استاتيرا

هجدهم تیرماه ۱۴۰۳ خاطره‌ها صدا دارن، عطر دارن، رنگ ‌و بو دارن. بعضی‌هاشون لبخند میارن روی لب‌هات، بعضی‌هاشون اشکت رو درمیارن، اما بعضی خاطره‌ها با اینکه برای خودت اتفاق نیفتادن، زخمیت می‌کنن، مثل همون گلوله‌ای که به من نخورده اما هنوز تیر می‌کشه به استخوانم. دفترخاطرات تابستانه #روشنک‌آرامش

هفدهم تیرماه ۱۴۰۳ روبروی قاب‌های خالی نشسته‌ام و سعی می‌کنم حافظه‌ام را بازیابی کنم، شاید روزگاری به شوق کسی در این قاب‌ها عکسی بود و لبخندی به بهانه‌ی عشقی. حالا اما همه چیز خالی و ساکت است و من بیشتر از همیشه دلم می‌خواهد، ساکنان خاموش این قاب‌های خالی برگردند. دفترخاطرات تابستانه #روشنک‌آرامش

شانزدهم تیرماه ۱۴۰۳ وقتی می‌آیی پر از اتفاق‌های خوبم، لحظه‌های ناب، انگار که از بهشت هزار پرنده‌ی آبی در قلبم فرود می‌آیند، انگار طوفان فروکش می‌کند و نسیم کنترل شهر را به دست می‌گیرد. آمدنت معمولی نیست، از اول هم نبود، حتی اگر هر روز بیایی. دفتر خاطرات تابستانه #روشنک‌آرامش

نوزدهم تیرماه ۱۴۰۳ رنج آدم را بزرگ نمی‌کند، آدم را پیر می‌کند، خسته می‌کند، از پا درمی‌آورد. هیچ‌کس با رنج روی رنج گذاشتن دانا نشده. مثل زمان که با تمام مفهوم انتزاعی‌اش، آن‌قدر واقعیست که امضایش را پای چشممان می‌گذارد، می‌رود. دفتر خاطرات ‌تابستانه #روشنک‌آرامش

بیستم تیرماه ۱۴۰۳ چشم به راه کسی بودم که نیامدن اولین انتخابش بود، چاره‌ای نداشتم، به اولین پرنده‌ای که آغوش مرا امن دید پناه دادم، این‌طور بود که امن آدم‌های بی آغوش شدم. خیلی سال از اون روز می‌گذره، اما هنوزم شونه‌هام برای پرنده‌ها امنه. دفتر خاطرات تابستانه #روشنک‌آرامش

بیست‌‌و‌یکم تیرماه ۱۴۰۳ مرداب، همیشه گودال عمیق آب گل‌آلوده نیست که ما را به درون خود می‌کشد، گاه صفحه‌ی موبایلی‌ست که حواس ما را از زندگی پرت می‌کند، واقعیت را زیر مجاز چال می‌کند، و مثل نیروی گریز از مرکز ما را به درون می‌کشد. ما نسل خسته‌ای هستیم که به خیال پناه برده‌ایم از ترس حقیقت، از ما چیزی برای آیندگان نخواهد ماند، درست مثل خاموش شدن موبایل‌هایمان خاموش می‌شویم. دفتر خاطرات تابستانه #روشنک‌آرامش

پانزدهم تیرماه ۱۴۰۳ مه، ابریه که دلش برای زمین تنگ شده، برای همین من هر شب پنجره‌ها رو باز می‌ذارم که هر وقت دلتنگ شدن، به خونه‌ی من بیان، حتی اگه شکل خودشون نباشن، حتی اگه مه شده باشن. دفترخاطرات‌تابستانه #روشنک‌آرامش

پانزدهم تیرماه ۱۴۰۳ مه، ابریه که دلش برای زمین تنگ شده، برای همین من هر شب پنجره‌ها رو باز می‌ذارم که هر وقت دلتنگ شدن، به خونه‌ی من بیان، حتی اگه شکل خودشون نباشن، حتی اگه مه شده باشن. دفترخاطرات‌تابستانه #روشنک‌آرامش

چهاردهم تیرماه ۱۴۰۳ صبح‌ها را با قهوه بیدار می‌شویم، شب‌ها را با قرص می‌خوابیم، هیچ‌وقت سر جایمان نیستیم، هیچ چیزی سر وقت برایمان اتفاق نمی‌افتد، یا زودتر از انتظار عاشق می‌شویم و یا دیرتر، دلمان چیزی را می‌خواهد که نشدنی‌ست، گاهی فکر می‌کنم جهان در تکامل است اما ماییم که مثل ستاره‌های دور دست مدت‌هاست از زمین بی‌خبریم، وقت می‌گذرانیم تا تمام شویم. دفترخاطرات تابستانه #روشنک‌آرامش

سیزدهم تیرماه ۱۴۰۳ می‌گفت دوستم دارد، اما خسته‌تر از آن بود که مراقب باشد مرا نرنجاند، مثل مارگزیده که از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد، هر جرقه‌ای می‌توانست آرامشم را بر هم بریزد، و من دیگر تمام شده بودم، آن‌قدر که حاضر بودم مثل یک گل مصنوعی در گلدان یک کافه‌ی بین راهی بپوسم، تا در قصر مجللش وسط گلدان کریستال جا خوش کنم و هر روز آب و آفتاب نوازشم کنند. دفتر خاطرات تابستانه #روشنک‌آرامش