آه

باز من سویسایدال شدم و گیرنده‌های چشاییم تا انتها باز شدند تا زندگی لااقل به خاطر غذا ارزش زیستن داشته باشد.

کاش یک خارج‌نشین کردیت‌کارت‌دار مهربون کمکم می‌کرد هتل رزرو کنم.

«باید به این اوضاع بد عادت کنم اما می‌ترسم از چیزی که راحت می‌رود از دست هر روز یک چیز جدیدی روی خواهد داد هر روز یک چیزی برای غصه خوردن هست» -آنا لمسو

دعا کنید برام :)) هر اسب شاخدار، یک دعا.

«خسته، دل‌گیر و سیه‌چرده! غم‌انگیز است این که یک نفر ته‌چهره‌اش به روزگارش رفته باشد»

«با که گویم این سخن که درد دیگری‌ست از مصاف خود گریختن!»

«خنجری شکسته در میان سینه خنجری نشسته در میان پشت»

هنوز باورم نمیشه که همه چیز تا دم خراب شدن رفته و به مو رسیده :)) از احتمال ویرانی تمام امیدها و آرزوها وحشت دارم. از ترس مو به تنم سیخ می‌شه. ولی زندگی با هیچ‌کس مهربون نیست و آدمیزاد تا وقتی که پا داره، دوباره بلند میشه.

سلام بابا خسته نباشی

خدایا، نمت.