ذهن مواج من🌊

و گفت هرچیزی را زکاتی است؛ و زکات عقل، اندوهی‌ست طویل... _عطار

تکه هایی از او در من جریان یافته آن قدر به من نزدیک است آن در قدر در من سرازیر شده همانند خون در رگ های من

-nonvocal

وقتی کتابی رو می خونم، انگار یه جایی، توی به بخشی از قلبم، بین شیار های مغزم، لا به لای دریای مواج قلبم یا شایدم بین انگشتان خسته ی دستم، یه جوانه ی کوچولو سبز میشه:)))

همیشه کسانی که در هیچ کاری موفق نشده اند، می خواهند به آدم راهکار یاد بدهند. _ویلیام فاکنر

دوستت دارم. این جمله را در پی نوشت نامه ای که برایت نوشته ام می نویسم، "دوستت دارم" همین و تمام!

florence/Italy

کاش احساسات ام در میان واژگان جای می گرفت، اما من فراتر از واژگان ام.

تاثر برای فراق مان بیش از هر ملالی عذابم می دهد. هر لحظه نفس تنگ تر می شود و اندیشه هایم به یکدیگر نزدیک تر؛ آن قدر که رشته ی افکار پریشان ام بر پیشانی ام تیغ می کشد و جامه ی مندرس آفتاب صلح به تن کرده و نقاب وطن پرستی و قدیسانه ی خویش بر صورت نشانده و به او درس و اندرز می دهد. اما تمامی این نصایح، جملات و کلمات و دیکته ها، که جوهر کبود آن بر برگ پوستین دفتر چرمین سبز رنگ ام می نشیند، به مانند زهر می مانند بر روی زخم، همان زخمی که ز زهر بهره برده و با خنجر کینه دوز بر روح من، بر کالبد بی جان من، ضربه می زند و من را ز من می دَرَد. دریغا، که این همان ننگ است که بر سر مان خروار شده،و من بیم دارم و خواهم داشت که روزگار سعادت ما را فراموش کند و بخت بداقبال و سیه بخت ما با خنده های قهقهه وارانه اش در کابوس های شبانه ی ما قدم بزند و ما را به تمسخر گیرد. افسوس که تو بیایی، که اگر تو بیایی،صحرای ناهموار و بی برگ ما، جان تازه ای می گیرد و بر بدنِ بی بدن خویش جامه ای ز خطوط سبز خیال می پوشاند. کاش دوباره دیار عشق فرا رسد و روایت رخ یار را برای گیسویمان بازگو کند تا شاید عکس رخ یار بیند دل ما، تا شاید جان گیرد نفس ما.

تاثر برای فراق مان بیش از هر ملالی عذابم می دهد. هر لحظه نفس تنگ تر می شود و اندیشه هایم به یکدیگر نزدیک تر؛ آن قدر که رشته ی افکار پریشان ام بر پیشانی ام تیغ می کشد و جامه ی مندرس آفتاب صلح به تن کرده و نقاب وطن پرستی و قدیسانه ی خویش بر صورت نشانده و به او درس و اندرز می دهد. اما تمامی این نصایح، جملات و کلمات و دیکته ها، که جوهر کبود آن بر برگ پوستین دفتر چرمین سبز رنگ ام می نشیند، به مانند زهر می مانند بر روی زخم، همان زخمی که ز زهر بهره برده و با خنجر کینه دوز بر روح من، بر کالبد بی جان من، ضربه می زند و من را ز من می دَرَد. دریغا، که این همان ننگ است که بر سر مان خروار شده،و من بیم دارم و خواهم داشت که روزگار سعادت ما را فراموش کند و بخت بداقبال و سیه بخت ما با خنده های قهقهه وارانه اش در کابوس های شبانه ی ما قدم بزند و ما را به تمسخر گیرد.