگی آثاری هستند که در شأن مردم ایران نیستند و صرفا نگاه فردی چند نفر به یک سری موضوعات شخصی است که شاید مناسب و باب میل سازندگان و برخی مدیران رسانه ملی باشد ، اما با اندیشه های یک ملتی با تاریخ بلند ، سازگاری و همخوانی نداشته و صرفا سطح فرهنگی جامعه را تنزل می‌ بخشند. این تولیدات جملگی در ردیف آثار بی کیفیت تلویزیون قرار دارند. در این آثار آنچه یافت نمیشود بارقه های فرهنگی است. رسانه باید دقت کند که هر سیاه‌مشق و دست نوشته ای از راه رسید نامش فیلمنامه نیست که بخواهد تبدیل به تصویر شده و به مردم این کشور تحمیل شود. سازندگان این نوع اثار ، برایشان مهم نیست چه پیام ارزنده ای برای مخاطب باهوش و نکته سنج و امروزین تلویزیون ارایه میدهند . این افراد می آیند که صرفا یک پروژه ای بسازند و پولی از بیت المال نصیب شان شود و کاری به بازخوردها و اتفاقات بعدی ان ندارند. در سریال های زنجیره ای پایتخت و ن.خ صرفا با یکعده افرادی طرفیم که قرار است آدمهای معمولی و نرمال جامعه نباشند . آنها قرار است به اسم رفتارهای طنز و کمدی ، مزه پراکنی نمایند تا بیننده به زور هم که شده بخندد. قرار است مخاطب شاهد رفتارهای نامعقول و نامانوس عده ای باشد که در طول سریال به همدیگر حرفهای بی ربط و بی‌ جهت میزنند. معلوم نیست در کجای ایران و در کدامین ایل و طایفه عده ای اینگونه با لودگی با همدیگر رفتار میکنند. تنها خروجی اینگونه آثار سطحی گرفتن وقت مردم ، مخدوش کردن چهره رسانه ، اشغال بیهوده آنتن و دور ریختن پول بیت المال است. جالب تر اینکه هنوز هم نهاد رسانه ملی و تهیه کنندگان این اثار برای تولید فصل های جدید این سریال ها در آینده اصرار دارند ، بدون اینکه شأن و شخصیت و درایت مخاطب اندیشمند ایرانی این وسط مورد دقت و اهمیت قرار گیرد. یا رستگاری و هفت سر اژدها که صرفا دغدغه شخصی سازندگان انها بوده و معلوم نیست چرا یک ملت باید اسیر سلایق و منویات یک تعداد اقل و خاص قرار گیرند. با این شیوه تولید سریال ها ، رسانه ملی نیازمند یک تغییر ساختاری در مدیریت ها ، خاصه بخش انتخاب سناریو و فیلمنامه است. کسانی که اشراف و مطالعه کافی بر روی ذایقه و سطح تفکر مخاطب ایرانی را داشته باشند. روش موجود در دنیای متکثر فعلی رقابت رسانه ای ، جز فرار و قهر مخاطب از تلویزیون ثمر دیگری نخواهد داشت. در زمان تصمیم برای تولید سریال در این نهاد رسانه ای میبایست به وجه ملی و ایرانی شمول بودن اثار توجه و دقت بیشتری شود . سازندگان اثار در نهاد رسانه ملی حق ندارند صرفا دغدغه های شخصی و ژورنالیستی خود را در قالب سریال به مردم تحمیل کنند. دغدغه شخصی یک تعداد محدود و مورد وثوق نهاد رسانه ملی به معنای سلیقه و نگاه مردم این سرزمین نیست. رسانه به این موضوع ظریف و مهم دقت ندارد که اینگونه آثار نازل و شخصی بی کیفیت برای مردم فهیم ایران ساخته نمیشوند. اینگونه آثار شاید به درد پرکردن آنتن بخورد ، اما مخاطب اندیشمند و نکته سنج ایرانی انها را پس میزند. اگر تلویزیون بخواهد مخاطبی برای خود داشته باشد ، در کنار تغییر سیاست های جاری خود ، میبایست از مشاوره های کارشناسان و منتقدین دلسوز حوزه فیلم و رسانه بهره بگیرد. افراد ناکارآمد و غیر کارشناس در حوزه تصویب فیلمنامه میبایست از این بخش ها فاصله بگیرند تا کار به دست افراد خبره و کاردان سپرده شود. مدیران این رسانه در ساخت سریال میبایست رفتارهای جناحی را کنار بگذارند و در تولید سریال ها سراغ فیلمسازان پیشکسوت و متبحر و کاربلد بروند تا آثار فاخری به مرحله تولید برسند. هم اکنون سریال سازی در این نهاد مختص چندین نفر انگشت شمار از نوع خودی ها شده است. کشوری که به شعر و ادبیات و موسیقی شهره است و سرشار از سوژه های ناب تاریخی است ، نباید رسانه اش مردم خود را با یک سری آثار بی کیفیت سرگرم کند. رسانه ملی متعلق به همه افراد این کشور است بنابراین مرز بندی ها و خط کشی از این رسانه باید برچیده شوند. اگر تغییرات مورد بحث در رسانه ملی محقق نشوند و دقت عمل بیشتری در انتخاب سازندگان و نویسندگان سریال ها و مضامین و محتوای آثار تولیدی صورت نگیرد ، موضوع هدر رفت بیت المال و مخاطب گریزی از این رسانه همچنان ادامه خواهد داشت.

