رادیومطلق...

- بال بزن آشیانه را محزون من در انتظار قطره آبی از دریای تو خود را خشک میدانم بازگشتن اندوهگینم میکند در انتهای این جاده، اتفاقی نخواهد افتاد جز رسیدن من به خودم. -

- نشسته بود رو صندلی و میخوند : دنبالتون میکنم، ستاره‌ها! و سرش رو به شونه من تکیه داد. -

- میان آنچه می‌پنداری تا آنچه میبینی فرسنگ فرسنگ اقیانوس خون است. تکبّرت را کنار بگذار و زندگی کن مگر مجال همین به ما داده نشده؟ بگذار زیبایی‌ت جاودان بماند از دردهایت قایقی بساز شب زنده دار! این اقیانوس تو را غرق خواهد کرد. در دیداری که با خودم داشتم، یادم آمد مفلوک نخواهم ماند. مسرور میشوی در عمق اشکی که بر ساعت میریزی. زمانت برخواهد گشت، وقتی زمانت تمام شود. کوهستانی گران برایت خواهم خرید در تمامش پرواز کن وگرنه شکار خواهی شد. در شبی که کوهستان را بغل کردم، خاطرم آمد دیوانه‌ها چیزی از من نخواهند فهمید. تو را در فوران این مغز، آشفته دوست میدارم، اگر گذشته امکانش را بدهد . -

- برو عامووو -

- تعلل میکنید در کشاکش این برزخ دستتان را به هرچه گرفتنی نیست گیر انداخته‌اید. همه‌ش در به دری. نشسته‌اید و این همه رنج را عادی می‌پندارید. آخرین بار کی آسمان را نگاه کرده‌ای؟ حتی وقت نکردی سرت را بالا بیاوری. باران که فرو‌ میریزد، تا به زمین نرسد، به دیگری نمیگوییم : باران گرفت! سرمان پایین است. رها کنید. بیندازید دور. تف کنید بر‌ تمامشان. زندگی آنها نیست. زندگی تصویر خندیدن کسی بود که دیگر نبود. زندگی بهار بود و همین نمیدانم، شکوفه‌ها. زندگی بی‌مهابا آب پاشیدن به همدیگر بود. تا محبوب‌ترین غذا فروشی رفتن، بادکنک به سلیقه خودمون خریدن، زندگی شب میون مامان بابا خوابیدن بود. رها کنید، بگذارید پیش برود. اینمهمه اندوه را برای زندگی قابل باور نکنید. روزی یک بار آسمان را ببین، شاید پرنده‌ای نام تو را صدا زد -

- روزهایی هم این شکلی‌ست هر کاری که میکنم را رها کنم و تمام شوم. شاید همه‌اش دارم اشتباه میروم و اشتباه قدم برمیدارم خودم خیال میکنم اینگونه نیست لیکن این شکلی نمایش داده میشود. تو را صبور میخواهم و خود نمیدانم چقد مرا صبوری؟ در این ستاره باران شب، من خوابم برده. شاید آنقدر که فکر میکردی مطلوبت نیستم. اما من هر روز آغوشت را بو‌ میکنم. -