جان‌پناه

من حتی نحس‌ترین روزهای زندگیم رو هم با تاریخ و ساعت یادمه…

به قدری به جزییات ریز اهمیت می‌دم که فکر نکنم کسی به اندازه من متوجهشون بشه. من متوجه کلمه‌ی جدیدی که توی جمله‌ت سه روز پیش به‌کار بردی می‌شم و می‌دونم این کلمه رو از توی کدوم کتاب یاد گرفتی. به گل زردی که ماه پیش از گوشه‌ی خیابون چیده بودی و کنار جیب شلوارت گذاشته بودی، به ساعتی که اولین بار با هم صحبت کردیم و تاریخی که رفتیم با هم یه کاپوچینو از کنار خیابون گرفتیم. خیلی وقت‌ها حتی وقتی دوست‌هام سالگرد خودشون و پارتنرشون رو یادشون رفته، این منم که یادشون میارم. همه جزییات ریز من رو به شگفتی وا می‌دارن و جایی سحرآمیز در گوشه ذهنم ثبت می‌شن و هیچوقت از اونجا نمی‌رن. نمی‌دونم می‌شه بهش گفت هدیه یا طلسم؛ اما برام ناراحت‌کننده‌ست که هیچ کس دیگری به اندازه من انقدر جزییات براش اهمیت نداره که بهم بگه: «اون‌روز دستت رو زده بودی زیر چونه‌ت، گوشواره‌های سبزت رو انداخته بودی و سفید پوشیده بودی، یک‌تای ابروهات بالا بود اما توی دلت داشتی ریز ریز می‌خندیدی. چشم‌هات می‌خندیدن. چشم‌هات خوشحال بودن.»

رعنا داشت برام از سوپرویژنش تعریف می‌کرد؛ می‌گفت دکتر چاووشی می‌گفت بازه بیست تا بیست و‌ پنج سالگی برای روابط تاکسیک و تجربه‌ست. تعریف می‌کرد که خودش یک تجربه خیلی بدی داشته و از اون به بعد هر دختری وارد زندگیش می‌شد رو با متر و معیار اون در نظر می‌گرفت. هر کسی شبیه اون آدم نبود، براش خوب بود. فکر می‌کنم متر و معیار من تویی. ثانیه‌ای که می‌بینم کسی حتی ذره‌ای شبیهته، سریعا خودم رو عقب می‌کشم. دلم برات می‌سوزه که کسی اینطور ازت یاد می‌کنه. دلم برای خودم می‌سوزه که اینطور ازت یاد می‌کنم.

با حال زار و‌ قلب ناآروم رفتم سر جلسه شخصیت‌پردازی امشب و با لبخند اومدم بیرون ازش.✨ چرا غصه تا کلمات و دوستی‌ها رو دارم؟🪄

تا همین الان مونده بودیم توی کلاس. کتاب‌ها رو تحلیل کردیم، نویسنده‌ها رو، حتی تیلور سوییفت رو. :)))) واقعا از هر صحبتی که ختم به نوشتن و ادبیات شه لذت می‌برم. ✨

جلسه‌ی شخصیت‌پردازی امشب به قدری خوش گذشت که >>>> کاش همیشه از این جلسات داشته باشیم.

Conclusion : Never care about a man's words, they fool you!

جایی که حتی دیگه fictional men هم جوابگو نیستن: