Picsart

در حال از دست دادن علاقه‌ا‌م به همه چیزم، بزار بگا بره همه چی

‏به این نتیجه رسیدم که من آدم باهوشی به حساب نمیام، نه دانشگاه خیلی خفنی درس خوندم، نه حتی تو همون دانشگاه معمولی اول بودم نه حتی توی کار نابغه بودم اما سخت‌کوشیم نجات‌بخش تمام مراحل زندگیم بوده، قشنگ برای هر چیزی کون خودم رو پاره کردم.

یه روزهایی با خودم خیلی حال می‌کنم. مثلا وقت‌هایی که آدم‌ها کلی بهم گیر می‌دن و من می‌بینم چقدر حرف‌هاشون واسم مهم نیست. یا وقت‌هایی که می‌بینم چقدر می‌تونم به دنیای بیرونم بی‌تفاوت باشم و راه خودم رو ادامه بدم. بنظرم بی‌تفا‌وتی هم یه جور قدرته.

نگاه می‌کنم به گذشته‌م؛ می‌بینم جایی که الان هستم آرزوی دیروزم بوده. نمی‌دونم این به معنای پیشرفتمه یا زندگی برای همه همینجوره. وقت‌هایی که ناراحت می‌شم و یا زندگی‌م به جاهای سختی می‌ره؛ یاد گذشته‌ می‌کنم و حالم بهتر می‌شه چون یادم می‌آد کجا بودم و می‌بینم الان کجا هستم. بعد می‌فهمم که آدم وقتی توو یه مسیری باشه، خیلی وقت‌ها یادش می‌ره توی راه چه چیزهایی براش اتفاق افتاده؛ اما مبدأ و مقصدش رو همیشه یادش می‌مونه. من الان از مبدأ خیلی دورم، خیلی! و همین بهم امید می‌ده دوباره از روی تختم پاشم و برای خودم یه لیوان چای بریزم و دوباره سعی کنم یه قدمِ دیگه از مبدأ دورتر بشم…

امروز بهش گفتم چیزی که تو رو نمی‌کشه لزومی نداره قوی‌ترت کنه، ولی اگه ازش زنده بیرون اومده باشی قطعا تورو آدم ساکت‌تری کرده. مثل من.

-آهنگی بی کلام برای این روزهایمان. niyaz.mandi

عزیزم من هم خارج هستم؛ از کنترل.

تنها واکنشی که میتونم در مقابل هرچیزی نشون بدم ،فعلا فقط نگاه کردنه.نه حوصله ی حرف زدن و توجیح کردن و توضیح خواستن دارم ،نه دلم میخواد چیزی رو بدونم و بفهمم.فقط نگاه میکنم و خودم تو مغزم سناریو میسازم .

من عاشق سکوت کردنم. حتی وقتی می‌دونم با حرف زدن همه چی حل می‌شه.

متاسفانه من در پروسه حفظ خشم شکست خوردم و به وضوح الان ناراحتم. یعنی توانم تا یک‌جا بود و دیگه الان بیشتر از این نمی‌تونم که تحمل کنم.