Freud to Lacan - Lacanian Ecole. مدرسه لکانی

دوره #مکتوبات_لکان از مسیر #رویاهای_شربر. جلسه نهم، بخش اول: مورخ ۱۴۰۳/۰۳/۳۱ 📌نظامی گنجوی: نخستین بار گفتش کَز کجایی‌؟ بگفت از دار مُلک آشنایی بگفت آن جا به صنعت در چه کوشند‌؟ بگفت انده خرند و جان فروشند 📌روانکاوی و ورود به دار مُلک آشنایی. 📌توضیحی در مورد روانکاوی به عنوان یک روش درمانی و مشکلات آن از زمان فروید. #کانال_مدرسه_لکانی @freudtolacan_farzamparva

ریشه های درختی تنومند و سایه گستر (13) ژک آلن میلر در سومین سخنرانی خود به ادامه تبیین ریشه های فلسفی و روانپزشکی نو آوریهای لکان در روانکاوی می پردازد. با او در آخرین سخنرانی اش در مورد این موضوع که به طرز حیرت آوری از دشواریهای تئوری لکانی رمزگشایی می کند همراه می شویم. گفتاری که به نحوی جامع الاطراف نشان می دهد نوآوریهای لکان و وارد کردن فنومنولوژی در ساختگرایی چطور در متن تحولات فکری حلقه روشنفکران فرانسوی قرار دارد: -ارتباطات فراوانی بین فنومنولوژی و کار لکان وجود دارد. خودآگاهی یک چیز نیست. به طریقی آن هیچ چیز نیست، و با این وجود تغییر شکل می یابد/[یا] می شود. در هستی و زمان، هایدگر جلوی خودش را گرفت تا از خودآگاهی حرفی نزند، چون او از پیش فکر می کرد که نوع ابژه ای که خودآگاهی هست، بایستی نه به عنوان خودآگاهی بلکه به عنوان دازاین [آنجا بودن] مطرح شود، چون آن همیشه یک خودآگاهی محدود و لوکالیزه است. در معنای خاصی، لکان کل آنالیز فنومنولوژی را به سوژه ناخودآگاه منتقل می کند، و بخش بزرگی از آموزه لکان فرمولاسیون دوباره این مبحث فنومنولوژیکی در روانکاویست... این ایده مرکزی هگل است: هیچ چیزی هست که صرفا هرگز هیچ چیز نیست، بلکه یک هیچ دیالکتیکال و فعال است. این همیشه توسط تجربه گراها بویژه هیوم رد شده است... شاید هم هگل دیوانه نبوده است. هگل همیشه توسط جریان اصلی فلسفه آنگلوساکسون یک دیوانه تلقی شده‌‌‌؛ ‌‌کل سنت دیالکتیکی یک جنون خالص به شمار آمده که در دل خود نازیسم را پرورده است. آمریکایی ها می توانستند جذابیت آن را در پایان جنگ جهانی دوم متوجه شوند ولی از درک آن عاجز بودند که چطور این می تواند یک موقعیت ایدئولوژیک فعال را حفظ کند. [فنومنولوژی و آرای هگل و هایدگر در فصول مختلفی از کتاب #راهنمای_کمبریج_لکان مورد اشاره قرار می گیرند، به ویژه در فصول دوم و سوم و بالاخص فصل ششم] #کانال_مدرسه_لکانی @FreudtoLacan_farzamparva

#ریشه_های_درختی تنومند و سایه گستر (بخش سیزدهم)

لکان می‌گوید نامه‌های عاشقانه بیشترین ناسازنما را دارند، چرا که به نظر می‌رسد درحالی که در مورد بزرگ‌دیگری صحبت می‌کنند، به سوی دیگریِ هرروزه جهت‌گیری شده‌اند؛ اما، در حقیقت، آن‌ها به دست ناخودآگاه سوژه ساخته شده‌اند. بنابراین، آن‌ها سمپتوم‌هایی هستند که به شریک دروغ می‌گویند، چرا که برای سوژه‌ای که آن‌ها را می‌نویسد، صرفاً راهی‌اند برای لذت بردن از ناخودآگاه خودش.(۱) ناسازنما را می‌بینید: نامه‌های عاشقانه در حقیقت دیواری بین سوژه و شریک‌اند. بنابراین، می‌توانیم نتیجه بگیریم که عاشقی که زیاد نامه عاشقانه می‌نویسد، صرفاً عاشق خودش در مقام ناخودآگاه است. همچنین می‌فهمیم چرا دریافت نامه‌های عاشقانه بسیار لذت‌بخش است: نامه‌های عاشقانه خود را در اختیار آشفتگیِ آمیخته با نام می‌گذارند. چنین به نظر می‌رسد آن‌‌ها چیزی را نام می‌نهند که شما هستید، چیزی که برای خودتان ناشناخته است. اما به وضوح شکست می‌خورند و نشانه‌اش این حقیقت است که باید نوشتن نامه‌های عاشفانه را تا ابد تکرار کنید. نمی‌توانیم عاشقی را تصور کنیم که وانمود کند فقط یک بار یک نامه بنویسد و بس. سرانجام می‌فهمیم چرا لکان، در سمینار هنوز، می‌گوید خودش وقتی مَتِمِ دالِ بزرگ‌دیگری شقاق‌دار را می‌سازد، حرف/نامه‌ای عاشقانه می‌نویسد؛ این مَتِم ژوئیسانسِ زن یا زن در مقام بزرگ‌دیگری مطلق است. شاید این تنها نامه عاشقانه ممکن باشد: یک نامه-مَتِم، یگانه نامه‌ای که به ناخودآگاه تعلق ندارد و می‌کوشد برای بزرگ‌دیگری ناگفتنی و بیان‌ناپذیر جا باز کند. (۱). در کتاب حافظ و رود جادو نشان داده‌ام که شعر حافظ در زبان فارسی ژوئیسانسی به ما می‌دهد مستقل از معنا (ترکیبی از ژوئیسانس واقع و حرف). اما آیا غیر از این است که غزلیات عاشقانه‌ای که سعدی و حافظ نیز برای معشوقان زمینی خود نوشته‌اند، به مثابه نامه‌های عاشقانه، وسیله‌ای برای این بوده که از ناخودآگاه خود لذت ببرند؟ مسلم است که در مورد جنبه خود‌به‌خودی و الهام غزلی بدیع، در مقایسه با نامه، بیشتر می‌توان این سخن را بر زبان آورد. پس غزلیات حافظ و سعدی زمینه مناسبی برای بررسی ناخودآگاه ایشان است، کاری که در کتاب‌های حافظ و رود جادو و سعدی و سرشت موزون انجام داده‌ام. در ضمن می‌فهمیم که چطور سیرانو حاضر می‌شود به عوض رقیب عشقی خود، خطاب به معشوق خویش، نامه عاشقانه بنویسد! (رجوع کنید به نمایشنامه سیرانو دو برژراک، ادمون روستان، نشر قطره، چاپ دوم، ۱۳۹۶ از همین مترجم). 📚 برگرفته از کتاب: #راهنمای_کمبریج_لکان/فصل ۶، ناسازنماهای سمپتوم در روانکاوی/ ویراستار: ژان میشل راباته/ ترجمه: دکتر #فرزام_پروا/ نشر خوب/چاپ اول و دوم ۱۴۰۲/ انتخاب از هدا لایق #کانال_مدرسه_لکانی @freudtolacan_farzamparva

بخشی از فصل ششم: ناسازنماهای سمپتوم در روانکاوی

🗞 پایان‌نامه‌ی غلامحسین ساعدی

باشگاه ادبیات، متن کامل پایان‌نامه‌ی غلامحسین ساعدی چهره‌ترین روان‌‌پزشک عالم ادب و فرهنگ را در اختیار همگان قرار داده است.

در معرفی این اثر نوشته شده: «در پسِ آثار ساعدی می‌توان سیمای خودش را نیز بازشناخت؛ روان‌پزشکی که با ثبتِ مشاهدات خویش در تلاش است به درونِ ذهنِ انسان در شخصیت‌های داستان‌های خویش نقبی بزند. او به خوبی می‌داند که روان‌رنجوری را علتی عضوی نیست، کشمکش‌های درونی فرد بر ذهن و رفتار او تأثیر می‌گذارد. آثار ساعدی بازتابِ زندگی آدمیانی است حاشیه‌نشین در جامعه‌ای بیمار.» در ادامه‌ی این معرفی آمده: «از ساعدی زیاد گفته و نوشته‌اند. در این مختصر قصد نقد و بررسی آثارش را نداریم. فکر کردیم رساله دکترای او می‌تواند به شکلی یاری‌بخشِ کسانی باشد که به نقد و بررسی آثار او می‌نشینند و یا افکار او را در آثارش دنبال می‌کنند. در این رساله از علمی صحبت به میان می‌آید که اگرچه عمری دراز ندارد ولی با این‌همه به نسبت زمان تحقیق تا کنون بسیار متحول گشته، شکلی دیگر به خود گرفته و به شاخه‌هایی چند تقسیم شده است.» چنان که در متن درج شده در کانال باشگاه ادبیات ذکر شده: «رساله دکترای ساعدی به کوشش ابراهیم محجوبی و اسد سیف تهیه شده و انتشارات گوته- حافظ (پیام) در آلمان آن را منتشر کرده است. "باشگاه ادبیات" با اجازه ناشر این کتاب را بازنشر نموده است.»

کسانی که دوست دارند این اثر را بر کاغذ بخوانند، می توانند آن را از طریق سایت آمازون و یا انتشارات گوته-حافظ بخرند. [email protected]

📎وبسایت باشگاه ادبیات این‌جا است. #تجربه‌های_روان‌پزشکانه

بخشی از فصل ششم: ناسازنماهای سمپتوم در روانکاوی

#پدرخوانده ها (بخش اول)

#ریشه_های_درختی تنومند و سایه گستر (بخش سیزدهم)

از سمینار بیستم لکان، واقع، واقع تن می شود که بر اساس غیاب رابطه جنسی نشاندار شده است. ورونیکه وروز، بوگدان ولف مقدمه کتاب لکان متاخر #کانال_مدرسه_لکانی @freudtolacan_farzamparva