👩🏻‍🚀

‏شهامت مى‌خواهد دوست داشتن او كه فرق مى‌كند. زيرا كه ترسناك است فرق داشتن. نمى‌دانى قرار است چه اتفاقی بیفتد. مالوف نيست كه بدانى در نزديكی‌اش، اشيا و آدم‌ها چه شكلى از شى و آدم را به خود گرفته‌اند. او كه تسليم نمی‌شود، شبيه تو نيست و نمى‌شود، او كه هنوز و هماره مى جنگد و تنهاست. https://twitter.com/gray2ak/status/1386207333009661956?s=19

و بعد وقتی خودم رو از دور می‌بینم درمورد همه‌چیز برام سوال پیش میاد، من چی می‌خوام از زندگی؟ چمه؟ چرا؟

حالا وقتی برمی‌گردم خونه، از اینکه می‌دونم مامانم با اونچه که توی سرمه بیگانه‌س، از اینکه می‌دونم زندگی‌ای که من دارم در تضاده با اون‌چیزی که درموردم فکر می‌کنن، دلهره‌ی عظیمی سوار می‌شه به حالم. صبح سر جایی که بیست‌ و سه ساله بیدار می‌شم چشم باز می‌کنم و پر از آرامش می‌شم، بعد ذهنم بیدار می‌شه و یکی یکی عذاب‌هام به صبح بخیرم میان.

من هیچ‌کدوم از حرفایی که می‌زنم نیستم، من ضعیفم. خیلی ضعیف. نمی‌خوام بجنگم، می‌خوام تا ابد تنها باشم و بخوابم.

هرچی بخوام دور باشم از همه‌چی و هرچی، مواظب خودم باش، هرچی جنگنده باشم، آخرش باید بیام یه جایی که حس کنم مامانم دوتا دیوار اون‌طرف‌تر خوابه تا حس امنیت داشته‌باشم.

هرچی دورم رو شلوغ کنم، ته‌ش وقتی برگردم به تنهاییِ ساکت خودم ذهنم آروم می‌شه.

من قوی، مستقل، آزاد و رها نیستم؛ من ته ته ته‌ش از برگشتن به اتاق خودم، خوابیدن روی تخت خودم، سر گذاشتن روی بالش خودم و بیرون نیومدن ازش آرامش می‌گیرم.

شاید واقعا جوابِ درست "بخواب" باشه. حالا نه "بخواب"‌ای که مدنظر اوناست.

می‌گم خسته‌م. می‌گن استراحت کن. می‌گم خسته‌م. می‌گن بخواب. می‌گم خسته‌م. می‌گن حرف بزن. انگار این واژه که من می‌گم با اون‌که اونا می‌شنون فرق داره. نمی‌دونم هم چه واژه‌‌ای درسته. نمی‌تونم حرفم‌و بزنم.

این‌جا هنوز فردا چون شایعه‌ای شهر را بازی می‌دهد این‌جا هنوز فکرکردن رایج‌ترین بیماری‌ست ما هنوز هم همان انسان‌های قدیمی‌ هستیم این‌جا هنوز دنیای دیگری داخل نشده‌است دلم می‌خواهد آسمان چیزی پاره‌شدنی می‌بود دلم می‌خواهد زمین مردی بود که به زیرِ مشت‌هایم می‌گرفتمش ... #شهرام_شیدایی