.اموزش مهارتهای زندگی رسالت اصلی رسانه ملی است. شاهپور محمدی مستند ساز و منتقد وظیفه اصلی تلویزیون ملی کشور اهمیت دادن به مقوله آموزش و مهارتهای زندگی  مردم است. موضوعی که متاسفانه در این رسانه فراگیر ملی امری فراموش شده محسوب میشود. مدیران این رسانه باید دقت کنند که احاد مردم در ابتدایی ترین مسایل زندگی خود دچار خلا و نقصان بوده و فاقد آموزشهای عمومی و مهارتی اند. بعنوان مثال برخی از مغازه داران و مخصوصا دکه های کنار خیابان هنوز نمی‌دانند که آب معدنی را نباید جلوی آفتاب قرار دهند چرا که باعث الوده شدن  آب داخل بطری میشود و خطر سرطان را در پی دارد . باید بررسی شود که چرا بخش اعظمی از مردم به این موضوع مهم اهمیت نمی‌دهند که استرس ، تغذیه ناسالم و آلودگی هوا سه فاکتور بروز سرطان است. بخش اعظمی از مردم اهمیت نمی‌دهند که مواد غذایی مثل سوسیس و کالباس و نوشابه های گازدار عامل بسیاری از بیماری هاست. آموزش های ممتد میتواند در این حوزه ها کارساز باشد . بخش اعظمی از بزهکاری های اجتماعی مربوط به نبود آموزش قوانین بازدارنده است و نقش نهاد رسانه ملی در این زمینه ها بسیار اندک است . وقتی آگاهی کافی نسبت به مهارتها و نحوه زندگی وجود نداشته باشد و تخطی کنندگان از قوانین اجتماعی  نسبت به میزان و نحوه مجازات خود بی اطلاع باشند ، طبیعی است که با ساده انگاری و سطحی نگری با این موضوعات برخورد نمایند . یکی از وظایف بزرگ و فراموش شده نهاد رسانه ملی ساخت برنامه های آموزشی در این زمینه هاست. موضوعی که آموزش و پرورش دولتی در مورد آن کم کاری کرده هم اکنون مسولیت سنگین ان برعهده نهاد رسانه ملی کشور است. در کشورهایی مثل فنلاند و ژاپن نظام آموزشی بگونه ای طراحی گردیده است که کودکان از همان دوران ابتدایی مهارتهای فردی و اجتماعی زندگی را فرا میگیرند . طبیعی است که این کودکان وقتی بزرگ میشوند دیگر نظام اجتماعی دغدغه خطا و اشتباهات آنها را ندارد و یا کمتر دارد . به همان نسبت فعالیت های بیمارستان ها و نظام قضایی و پلیس و کلانتر کمتر میشود و سیستم دولتی با خیال راحت به اقتصاد و تولید و رشد و شکوفایی کشور می پردازد . اما چرا چنین اتفاقی در کشور ما نمی افتد ؟ چرا نهاد رسانه ملی با این همه شبکه های در اختیار به آموزش‌های همگانی مردم اهمیت زیادی نمی‌دهد ؟ ما چه بخواهیم و چه نخواهیم چنین مسولیتی در شرایط فعلی جامعه ما برگردن رسانه ملی است. غیر از آنتن فراگیر ملی هیچ ابزار فرهنگی دیگری نمی‌تواند چنین بار بزرگی را به سر منزل مقصود برساند . گاه مشاهده میشود که رسانه ملی صرفا به مقوله اتفاق بسنده میکند و از پیشگیری خبری نیست . در حالی که همگان از اتفاقات جامعه باخبرند و صرف بازنمایی و بیان آنها در عین حال که برای آگاه سازی جامعه لازم است ، اما کافی نیست. بزرگترین هنر دادن آگاهی است . رسانه ملی باید بطور شبانه روزی مقوله آموزش را در تمام حوزه ها ، مخصوصا معضلات اجتماعی مد نظر قرار دهد تا   آحاد جامعه با قوانین فردی و اجتماعی خود آشنا شوند . اگر این اتفاق بیفتد قطعا افراد کمتری سر از کلانتری و دادگاه و زندان بر می آوردند. آیا به اندازه ای که رسانه ملی به برنامه های دورهمی و مسابقه و گفتگوهای سیاسی و ورزشی اهمیت می‌دهد به مقوله آموزش های مردمی نیز میپردازد .؟ در بحث مواد مخدر که هم اکنون یکی از معضلات بزرگ جامعه ماست ، با یک بررسی کوتاه مشخص میشود اکثر افراد گرفتار، نسبت به آثار مخرب این مواد افیونی و جرایم استفاده بعد از آن بی اطلاع بوده اند. چرا چنین مباحث مهمی بصورت فراگیر از طریق رسانه تلویزیون اموزش داده نمیشود . اگر مواد فروشان با میزان مجازات و حبس های سنگین مواد مخدر آشنایی داشته باشند قطعا سراغ مواد فروشی نخواهند رفت و یا درصد کمی از افراد جامعه درگیر چنین جرایمی خواهند بود. با فرهنگ‌سازی و کار فرهنگی از طریق رسانه ملی و ساخت برنامه ها و مستندهای مفید اجتماعی ، خانواده ها و جوانان خواهند توانست با آسیب ها و تبعات بعدی آن آشنایی بیشتری پیدا کنند و در نتیجه درصد گرفتاریها و رفتارهای مجرمانه نیز در جامعه به حداقل خود برسد . یا در مورد مبحث طلاق و مهریه هنوز هم که هنوز است افراد سر از زندان در می آورند در حالیکه این مشکلات خانوادگی میتواند با یک سازو کار فرهنگی و آموزشی ساده حل و فصل شود. وظیفه تعریف شده و انسانی نهاد تلویزیون اقتضا می‌کند  که در مورد موضوع طلاق که هم اکنون به یک معضل جدی در جامعه تبدیل شده است ، فرهنگ‌سازی کند و با پرداخت بیشتر به این موضوع از فروپاشی خانواده ها جلوگیری کند. https://t.me/mohammadishahpoor

اموزش مهارتهای زندگی رسالت اصلی رسانه ملی است. شاهپور محمدی مستند ساز و منتقد وظیفه اصلی تلویزیون ملی کشور اهمیت دادن به مقوله آموزش و مهارتهای زندگی  مردم است. موضوعی که متاسفانه در این رسانه فراگیر ملی امری فراموش شده محسوب میشود. مدیران این رسانه باید دقت کنند که احاد مردم در ابتدایی ترین مسایل زندگی خود دچار خلا و نقصان بوده و فاقد آموزشهای عمومی و مهارتی اند. بعنوان مثال برخی از مغازه داران و مخصوصا دکه های کنار خیابان هنوز نمی‌دانند که آب معدنی را نباید جلوی آفتاب قرار دهند چرا که باعث الوده شدن  آب داخل بطری میشود و خطر سرطان را در پی دارد . باید بررسی شود که چرا بخش اعظمی از مردم به این موضوع مهم اهمیت نمی‌دهند که استرس ، تغذیه ناسالم و آلودگی هوا سه فاکتور بروز سرطان است. بخش اعظمی از مردم اهمیت نمی‌دهند که مواد غذایی مثل سوسیس و کالباس و نوشابه های گازدار عامل بسیاری از بیماری هاست. آموزش های ممتد میتواند در این حوزه ها کارساز باشد . بخش اعظمی از بزهکاری های اجتماعی مربوط به نبود آموزش قوانین بازدارنده است و نقش نهاد رسانه ملی در این زمینه ها بسیار اندک است . وقتی آگاهی کافی نسبت به مهارتها و نحوه زندگی وجود نداشته باشد و تخطی کنندگان از قوانین اجتماعی  نسبت به میزان و نحوه مجازات خود بی اطلاع باشند ، طبیعی است که با ساده انگاری و سطحی نگری با این موضوعات برخورد نمایند . یکی از وظایف بزرگ و فراموش شده نهاد رسانه ملی ساخت برنامه های آموزشی در این زمینه