نهايت آرزو🎲

رها کن، بگذار راحت باشند، بگذار هرچه دلشان خواست بگویند اگر این‌جوری تخلیه می‌شوند، اگر آرام می‌گیرند و این آخرین راهی‌ست که برای روانِ به بن‌بست رسیده‌شان مانده. اصلا گاهی بهای موفقیت این است که آماده‌ی سر ریزِ خشمِ آدمی باشی که به هر دلیلی در همان مسیری که تو با تمام توانت تا انتهاش را رفته‌ای، موفق نشده، آدمی که عقده‌ها و چراها و کمبودهای جهانش، امانش را بریده و به تو که رسید، حبابِ عقده‌ها و بغض‌هاش ترکیده و قادر به کنترل سپاه خشم و اندوه‌ تلنبار شده‌اش نیست. باید با این تلخی‌ها کنار بیایی و به منطق و درستی و نادرستیِ بعضی حرف‌ها فکر نکنی. همه که بلد نیستند منصفانه تحسین کنند و حفره‌های خالی درونشان را از داشته‌های دیگران تفکیک! همه که بلد نیستند از موفقیت‌ها و نورهای حوالی جهانشان خوشحال شوند. خیلی‌ها کم‌طاقت‌ و نا واردند و آرزوهای گم‌شده و نارسیده‌شان را از تویی که بعد از سال‌ها تلاش و ایستادگی و کم نیاوردن رسیده‌ای، طلبکار می‌شوند. آدم‌ها مراحل سختی که پشت سر گذاشته‌ای را نمی‌بینند و تو از دور، انسان بی‌دردی به نظر می‌رسی که بدون زحمت به جایگاه و شرایطی رسیده که آرزوی آن‌هاست و تصور می‌کنند که راحت بوده و تصور می‌کنند که چرا آن‌ها نه؟ و تصور می‌کنند لابد تو سهم موفقیت و خوشبختی آن‌ها را خورده‌ای و تصور می‌کنند اگر جای آن‌ها تنگ است، برای این است که تو درشت نشسته‌ای! گاهی هم باید تخریب‌ها و توهین‌ها و حسرت‌های نابه‌جا را به‌عنوان امری طبیعی و ناگزیر به رسمیت شناخت و رد شد. بعضی‌ آدم‌ها از شدت نشدن‌ها و نتوانستن‌ها، حالشان خوب نیست و حالشان خوب نیست و حالشان خوب نیست و به تو که می‌رسند، ناگزیر، سر ریز می‌شوند و این بخش اندوهناک و اجتناب ناپذیری از جهان هستی‌ست و از تو کاری برای همه‌ی آدم‌ها و همه‌ی نشدن‌ها و نرسیدن‌ها و نداشتن‌ها ساخته نیست... اجتناب ناپذیر است که به شرایط ایده‌آلی برسی و عده‌ای نباشند که نتوانند این رسیدن را تحمل کنند. اجتناب‌ناپذیر است... نرگس صرافیان طوفان @nahayetearezoo

سرنوشت این است که هیچگاه نمی‌توانم به گذشته برگردم تا اتفاقات رخ داده را عوض کنم، ولی دست کم می‌توانم تکلیف زمان حال را مشخص کنم و آینده‌ای جدید بسازم. باید به جایگاهی برسم که کوچک‌ترین حسرتی از روزهای گذشته‌ام نداشته باشم. کلاریس سابار 📚نامه‌های رز @nahayetearezoo

قصه ی زندگی هر کدام از ما، دریچه ی ناپیدایی ست در دل یک سیاهی و سکوت بزرگ ... از بیرون، تمام زندگی ها ساده؛ ولی از درون، پیچیدگی شگفت انگیزی دارند که اسرار عجیب تری درون شان، موج می‌زند که هرگز در هیچ ساحلی، پیاده و افشا نمی شوند... این ما هستیم که باید قاصدک های شادمانی را در حال و هوای زندگی خویش رها کنیم، با آنها بالا و پایین بپریم، مسیرشان را دنبال کنیم و به بازی های شیرین شان، برچسب لبخند بزنیم و از ته دل، کنارشان بخندیم... یادمان خواهد ماند هر قاصدکی، نماینده ی دلی ست سرشار از آرزوهای زیبا، که ثانیه ها را می شمارد برای دستیابی شان... @nahayetearezoo

گاهی به چشم هایت اجازه بده، اشک بریزند، بعضی وقت ها چشم های ما نیاز دارند از همیشه زیباتر و زلال تر بدرخشند و به نظر آیند..‌ گاهی به افکارت اجازه بده، آزادتر بیاندیشند، بعضی اوقات لازم داریم که به خیلی از مسیرهای نرفته سرک بکشیم و عمق خیلی از چیزها را خودمان به چشم ببینیم... گاهی باید روحت را رها کنی از آسمان، بلندای یک قله، یک ارتفاع عظیم، تا به سبکی و رهایی جسم برسی... گاه باید به دامن خیال پناه ببری، به او اعتماد کنی، که حقیقت رؤیای زندگی ات را، او خواهد ساخت... @nahayetearezoo

پنج‌شنبه ۰۳/۴/۷ ﻭﻗﺘﯽ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻗﻠﺒﺖ ساز آﺭﺯﻭﯾﺖ را زد. ﻓﺮﮐﺎﻧﺴﺶ ﺗﺎ ﺍﺟﺎﺑﺖ آﻥ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺍﻫــﺪ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ آﻥ ﻟﺤظــﻪ . . .! سلام ،صبح به خیر @nahayetearezoo