کلام علی(ع)

حسودیمون شد که..

و من  هر گلی را که می دیدم از  دستهای تو آغاز می شد  و آبی که از بیشه ای دور می آمد آرام  بوی تو را داشت  من از ابتدای تو فهمیده بودم  که یک روز خورشید را خواهی آورد .. -سلمان هراتی

:)💔

مادربزرگم کسی که منو بزرگ کرد رو دیشب از دست دادم ممنون میشم منت سرم بذارین با صلوات یا فاتحه ای بدرقش کنین امشب شب اول قبرشه و شاید کسی بخواد نماز بخونه اسمشون کلثوم فرزند زین العابدین

در کوی تو عاشقان درآیند و روند خون جگر از دیده گشایند و روند ما بر در تو چو خاک ماندیم مقیم ورنه دگران چو باد آیند و روند - عراقی

﴿لِسانُكَ يَستَدعيكَ ما عَوَّدتَهَ ونَفسُكَ تَقتَضيكَ ما ألِفتَهُ﴾ زبانت، از تو آن خواهد که بدان عادتش داده‌اى، و نفْست از تو آن خواهد که بدان خو گرفته‌ای. غرر الحکم؛ حدیث ۷۶۳۴ام از امیرالمومنین حضرت عـلی علیه‌السلام

شنیدستم که مجنون دل افکار چو شد از مُردن لیلی خبردار گریبان چاک زد و رو در بیابان به سوی قبر لیلی شد شتابان یکی کودک بدید آنجا ستاده به هر سو دیده حسرت گشاده سراغ قبر لیلی را از او جُست پس آن کودک بخندید و به او گفت که ای مجنون تو را گر عشق بودی ز من کی این تمنّا را نمودی در این مدفن به هر جانب تو رو کن ز هر خاکی کفی بردار و بو کن ز هر خاکی که بوی عشق برخواست یقین دان تربت لیلی همانجاست

زان طُرّهْ¹ دل سُوی ذَقَنَت²، رفته رفته رفت در چَهْ³، ز عنبرین رَسَنَت⁴ رفته رفته رفت پیشت چو شمع، اَشگ بتان، قطره قطره ریخت صد آبرو در انجمنت⁵ رفته رفته رفت من بودم و دلی و هزاران شکستگی آن هم به زلف پُر شِکَنَت رفته رفته رفت گفتی که رفته رفته چو عمر آیمت به سر عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت رفتی به مصر حسن و نرفتی ازین غرور آنجا که بوی پیرهنت رفته رفته رفت جان را دگر به راه عدم دِه نشان، که دل در فکر نقطهٔ دهنت رفته رفته رفت ای محتشم، فغان⁶ که نیامد به گوش یار آوازه‌ای که از سخنت رفته رفته رفت محتشم کاشانی ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ¹ طُره: زلف، گیس، شکن مو ² ذَقَن: چانه، زنخدان ³ چه: چاه [زنخدان] ⁴ رَسَن: ریسمان، طناب، پالهنگ ⁵ انجمن: محفل، جایی که مردم در آن بسیار نشسته باشند ⁶ فغان: ناله، نفیر، بیداد

امام صادق (علیه السلام) : خداوند عزّوجلّ هيچ درى از روزى را بر مؤمن نمى بندد، جز اين كه بهتر از آن را براى او مى گشايد (بحارالأنوار، ج۷۲، ص۵۲)

من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم بپرس حال من آخر چو بگذری روزی که چون همی‌گذرد روزگار مسکینم؟ من اهل دوزخم ار بی تو زنده خواهم شد که در بهشت نیارد خدایْ غمگینم ندانمت که چه گویم تو هر دو چشم منی که بی وجود شریفت جهان نمی‌بینم چو روی دوست نبینی جهان ندیدن به شب فراق منه شمعْ پیش بالینم ضرورت است که عهد وفا به سر برمت و گر جفا به سر آید هزار چندینم نه هاونم که بنالم به کوفتی از یار چو دیگ بر سر آتش نشان که بنشینم بگرد بر سرم ای آسیای دور زمان به هر جفا که توانی که سنگ زیرینم چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گویم چو لاله لال بکردی زبان تحسینم مرا پلنگ به سرپنجه اِی نگار نکشت تو می‌کشی به سر پنجهٔ نگارینم چو ناف آهو خونم بسوخت در دل تنگ برفت در همه آفاق بوی مُشکینم هنر بیار و زبان آوری مکن سعدی چه حاجت است بگوید شکر که شیرینم ۰۳/۰۲/۰۱ ؛ روز بزرگداشت سعدی