﮼برفا

درو باز کن بیا،ببین من چه شکلیم!

‏از تلخ‌ ترین جملات تاریخ ادب، شاید عبارت کتاب «انّی راحلة» السباعی باشه، جایی که دختری عاشق رو، به زور به عقد مرد دیگه‌ای در میارن. وقتی حلقه رو به دستش میندازن، میگه هرگز گمان نمی‌کردم که آدمیزاد «يُمكنُ أن يُخنقَ من إصبعه»، ممکن است از انگشتانش هم به دار آویخته شود».

وای کاش امروز زندگی نمیکردم

علیرغم آن همه اشتیاق و علاقه اگر قلبش جوانه‌ای نزد بدانید که شما خاکش نبودید ..

و خوب میدانی که هیچ وقتِ دیگر هم حرفش را نخواهی زد و تنها با حالا که وقتش نیست، خودت را آرام کرده‌ای و اهلی خودت شده‌ای دیگر و میدانی که آدمی که اهلی خودش شده باشد، تا انتهای دنیا هم خودش برای خودش کفایت است.

به تو براى اينكه ميتونى ساعت ها از من بيخبر باشى غبطه ميخورم.. برا همه ى اون لحظه ها كه تصميمِ آخرت، رفتنه. من عاشق اون نفسِ عميق و خيالِ راحتتم وقتى تلفنت روم خاموشه و فكر ميكنى پرونده ى من برا هميشه تو زندگيت بسته شده. تو كه نميدونى من چقدر خسته ام از خودم، تو كه نميتونى منو ببرى از پيش خودم... لااقل بگو دنيا بدون من چجوريه...؟

گاهی برای او چيزهايی مینويسی، بعد پاک می‌کنی. او هيچيک از حرف‌های تو را نمی‌خواند، ولی تو، تمام حرف‌هايت را گفته‌ای …