Petrichor

#peace @Petrichor24

تو همیشه در مورد من مطمئن بودی، اما من فرزند تردیدها بودم. هر روز که یکی از این شبح‌های حیله‌گر دور من می‌چرخید، زمزمه می‌کردی که بهت اعتماد کنم، اما من بی‌تابی می‌کردم. دست تو گرم و نرم و مهربان بود، اما من مدام می‌گریختم و میان مِه، دنبال چشم‌های سرخ می‌گشتم. بهم بگو، عزیز نادیده، راهی هست که به خونه‌ت بیام و کمی آسوده بشم؟ هر وقت که لرزیدم، دریغ نکردی از اینکه با نور من رو بخونی؛ و چه کم به سمتت دویدم چه زیاد، آغوش تو باز بود و مطمئن. حالا که می‌بینم تهِ این سربالایی سخت، روی قله، چه گلی روییده، بهم بگو، ممکنه ابرها رو بزنم کنار تا بهترین آفتابت بهش بخوره؟

درسته که من لب برکه نشستم و قلاب میندازم، اما تو می‌دونی، من هم می‌دونم، که شاه‌ماهی این دریاچه فقط به فرمان تو خرامان جلو میاد و طعمه رو به دندان می‌گیره. وظیفه‌ی من پرت کردن این قلاب است؛ و صدا زدن ماهی بزرگ، لطف توست.

"این جای رفتنست و نشاید قرار کرد ‏چند استخوان که هاونِ دوران روزگار ‏خردش چنان بکوفت که خاکش غبار کرد"