آغوش.

حالم؟! شاید این آهنگ.

حالم؟! شاید این آهنگ.

این‌ روز‌ها بیشتر از هرچیز و هرکسی حس غریبه‌‌گی همراهمه، حس تعلق نداشتن به هیچکس و هیچ‌جا، تنهایی و دلتنگی و غم نیست. شاید هم ترکیب ایناست. میفهمی؟! امیدوارم نفهمی عزیزم.

اگه بخوام موردعلاقه‌هامو بشمارم، تو اولین‌ی.

نوشته من رفتم، ولی نه برای اینکه دوستت نداشتم، واسه اینکه تو با من تنها تر بودی.

عزیزم، من خواب بدی هستم که یک‌شب دیده‌ای، و خوشحالی که فراموشش کرده‌ای. تو کودک گمشده‌ی منی که هزار سال قبل از من ربوده شده‌ای، و هرگز از یاد نمی‌برم گم شده‌ای. می‌بینی؟ ما انکار همدیگریم. تو حاضر نیستی به یاد بیاوری مرا قبل از رفتنت نبوسیده‌ای، و من حاضر نیستم از یاد ببرم طوری از من گریختی انگار ماندن برایت شکنجه است. _حمید سلیمی.

اما امشب عزیزِمن؛ امشب دوست داشتم قطره‌ی بارانی باشم که گونه‌ی تورا می‌بوسد.

تنِ رنج‌ دیده‌ی مرا به آغوش بکش، طوری که تکه‌های شکسته‌ی وجودم به هم نزدیک شوند.

درس امشب: همه شبیه‌همن. این‌بار بگی‌ این با بقیه فرق میکنه پرتت میکنم وسط خیابون بری زیر ماشین بمیری. دردش کمتره تا اعتماد کنی باز.