خُسرُوِبَدان

کسی ازت نخواهد پرسید چطور زنده موندی؟

یه روزایی از زندگی رو فقط لازمه زنده بمونی؛ انقدر سرسخت و صلبه که اگه چیز بیشتری بخوای ازش اذیت میشی، چون قرار نیست چیزی عایدت شه؛ فقط باید هرطور‌ شده ازش عبور کنی، شاید فرداها روزهای بهتری تو راه داشته باشن.

ایشون علاوه بر این که در علم و اخلاق زبانزد بودن، باسن فوق‌العاده ای هم داشتن که به‌یاد‌موندنی‌ترشون می‌کرد!

میگفت من ۷۳ام، تو ۷۳ ای، اونم ۷۳ ایه، ۷۳ نفر واسش کار میکنن، ۷۳۰۰ تا فدایی داره، ۷۳ میلیاردم سرمایشه!

قدیما اینطوری نبود که اینهمه سکشوال اورینتیشن باشه؛ ته تهش خیلی اگه میخواستن خارج از عرف عمل کنن یا اوبنه ای میشدن یا جنده! الان ماشالا هزار مدل میشه کرد و‌ داد! حتی برای ندادن هم ده تا اسم درست کردن، واقعاً دستشون مرسی.

میگن ابراهیم تاتلیس یه پسر خاله داشته به اسم اسماعیل تیتلیس که عاشق ممه بوده.

هوا هوای پشه‌بنده!

من هر وقت میام برم تو اتاق به کارای بدم فکر کنم بیشتر دلم میخواد باز انجامشون بدم!

انگار آدما با هزار تا جون زاده میشن و هر‌ بار تو هر تصمیم و حادثه ای یکی یا چندتا از اونا رو از دست میدن، این دقیقاً همون طعم گسیه که بزرگسالی رو مزه‌دار میکنه و هر چی پیش میره از رنگارنگیِ کودکی رو رفته رفته خاکستری میکنه، اونجایی که دیگه آدما جونی واسشون نمونه، میمیرن، مث مادر حاتمی.

چرا کشتیگیرا به جای دوبنده دکلته نمیپوشن؟!