🌿 ساز و طبیعت 🌿

«۱۱ اردیبهشت روز جهانی کارگر فرخنده باد» آنچه بین همهٔ انسان‌ها، علاوه بر آب و نان و هوا، مشترک است، کارِ انسان است. انسان‌ها کار می‌کنند؛ مفت‌خوری، کارِ انسان نیست. بعضی، کارِ فکری می‌کنند، برخی، یدی و عده‌ای هم هر دو کار را. پُرزحمت‌ترین و خطرناک‌ترین کار‌ها را کارگران یدی انجام می‌دهند. در این میان، عدهٔ معدودی، دست‌رنج تعداد کثیری را تصاحب می‌کنند و دستمزد بخور و نمیری به آن‌ها می‌دهند تا فردا بتوانند دوباره به سرِ کار باز گردند و کارفرما بتواند به استثمار آن‌ها ادامه دهد و سود بیشتری به جیب بزند، یعنی درواقع، کالای تولید شده توسط آنان را غارت کند. کارفرمایان بخاطر جلوگیری از اعتراضات احتمالیِ کارگران، نیروهای سرکوب تشکیل می‌دهند و از پولِ همان زحمتکشان، می‌دهند به نیروهای سرکوبگر بخورند و پروار شوند که اگر روزی روزگاری تولید کنندگان کالا یعنی همان کارگران، به پایین بودنِ سطحِ دستمزد و یا زیاد بودنِ ساعات کار اعتراض کردند، توسط آن نیروها، خفه و سرکوب شوند. ولی باوجود همهٔ بگیر و ببندها و سرکوب‌ها و کُشتار‌ها، کارگران به مبارزات برحقِ خود —کاهشِ ساعاتِ کار و افزایشِ دستمزدها— ادامه دادند. و از طرف دیگر، کارفرمایان (قدیم ارباب‌ها چون ارباب-رعیتی بود و حالا سرمایه‌داران) به مکیدنِ خون زحمتکشان و سرکوب اعتراضات آن‌ها ادامه می‌دادند. (هنوز هم می‌دهند) از آنجا که کارفرمایان (سرمایه‌دارها) جز به سود به چیزِ دیگری نمی‌اندیشند و به خواسته‌های برحقِ زحمتکشان هیچ توجهی نمی‌کردند، کارگران راهی نداشتند جز اعتصاب و ادامهٔ مبارزه که پس از دادنِ ۱۰۰ها کُشته و زخمی، در قرن گذشته، به بخش‌هایی از خواسته‌های خود رسیدند و حالا ده‌ها سال است که ساعات کار از ۱۴ ساعت به ۱۲ و سپس به ۱۰ و ۸ ساعت در روز و ۵ روز در هفته، تقلیل یافته است (حالا چندین کشور اروپایی روزی ۷ ساعت کار می‌کنند و بعضی‌ها به ۶ ساعت کار در روز تمایل دارند). کارگران و زحمتکشان جهان همراه با سایر انسان‌یاران، حالا ده‌ها سال است اول ماه مه/۱۱ اردیبهشت را به‌عنوان روز پیروزی، در سراسر جهان، بزرگ می‌دارند و جشن می‌گیرند (بجز امریکا که دولتیان و سایر سرمایه‌داران، گرامی‌داشتِ این روزِ بزرگ را ممنوع کرده‌اند). تقی عطایی 🌿 @sazotabiat 🌿

چرخ روزگار بی‌ارادهٔ ما، خودش می‌چرخد. چرخ زنـدگی اما با کارِ انسان می‌چرخد. انسان‌ها متفاوتند و این “تفاوت”، مورد پذیرشِ انسان‌هاست. انسان‌ها متمایز هستند ولی کسی بر دیگری برتری یا امتیازی ندارد، بلکه هر کسی منحصر به فرد و یک انسان است. ما، انسان‌یاران، اهلِ مقایسه نیستیم چه برسد به اینکه کسی را بر دیگری ارجح بدانیم و یا کسی را ممتاز بشناسیم بلکه همهٔ انسان‌ها دارای حقوقِ اجتماعیِ برابراند و ارزشِ هر انسانی به خدمتی‌ست که به بشریت(انسان و طبیعت) می‌کند. انسان‌ها، هر کجای دنیا که باشند، دارای حقوق و وظایفی هستند و ما، انسان‌یاران، به وظایفِ انسانیِ خود عمل می‌کنیم تا در ساختنِ جهانی از مثلثِ «صمد»(صلح و مِهر و داد)، سهیم باشیم. من، که به‌دنبال نیکبختیِ انسان هستم، وظیفهٔ خود می‌دانم این روز را بزرگ بدارم و به ستمگران هشدار می‌دهم: ظلم عاقبتِ خوشی ندارد. تقی عطایی 🌿@sazotabiat 🌿

یک شب مهتاب #فرهاد_مهراد 🌿 @sazotabiat 🌿

سکوت همیشه به معنای رضایت نیست... گاهی یعنی خسته‌ام از اینکه مدام به کسانی که هیچ اهمیتی برای فهمیدن نمی‌دهند توضیح دهم! سیمین دانشور 🌿 @sazotabiat 🌿

انسانْ برادرِ من، انسان است، انسانْ آهن نیست، انسانْ بی‌مِهر، کِی تَوانَد زیست! بیگانه‌وار،  تنها، نامِهرْبان، چرا که آدمی نقشی نیست بر دیواری حتا میانِ قابْ  -  و حتا دُرونِ خاکْ انسانْ تنها نامی نیست مسطور در کتاب او را میانِ کوچه بیابید تاکْ بیدارْ،  سروْ برخاستْ خاکْ گرم و رنگینْ - برگْ سبز و آگاه از عُمقِ انجماد بِناگاه، خورشیدی روییده‌ست نگاه کن! نگاه کن که مرد و کودک و زن پیراهنِ آسْمانِ‌شان بر تَن با زنبق‌ها به کوچه آمده‌اند هان! ای شهرْ  -  شهرِ بزرگِ انسانْ! آگاه باش، آگاه! آگاهی‌ات رهایی است. شاملو 🌿 @sazotabiat 🌿

