پرسه در مه

یه چیز دیگه هم تعریف کنم براتون اون روزا که اومده بودیم دنبال خونه بودیم تو شیراز همین ده پونزده روز پیش یکی از خونه یه خانم هفتاد و چند ساله تنها زندگی میکرد که اسباب وسایلش رو پیچیده بود اماده ویزای امریکاش زودتر از موعد اومده بود به عشق نوش داشت میرفت میخوام بگم هنوز دیر نشده بچه ها تا هفتاد سالگی که خیلی فاصله داریم 😂

البته ناگفته نماند خیلی هم انگیزه گرفتم اینکه فهمیدم خودش پذیرش گرفته و تونسته خیلی بهم انگیزه داد

راستش من از دست خودم ناراحتم که چرا از همون سال هی پیشتر دنیا رو بزرگ تر ندیدم که به مهاجرت به آمریکا فکر کنم و همیشه با خودم فکر میکردم یه اتفاق غیر ممکنه

اون دوستم که گفتم همسرش گرین کارت داره رو اتفاقی تو مطب دندان پزشکی یه دوست دیگمون دیدم حرفامو پس میگیرم خیلی هم دارهربا قابلیت های خودش میره پوزیشن خوب گرفته خودش و حالا این وسطش همسرش هم اقامت آمریکا داره و در ادامه تو ماجرای اقامتش مشکلی نخواهد داشت

یه دغدغه فکری ولی مثه یه طناب به پام وصله و این ور اون ور میبرمش من و همسرم واقعا هر دو تمایل به بچه داریم ولی من حس میکنم با وجود بچه نمیتونم جلوبرم و درجا خواهم زد حتی فراتر از خودم هر دومون رو محدود میکنه تو فکرم برم بشینم بررسی کنم ببینم واقعا بچه انقدری که فکر میکنم جلوی پیشرفتمو میگیره؟

بررسی کردم خودمو و دیدم اون روزایی که با این رویاها سر میکردم ادم شادتری بودم

باید جهان بینیم رو عوض کنم و اهدافم رو بزرگ و دست نیافتنی بذارم اصلا دوباره باید برم تو فاز اینکه باید آدم موثری در جهان باشم

صدای منو از شیراز میشنوید

اسم اینجا از کهف بلخره میشه #پرسه_در_مه

بابا من حوصله هیچ کاری رو ندارم فقط وویس های دکتر مکری