#OLIMDAN_KEYINGI_HAYOT... 36-qism
📓 O'LIMDAN KEYINGI HAYOT...
(Mistika)
(36-qism)
Zulmat qo'ynida joylashgan do'zaxning qiynoqlari haqida u qadar tasavvurga ega bo'lmasam… Nega shukr qilmayapman?
Taqdirga tan berganim hamono miyamda turli rejalar aylana boshladi. Ancha yo'l bosib mayda-mayda daraxtlardan iborat bir joyga yetdim. Lekin bu yer ham issiq, aksiga olib o'rgimchaklar, kaltakesaklar har qadamda duch kelardi. Men ulardan qo'rqmaslikni o'rgandim. Jim o'tirganimda kaltakesaklar oyoqlarimga chiqib isinishardi.
Mayda daraxtlar shoxlarini sindirib o'zim uchun ko'rpa va yostiq yasadim. Shunday qilib yolg'izlikdagi hayotimni sal bo'lsa-da, yo'lga qo'ygandek bo'ldim…
Afsuski, ko'nglim yorishmasdi. Ertalab quyosh yuz ko'rsatishi bilan Xudoga nola qilar, ovozimning boricha frashtamni qoshimga chorlardim. Bobomga xayolan yalinib, qutqarishlarini so'rardim.
So'ngra qumga cho'k tushib yaqin o'tmishim haqida o'ylashga tushardim. Noto'g'ri hayot kechirganimdan, yo'l qo'ygan gunohlarimdan nadomatlar chekardim. Qarangki, tavba qilganim sayin shuncha yengil torta borardim. Ha, bu haqiqat. Hayotim shu qadar iflosliklar changalida o'tgandiki, manavi zangori osmon ostida o'tirishga, nafas olishga haqsiz ekanimni yurak-yuragimdan his etardim. Hatto, hov anavi kaltakesak, o'rgimchaklardek begunoh jonivorlarni ko'rishga ham haqqim yo'q edi. Ammo Xudoyim menga tag'in shafqat qilib, barcha mushkulotlardan xalos etdi va shu yerlarga kelib qoldim.
Yana tirikligimda o'zim yoqtirgan insonlarni va jannatda sevishga ulgurgan yaqinlarimni esladim. Xayolan foniy dunyodagi do'stlarim, qarindosh-urug'larimdan kimlarningdir yo'liga yurib ko'ngillariga yetkazgan ozorlarim uchun astoydil kechirim so'radim. Jannatdagi aziz qondoshlarimga rahmatlar aytib, meni duo qilishlarini so'radim.
Kunlar esa o'tib borar, men daraxt barglarini yeb, dengizning sho'r suvidan ichib hayot kechirardim. Shunga majbur edim. Biroq qalbimni to'rdek o'rab olgan g'am, tushkunlik azobi balki ibodatlarim sabab asta-sekin bo'lsa-da, tarqala borardi.
Oh, Olga!.. Buvijonim!.. Siz ham menga katta ko'mak berdingiz! Umidni vujud-vujudimga singdirib qo'ydingiz! Ikki ming yil siz meni kutibsiz-a, buvijonim Olga!.. Men ahmoq bo'lsam, o'zimning boqiy hayotimni endigina boshlabman-u, vaqti kelsa bardoshim tamom bo'lgandek dunyoga sig'may ketaman… Xudoyim sizni rahmatiga olgani rost bo'lsin!
Boya atyganimdek, qancha ko'p ibodat qilsam, shuncha oson kechardi. Men Xudoyimga tasannolar aytishdan charchamasdim. Chunki, u tufayli o'limni boshimdan kechirdim. Do'zax, jannat orqali o'tib, Shayton kimligini, aslida Yaratgan egam haqiqitan borligini anglab yetdim. Bunga amin bo'ldim.
Mo''jiza kutilmaganda ro'y berdi. Bir kuni tunda yomg'ir yog'di. Bir mahal dimog'imga atirgul ifori urildi. Men bu hidni shamol qaerdandir uchirib olib kelgan bo'lsa kerak deb o'ylagandim. Qum ustida cho'zilib yotgancha jannat gullarini ko'z oldimga keltirishga ham ulgurdim. Olga bilan ko'rgan billur gullarni esladim… Shu taxlit uyquga ketdim…
Tong otdi. Yomg'ir tinibdi. Atrof jimjit. Men o'rnimdan turdim. Oyoqlarim ostidagi qum namlanibdi. Endi bu qum uzra bemalol, qiynalmasdan yursa bo'ladi.
Men sohil bo'ylab oldinga bosdim. Hech qancha yurmay, farishtamga ko'zim tushdi. Ha, u meni kutardi! Quvonib ketdim. Chopib borib bag'riga o'zimni otdim.
— Mana, Anna, — dedi farishtam. — hammasi tugadi. Senga shafqat ko'rsatgani uchun Xudoyimga shukrona keltir! Xo'sh, mo''jizani ko'rdingmi?
— Albatta. Mayda, qurib qolgan daraxtlar birdan uyg'onib, barg yozib, gullarga burkandi.
Farishtam meni ko'tarib oldi va men uning yelkasiga boshimni qo'yib oldim. Biz samoga ko'tarildik.
— So'nggi bor shaharga nazar tashlab olishni istaysanmi? — so'radi farishtam.
— Ha, agar mumkin bo'lsa.
Farishtam boshqa tomonga burildi. Ammo ostimizda hech qanday shahar ko'rinmasdi. Faqat uyilib yotgan axlatlar, pachoqlangan mashinalar ko'zga tashlanardi. Kulrang tanali yalang'och erkak, ayollar axlat uyumlarini oralab yurishardi.
☘️Iymonli Qalblar...✍️