آنه‌لیزای منتشر

روی تکرار گوش میدم و اشک می‌ریزم.

ولی واقعا حال پیشرو رو الان درک می‌کنم وقتی می‌گفت یدونه اسلحه میخوام با دنیا تسویه کنم و فلان. منم الان اگر یدونه M16A4 داشتم از خجالت خیلی‌ها در میومدم.

متاسفانه چندین هفته‌ی متوالیه که دارم گند می‌زنم و باخت میدم توی چیزی که بیشتر از هرچیزی همیشه می‌خواستمش. واقعا احساس می‌کنم یک لوزر واقعی‌ام، بعد یادم می‌افته که همیشه همینطور بوده‌ و همیشه توی این ماجرا باخت می‌دادم. حالا هم انگار که این آخرین فرصتمه و اگر دوباره خرابش کنم، واقعا تموم شده و رفته. مثل یک خواب که دیگه باید ازش بیدار شم.

پسر. من الان داستانی دارم که اگر با جزئیات برای هرکسی تعریفش کنم، درجا هدشاتم می‌کنه. بدون تعلل. باید با اسم مستعار بنویسم و منتشر کنم این‌ها رو.

به مناسبت کارناوال مسلمون‌ها آستین کوتاه پوشیدم 🦋

ولی خب شما بیاید پیانو کنسرتوی چایکوفسکی با اجرای گیللس رو گوش کنید.

این قطعه تنها چیزیه که غالبا وضعیت اعصاب و روانم رو به درستی توصیف می‌کنه.

تقریبا می‌تونم بگم که به اندازه‌ی توکاتای پراکفیف، بدقلق و تلخم.

با بدفازی صبح دوشنبه چیکار باید کرد؟ احساس می‌کنم از نظر اجتماعی دارم فرسوده میشم.