تاسیان

من اینجا می‌خوام هم ازتون یه کمک بگیرم و هم اطلاع‌رسانی کنم. داستان از این قراره که ما تصمیم گرفتیم برای عکاسی با لباس عروس، همین چند هفته پیش بریم رشت. از تهران با آتلیه هماهنگ کردیم و برخورد خیلی خوبی دیدیم و در نتیجه اعتماد کردیم. از قبل بسیار تاکید کردیم که ما توی روز آفتابی عکاسی می‌خوایم. ما آب‌‌وهوا رو چک کردیم و دیدیم بارونیه اما این آقا ادعا کردند ما رو جایی می‌برند که به مشکل نمی‌خوریم. خلاصه عکاسا با دوساعت تاخیر به ما رسیدن، در حالی که تمام این دو ساعت تلفن جواب ندادند. ساعت دو ظهر روز بارونی ما تازه رسیدیم به یه جاده‌ی کاملا گلی سربالایی که از من می‌خواستند با لباس عروس ازش برم بالا. ما زنگ زدیم به آتلیه و گفتیم از برخورد شما ناراضی هستیم و با فحاشی بسیار مواجه شدیم. عکاس‌ها ما رو راضی کردند که بریم ادامه‌ی عکاسی و در نهایت ساعت چهار بعدازظهر عکاسی ما در یه دشت گلی شروع شد. در حالی که اوایل کار عکاس اعلام کرد دوربینش پر شده. عکس‌ها رو با‌توهین بسیار بهمون خام تحویل داد و فیلم‌ها رو خراب کرد. با لنز واید عکس گرفت و کوچکترین نکات عکاسی رو رعایت نکرد و حقیقتا هیچ‌کدوم از عکس‌ها و فیلم‌ها قابل استفاده نیست. برای بیعانه پول زیادی ازمون گرفت و از امروز شروع کرده مدام پیام دادن و ادامه دادن به اهانت. من خواستم بهتون اطلاع بدم درباره‌ی این آتلیه و از طرفی کمک بخوام ازتون که پیامم رو نشر بدید و پیج چنین کلاهبرداری رو بلاک ریپورت کنید تا دیگه نتونه از کسانی شبیه به ما سواستفاده کنه. https://instagram.com/studio__hess?igshid=YmMyMTA2M2Y= من شرایط بلاک و ریپورت رو براتون توی چندتا عکس می‌ذارم. بوس به کله‌هاتون و ممنون :))

مثلِ شغالِ زرد اصن، حیوون طور خلاصه.

ببربنگاله زن ببربنگال

مشاورم درست مثلِ پلنگِ بنگال خیز برداشته درصدای آزمونِ فردامو ببینه. گمشو پدسگ. عه

میخوام یه رتبه‌ی کنکورِ انسانی رو براتون پیش‌بینی کنم کیف کنید: زهرا زیودار.

دارم به عارفه و یکتا و زهرا رشک میورزم. حسودی نه‌هااا؛ رشک. رشکِ عمیق و غلیظ.

هیچ وقت آسون‌تر نمیشه انگار.

بچه‌ها قصد دارم آدمایی که اینجان اما نمیخونن رو ریمو کنم. پس اگه میخونید اینجارو و دوست دارید بمونید توی ناشناس آیدی‌تونو بفرستید تا بدونم. در غیر اینصورت باعرض پوزش ریمو میکنم. قربانِ محبتِ شما.

من ده دقیقه وقت دارم تا از غصه‌ای بهت بگم که تو نمیفهمیش. چه کارِ احمقانه‌ای بنظر میرسه عزیزِ من. گفته بودی بشین، نشستم. جایی که فاصله‌ش با تو، با حرفات، شده فاصله‌ی من تا من. دور! بزار بهش فکر نکنیم. فکر نکنم. بارونِ بعدی باهات قرار دارم،توی قلبم. توی رگ‌هام. من برات میخونم، سیگارتو روشن میکنم و بعدش همه‌ی مسیر رو تا خونه برای تموم شدنِ اتفاقی که هیچ وقت شروع نشد غصه میخورم. وقتی رسیدم خونه چای دم میکنم و احتمالا وسطِ خونه‌، جلوی درِ اتاقِ مامان توی اشکام تموم میشم. پس قرارِ ما، اولین بارون. میونِ درد و غم و دود.