🌒🌒ماه کوچیک من🌘🌘

چشمِ بستَمو تو بیا به سپیده وا کن با ترانه نفسات باغچه رو صدا کن ❤️🌿

می آمد از برج ویران، مردی که خاکستری بود خرد و خراب و خمیده، تصویر ویران‌تری بود مردی که در خواب‌هایش، همواره یک باغ می‌سوخت وان سوی کابوس‌هایش،خورشید نیلوفری بود وقتی که سنگ بزرگی‌، بر قلب آیینه می‌زد می‌گفت:خود را شکستم، کان خود نه من، دیگری بود! می‌گفت با خود:کجا رفت آن ذهن پالودههٔ پاک؟ ذهنی که از هرچه جز مهر، بیگانه بود و بَری بود افسوس از آن طفل ساده که برگ برگ کتاب‌اش، زیبا و رنگین و روشن، تصویر خوش‌باوری بود طفلی که تا دیوها را مثل سلیمان ببندد، زیبا ترین آرزویش، یک قصّه انگشتری بود افسوس از آن دل! که بعد از پایان هر قصّه،تا صبح مانند نارنجِ جادو، آبستن صد پری بود                                   دردا که دیری‌ست دیگر، شور سحرخیزی ‌اش نیست آن چشم‌هایی که هر صبح، خورشید را مشتری بود دردا که دیری‌ست دیگر، زنگ کدورت گرفته‌ است آیینه‌ای کز صباحت صد صبح روشنگری بود                               اکنون به زردی نشسته ا‌ست، از جِرم تخدیر و تدخین انگشت‌هایی که روزی، مثل قلم جوهری بود شعر و خوانش: استاد حسین منزوی

«کجا می‌توانم مردی را پیدا کنم که مثل پدرم همیشه حرف مرا مهم‌تر از حرف خودش بداند و همیشه حق را به من بدهد.»

کتاب اِما /جین آستین

-مارتیک و آهنگاش مثل همن. «بگو کدوم شب بگو کدوم روز بگو کدوم وقت زندگی مال منه خودت می دونی تاریکی شب وقتی تو هستی مثل روز روشنه»

؛

در آخرین پیام برایش نوشت: «کاش حداقل باعث نمی‌شدی که از تو هم ناامید شوم.»

«همان‌طور که شرلوک هولمز گفته است: غیرممکن‌ها را کنار بگذار، چیزی که باقی می‌ماند حقیقت خواهد بود.»

دختران مطرود /نیل سایمون

«من از آنچه که دوست می‌دارم خیلی دورم و دوری من دارویی ندارد.»

سوتفاهم /آلبرکامو

تا بداند که شب ما به چه سان میگذرد. غم عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده