بَبَلیچه.

تا خرِ دانایی‌مون رو از طویله بیرون نیاریم البتّه که قهرمان پرش از موانعیم. جمیعاً.

میزان سلبی بودن حرف‌ هرچه بیش‌تر، گوینده‌ی اون حرف دلقک‌‌تر. همه‌جا رو پر می‌کنیم از تعارض و تساقط و خیال می‌کنیم وظیفه‌ی شرعی و اخلاقی‌مون تیک خورد. بیش‌تر به آگهیِ من می‌دانم می‌مانیم تا آگاهی.

حرفی هم اگه داریم بی‌تاریخه. هرچی می‌گیم، می‌نویسیم و با شهامت هرچه تمام‌تر برای چهارتا بی‌اهمیّت‌تر از خودمون پست و استوری می‌کنیم، نهایتاً چند دقیقه یا چند روز قابل مصرفه. و همین حرف‌های بی‌تاریخ کافی‌ترین دلیل می‌شن برای بی‌مصرف بودن ما. حرف‌های بی‌مصرف، آدم‌های بی‌مصرف. نه عمو با این وضع ما چیزی رو تغییر نمی‌دیم. ما تنها داریم با همون یه ذرّه امید به تغییر خودمون هم مقابله می‌کنیم. عمیق‌تر و عمیق‌تر وارد می‌شیم تو سطل همه‌فهمی و هیچی‌نفهمی. طهارت می‌گیریم تو جوبی که دِهِ بالایی نجاست کرده. بله انفعال هم مضحکه ولی فعّالیّت از سرِ نکنه عقب بمونم هم به عقب‌مونده‌ترین حالت می‌رسونه. شروع کجاست؟ اون‌جا که عوض روزی ده‌ساعت پای اخبارِ اعمال و رفتارِ بقیّه، چهار ساعت پای منبر خودت بشینی. و لاغیر.

آقا این شماره‌ی اتّفاقات ابر رو کسی نداره؟ ابرهای ما کم شدن باز.

رنگ آبی‌ سفید اتوماتش واقعاً اذیّت می‌کرد دیگه. اینم به‌پاس دهه‌ی ولایت که بر شما ولایت‌مدار گرامی مبارک باد.

برائت از اعداءالله‌مون ابتره. یعنی إلیک نداره. مشکل موسومین به برائتی‌ها-انجمنی‌ها هم همینه. در بهترین حالت برای سلب و برائت ایده‌های درست یا غلط دارن. ولی برای ایجاب ماجرا یعنی تبیینِ عینی و عملی «إلیک» هیچ. و همینه‌که بیش‌تر به شب شعر می‌مونن تا شام شهادت.