هاست. موضوعی که آموزش و پرورش دولتی در مورد آن کم کاری کرده هم اکنون مسولیت سنگین ان برعهده نهاد رسانه ملی کشور است. در کشورهایی مثل فنلاند و ژاپن نظام آموزشی بگونه ای طراحی گردیده است که کودکان از همان دوران ابتدایی مهارتهای فردی و اجتماعی زندگی را فرا میگیرند . طبیعی است که این کودکان وقتی بزرگ میشوند دیگر نظام اجتماعی دغدغه خطا و اشتباهات آنها را ندارد و یا کمتر دارد . به همان نسبت فعالیت های بیمارستان ها و نظام قضایی و پلیس و کلانتر کمتر میشود و سیستم دولتی با خیال راحت به اقتصاد و تولید و رشد و شکوفایی کشور می پردازد . اما چرا چنین اتفاقی در کشور ما نمی افتد ؟ چرا نهاد رسانه ملی با این همه شبکه های در اختیار به آموزش‌های همگانی مردم اهمیت زیادی نمی‌دهد ؟ ما چه بخواهیم و چه نخواهیم چنین مسولیتی در شرایط فعلی جامعه ما برگردن رسانه ملی است. غیر از آنتن فراگیر ملی هیچ ابزار فرهنگی دیگری نمی‌تواند چنین بار بزرگی را به سر منزل مقصود برساند . گاه مشاهده میشود که رسانه ملی صرفا به مقوله اتفاق بسنده میکند و از پیشگیری خبری نیست . در حالی که همگان از اتفاقات جامعه باخبرند و صرف بازنمایی و بیان آنها در عین حال که برای آگاه سازی جامعه لازم است ، اما کافی نیست. بزرگترین هنر دادن آگاهی است . رسانه ملی باید بطور شبانه روزی مقوله آموزش را در تمام حوزه ها ، مخصوصا معضلات اجتماعی مد نظر قرار دهد تا   آحاد جامعه با قوانین فردی و اجتماعی خود آشنا شوند . اگر این اتفاق بیفتد قطعا افراد کمتری سر از کلانتری و دادگاه و زندان بر می آوردند. آیا به اندازه ای که رسانه ملی به برنامه های دورهمی و مسابقه و گفتگوهای سیاسی و ورزشی اهمیت می‌دهد به مقوله آموزش های مردمی نیز میپردازد .؟ در بحث مواد مخدر که هم اکنون یکی از معضلات بزرگ جامعه ماست ، با یک بررسی کوتاه مشخص میشود اکثر افراد گرفتار، نسبت به آثار مخرب این مواد افیونی و جرایم استفاده بعد از آن بی اطلاع بوده اند. چرا چنین مباحث مهمی بصورت فراگیر از طریق رسانه تلویزیون اموزش داده نمیشود . اگر مواد فروشان با میزان مجازات و حبس های سنگین مواد مخدر آشنایی داشته باشند قطعا سراغ مواد فروشی نخواهند رفت و یا درصد کمی از افراد جامعه درگیر چنین جرایمی خواهند بود. با فرهنگ‌سازی و کار فرهنگی از طریق رسانه ملی و ساخت برنامه ها و مستندهای مفید اجتماعی ، خانواده ها و جوانان خواهند توانست با آسیب ها و تبعات بعدی آن آشنایی بیشتری پیدا کنند و در نتیجه درصد گرفتاریها و رفتارهای مجرمانه نیز در جامعه به حداقل خود برسد . یا در مورد مبحث طلاق و مهریه هنوز هم که هنوز است افراد سر از زندان در می آورند در حالیکه این مشکلات خانوادگی میتواند با یک سازو کار فرهنگی و آموزشی ساده حل و فصل شود. وظیفه تعریف شده و انسانی نهاد تلویزیون اقتضا می‌کند  که در مورد موضوع طلاق که هم اکنون به یک معضل جدی در جامعه تبدیل شده است ، فرهنگ‌سازی کند و با پرداخت بیشتر به این موضوع از فروپاشی خانواده ها جلوگیری کند.

‏فیلم از طرف شاهپور محمدی