قطعه کردی شیرین شیرین با صدای استاد شهرام ناظری🎵 رهبری استاد لوریس چکناوریان🎶 🌿 @sazotabiat 🌿

هشتم اردیبهشت زاد روز سیمین دانشور نویسنده برجسته‌ای که آغازگر داستان‌نویسی نوین در ایران بود، گرامی باد 🌿 @sazotabiat 🌿

جملاتی که … * شخصیتِ سالم همين‌طور كه از افرادِ منفي و سمي پرهيز می‌كند، سعی می‌کند اطرافِ خودش را با افرادِ مثبت و موفق پُر كند. * انسان‌یاران معتقدند که کودکان را کافی‌ست به کارِ خوب تشویق کرد نه اینکه ضرورتاً از کارِ بد بازداشت(مگر این که خطرناک باشد) و بر این باور نیز هستند که از یک مشکل، باید فرصتی برایِ آموزش به‌وجود آورد و فراموش نکرد که «انضباط» در واقع، به معنیِ آموزش دادن‌ست نه تنبیه کردن. * عجب جملهٔ قابلِ تأملی‌ست: “تجاوز، زنان را در بدن خود آواره می‌کند”. بر این پایه، بیایید آرزو کنیم: هر کی مرتکب این جنایت شد، الهی آکِلِه بیگیرد. * شخصیتِ سالم از آنجا كه مخالفتي با پيشرفتِ صنعتي ندارد به شرطِ آن كه مسايلِ زيست‌محيطي رعايت شود، مطالبِ جالبِ توجه را با ديگران درميان می‌گذارد از جمله عبارتِ زير در كتابِ «پرسش‌هايِ زندگي» ص ۱۸۶: لذا می‌توانيم اين پرسش را مطرح كنيم كه آيا فناوري «چيزِ خوبي» است يا «چيزِ بدي». احتمالاً هر دو ديدگاه را می‌توان توجيه كرد، اما در هر صورت، در حالِ حاضر ديگر كاري نمی‌توان كرد، زيرا چه بخواهيم و چه نخواهيم، فناوري با نيرويِ رانشِ اميال و آزمندي‌هايِ ما گسترش می‌يابد. نوعي حالتِ سوارِ ببر بودن پديد آمده است كه چنانچه شخص پياده شود، بلافاصله خورده خواهد شد. * عجب زمانه‌ای شده، می‌گویند: دورانِ “عروس خانم وکیلم” به‌سر آمده؛ زنان دیگر به پدر و برادر و حتا همسر خود وکالت نمی‌دهند چه رسد به دیگری. * انسان‌یاران درود می‌فرستند بر گاندي كه «دموكراسي را در آن زمان، زيباترين چيز می‌دانست» و گفتهٔ زير را نیز جالبِ توجه می‌بينند: گاندي دموكراسي را در شكلِ منضبط و روشنگرانهٔ آن به عنوانِ زيباترين چيز در جهان می‌دانست. منظورش آن بود كه حاكميتِ دموكراتيك، قدرتي بر فرازِ جامعه نيست، بلكه قدرتي در درونِ جامعه است. بنابراين، دموكراسي و عدمِ خشونت جداناپذير و به‌هم آميخته‌اند. آنجا كه دموكراسي برقرار باشد، انسان‌ها به خاطرِ چيزي كه هستند موردِ ستايش واقع می‌شوند. اما اين امر نيازمندِ انتقال و گذارِ روابطِ انساني به مرحله‌ای است كه ديگر به احدي تخطي و اجحاف نشود، زيرا كه همگان در قدرتِ دموكراسي شريك و سهيم‌اند. قدرت داشتن در شرايطِ دموكراتيك به معنايِ مشاركت در تصميم‌سازي‌هايي است كه به سرنوشتِ همگان مرتبط است. اين به معنايِ خودنهادي و خودمختاری‌ست. تقی عطایی 🌿 @sazotabiat 🌿

اگر ايران بجز ويران سرا نيست من اين ويران سرا را دوست دارم اگر تاريخ ما افسانه رنگ است من اين افسانه ها را دوست دارم نواي ناي ما گر جانگدازست من اين ناي و نوا را دوست دارم اگر آب و هوايش دلنشين نيست من اين آب و هوا را دوست دارم به شوق خار صحراهاي خشكش من اين فرسوده پا را دوست دارم من اين دلكش زمين را مي پرستم من اين روشن سما را دوست دارم اگر بر من ز ايراني رَوَد زور من اين زورآزما را دوست دارم اگر آلوده دامانيد اگر پاك من اِی مردم! شما را دوست دارم * پژمان بختیاری که در پایان قرن گذشته رفت و دیگر برنگشت، دل در گروِ این آب و خاک داشت مثل هزاران نویسنده و شاعرِ دیگر. من، که مردم و میهنم را دوست دارم، از زَرپرستان(۱% بالا) و زورگویان و حرفِ مُفت‌زنان تقاضا دارم بیش از این مردم را اذیت نکنند. من نه دستم به مثلثِ زار می‌رسد و نه با آن کاری دارم، فقط آرزو می‌کنم موجبِ زاریِ مردم(زار زدن) نشود. همگان می‌دانند که ظلم عاقبت خوشی ندارد و می‌دانیم که همه رفتنی هستیم. تقی عطایی 🌿 @sazotabiat 🌿

نام تو #محمد_نوری 🌿 @sazotabiat 🌿