عقیل تشانی(شعر)

می بینمت آن سوی آسمان پشتِ هزار کوهِ محال نشان به سایه ی ابری که می جهد با فوجِ باد وقتی که بالِ دلت در ذهنِ نازکِ بی وزنم با انبوهِ پَرهاش بر بومِ منظره می کشد مضمونِ بلندِ پرواز . می بینمت از دور بی خانمانِ من بی سرزمینِ عزیز می بینمت از پشتِ پنجره امّا یک هفته مریض! یک عمرِ خیال! #عقیل_تشانی #اسفند_۹۹ @aghiltashanipoem

لطف چندباره ی علیرضا شیبت الحمد به من در کانال @pelak70 . همکلامی با یاران هنرمند در پادکستی شنیدنی و زیبا 🎧🙏🌹👆

@pelak70 🌙

لطف استاد بزرگوار جناب محمدزاده 🙏🌹

به خاطر دوست شاعرم عقیل تشانی، که حالا در سوگ پدر نشسته است... اما این بار از دریا جامه دان های پر از رنگین کمان نمی آیند... و مادرم که دختر تشان است مویه کنان عبور می کند از خواب ها و دهلیزهای ابدی تا به رقص در آید با بانوان سیاه پوش زخمی که مویه هاشان طرح مرگ می پاشند بر بال کبوترانی که از غربت دریا آمده اند..... اما او باز با همان موهای شلال عبور کرده است از غربت بیمارستان از دریا و از جامه دان البسه ای که برای عیالش خریده است.... و چشم انداخته است به آخرین شعر بغض آلود فرزند شاعرش که در میان کاریز و نخلستان تشان چون شبحی زخمی خون می افشاند بر گونه های بانوان غریبی که از آن سوی دنیا آمده اند... محمد محمد زاده.

در خانه بمان که جنگل اگر تو را نخورد و کوه نیفتاد بر سرت درّه اگر تو را نبلعید و دریا نفست را نگرفت، که بیابان اگر تو را نگَزید و از کائنات جانِ سالم به در بردی، آدمی، تو را می کُشد... در خانه اگر نمانی، کسی که جنگل را خورده و افتاده بر سر کوه درّه ها را بلعیده و نفسِ دریا را گرفته کسی که بیابان ها را گَزیده و جانِ سالم برای کائنات نگذاشته، می آید تو را نگاه می کند با تو حرف می زند به تو لبخند می دهد تو را به بغلش می کشاند و می کُشد... در تهِ خانه سکوت را برای تو‌ تجویز می کنم حتی اگر بگویی شعار، در اینجای شعرت شایع شده و تو مرگ را به واماندن در تنهایی ترجیح می دهی... در خانه اگر نمانی در خانه اگر بمانی تصمیم با طبیعت است... #عقیل_تشانی #فروردین_۹۹ @aghiltashanipoem

🍁🍂شب شعر پاییزه انجمن ادبی جم پنج شنبه ۲۱ آذر ماه ساعت ۱۸ سالن شهید خاتمی جم طراح پوستر: صمد بهرامی کشکولی🍂🍁 @aghiltashanipoem

🎙🍁 شعرخوانی در فستیوال باران هنر | گالری موسیقی کوک | آبان ۹۸

چه خواب وُ چه شب که خیالِ تو پاسبانِ هوشیارِ بی خوابی ست و بیدارِ فکرِ من دزدِ دلِ بی قرار ... چه اَمن وُ چه امان که میهمانِ نخوانده اَت به یغما گَزیده لب یعنی که کُنجِ لبانِ تو را یعنی که آن دو گنجِ گرانبها یعنی که اشتهای تو ارتکابِ مستحب است که بایدَش چشید ... چه باک وُ چه پَروا که سرخوشانه داشتن اَت در این غوغایِ ندارندگی در این آشوبِ نخواهندگی در این بحرانِ بی پناهی حکومتِ مشروعِ شاعرانگی ست و تمامیتِ مطلقِ شانه اَت تضمینِ محضِ پناهندگی ... چه فرض وُ چه نظر که تفتیشِ امروزِ تو در جیبِ تنگِ این شعر تفسیرِ بازِ فردای چه کسی ست و میراثِ داراییِ من سهمِ بَلوایِ چه محفلی ... #عقیل_تشانی #شهریور_98 @aghiltashanipoem