آینه : سیدسعید هاشم زاده

«مانک» فیلمی از فینچر است درباره مانک یا مانکویچ، فیلمنامه‌نویس شهیر هالیوودی و نویسنده «همشهری کین» که اورسن ولز در دوران رکود هالیوود آن را ساخت.

«دادگاه شیکاگو ۷» از این باب مورد اهمیت تاریخی است که بازگشتی است مستدل به دهه ۶۰ و التهابات جنگ ویتنام البته بدون نشان دادن جنگ و سپس نقدی است محکم بر سیستم قضایی آمریکا.

مستند «معلم من اختاپوس» فیلمی شگفت‌انگیز درباره طبیعت است؛ شگفتی‌ای که فراتر از حد انتظار قواعد ارتباطی ما با محیط زیست، تعریف می‌شود.

داستان‌های افسانه‌وار تام مور در فضایی رازآلود و گمشده در تاریخ می‌گذرد، مکان‌هایی که هم می‌توان و هم نمی‌توان آن را در تاریخ یافت، اما با این حال مربوط به گذشته مفروض می‌شود.

«دارم به پایان کارها فکر می‌کنم» چیزی میان «درخشش ابدی یک ذهن پاک» و فیلم‌های دیوید لینچ است. همان خرده داستان‌های گمراه‌کننده که از ذهن بیمار شخصیت اول بیرون می‌آید.

فیلم‌های اسپایک لی همچون فیلمهای هم قطارانش در سینما، دیگر جزوی از تاریخ سینماست که اگر هم بد و ضعیف باشد باید آن را از نگاه گذراند.

«میناری» درباره مهاجرت و بلند پروازی یک خانواده کره‌ای در سرزمینی غریب یعنی آمریکا است؛ خانواده‌ای که باید مراقب کیان خود باشد و از هم گسیختگی‌اش را ترمیم کند.

اگر قرار است تصویرسازی پیت داکتر از جهان پس از مرگ در انیمیشن «روح» را تحلیل کنیم، می‌توانیم آن را سهل و ممتنع بدانیم و البته در راستای فلسفه‌ای غربی و نه الهی.

فیلم «یهودا و مسیح سیاه» یکی از تأثیرگذارترین درام‌های شاه پیرنگ و کلاسیک امسال سینمای جهان است که از دست دادن آن، از دست دادن یک قصه گویی بی‌نقص است.