مابیغمانِْ‌مست

مادر دست‌هایت را نوازش پریشانی‌ پهلوانانه‌ام کن لالایی‌ بخوان برایم پسرت مغلوب ظلمت نشد اما لالایی بخوان برای نور چشمت

اما من بیش از همه به مظلومیت ظلمت آلوده شدم خوابم میآید مظلومانه خوابم می‌آید به اندازه‌ی تمام شب‌هایی که از سر آدمی با انتظار طویل گذشت بی‌آنکه صدای صبح دامنه‌ها را شنیده باشد و نسیمی زخم‌هایش را مرهمی نهد

بی‌وقفه جنگیدم شرافتم را شاهد می‌گیرم ظلمت پیروز نشد

دلم نمی‌خواهد برگردم سرزمین ما کجاست؟

آسمان خالی از ستاره‌هاست تا سراغ از راهی بگیرم

دلم نمی‌خواهد برگردم سرزمین ما کجاست؟

سکوت کرده ام بیشتر از همیشه از قفسم بوی هیچ چیز نمی‌آید

دیدم که در ره عشق، تنها نمی‌توان رفت همراه خویش بردم، سوز و گداز خود را

خدا این کشور را از دشمن، از خشکسالی و دروغ حفظ نماید. -این نوشته بر دیوار جنوبی کاخ آپادانا به فرمان داریوش نگاشته شده است.