Mahtab.yaghma

که دم صبح هوس قهوه کنی و صدای رستاک... 😍💙🎧 چشمات... @mahtabyaghmaa

‍ : ﺑﺒﺨﺶ ﻓﺎﻟﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﺕ ﮐﻪ ﻧﻨﻮﺷﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ... ﺩﻟﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺍﻡ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻭ ﺳﻬﻢ ﺑﺮﺩﻥِ ﺍﺯ ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺒﯽ ﺍﻡ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﭘﮏ ﺯﺩﯼ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭﯼ ... ﺩﻟﺖ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻭ ﻣﺸﺘﯽ ﺯﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ... ﺑﺨﺎﻃﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪ ﮐﺎﺭﺕ ... ﺑﻪ ﭘﯿﮏ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪ ﮐﺎﺭﺕ ... ﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﻣﺴﺘﯽ ﺕ ﮐﺎﺭ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯽ ﺷﮑﺴﺘﺖ ﺩﺍﺩ ... ﺑﺒﺨﺶ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﻭﻭﻭﺭَﺍﺯ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻗﻬﻮﻩ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ... ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻧﺒﻮﺩﻧﻢ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺸﮑﯽ ﺯﺍﻏﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﺍﻡ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺯﻭﺍﻧﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻘﺪﺭ ... ﺁﻩ ﻋﺰﯾﺰﻡ ... ﺯﻥ ﺟﻮﺍﻧﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻬﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻏﻮﺷﯽ ﺕ ﺑﻪ ﻃﻌﻢ ﺑﻮﺳﻪ ﯼ ﻣﺎﺳﯿﺪﻩ ﺑﺮ ﻟﺐ ﮔﻮﺷﯽ ﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰﻡ ... ﺑﺨﻨﺪ ! ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ... ﻭ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﮔِﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ... ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ ﻋﺰﯾﺰﻡ ... ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺒﺨﺶ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ... ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮﺍﻡ ... ﺑﺒﺨﺶ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻫﺮﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ... ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ ﺗﻮ ﺩﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ... ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰﻡ .... ﺑﺨﻨﺪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ #مهتاب_یغما @mahtabyaghmaa

🎧 @mahtabyaghmaa

ممنونم از دوست خوبم احسان عزیز بخاطر دکلمه ی شعر... @mahtabyaghmaa

🎧 @mahtabyaghmaa

‍ من. همه ی ما ساعت های زیادی در زندگی به «من» فکر می کنیم. به چیزهایی که آراممان می کند، چیزهایی که غمگین مان می کند... به آرزوهایمان.. به گذشته و آینده مان. من در مورد «من» اینگونه فکر می کند، که هیچ چیزی جز خودم آرامم نمی کند، من می توانم خودم را آزار دهم، یا در آرامشی عمیق در تنهایی ام چای بنوشم، کتاب بخوانم، و تمام آدم ها و افکاری که ذهنم را آشفته می سازند بی دردسر بفرستم پی کارشان. «من» از چیزهای ساده ای لذت می برد... که یکی از بزرگترین لذت هام، عطر علف است و نم باران، این که ساعت ها می توانم در سکوت کوهستان بنشینم، بی آنکه دلم برای شلوغی خیابان ها و ویترین های رنگارنگ مغازه ها تنگ شود. می توانم به شکل غریبی فراموش کنم، هم عشق های بیهوده را، هم روزهای بیهوده را، هم آدم های بیهوده ی زندگی ام را. من انگار برای هیچ به دنیا آمده... برای سکوت... برای شنیدن آواز پرنده ها در بهار... لذت از خنکای آب چشمه ها در تابستان، بلعیدن عطر دلفریب برگها در پاییز و تماشای مستیِ زمستان در شب های برفی... «من» اگر دل به کسی بدهد، دیوانه وار و عاشقانه برایش شعر می گوید... کتاب می خرد... چای می ریزد... و آنقدر برایش پرحرفی می کند، که هیچ پرنده ای در هیچ صبح دل انگیزی این همه آشوب بپا نکرده باشد. «من» دردهایش را با خودش زمزمه می کند،و آنقدر اشک می ریزد، تا از هرچه درد خالی شود و بتواند بی هیچ بهانه ای و به هر اتفاق بی مزه ای با صدای بلند بخندد. «من» زنِ بی تاب و سرکشی ست، با غرورش که تمام لذت زندگیش است. و از هیچ درد بی درمانی نمی ترسد. گاهی فکر می کنم این برای زن بودن کمی بی رحمانه است. این که نه ویترین رنگارنگ مغازه ها، نه لباس های جورواجور و نه هیچ چیز لوکس و گران قیمتی، و برق هیچ جواهری، هیجان یک زن را به برنیانگیزد. که دیدن سوسک های کوچک با پوست مشکی براق، میان بوته های تازه روییده ی بهار برایش هیجان باشد و لذت. و نوشتن شعری برای معشوق خیالی اش در نیمه شبی بارانی بی لمس آغوش و بوسه اش. یا حبس عطر اقاقیا در ریه هایش... این ها لذت های ناتمام زندکی من است. «من» زن دیوانه ای ست و یک روز که دور نیست، هرآنچه دوست ندارد را گوشه ای از این شهر شلوغ جا خواهد گذاشت و با روحی سرکش و جسمی قوی تر از قبل برای همیشه کوچ خواهد کرد به لذت هایش... به صدای آتش و عطر کوه و علف... به پنجره ای کوچک که هر صبح رو به آواز پرندگان باز می شود، و شب با صدای جیغ شغال ها بسته... در آغوش معشوق خیالی اش بیدار خواهد شد و به خواب خواهد رفت و تمام شعرهای توی سرش را برایش خواهد سرود... «من»

یک وقت‌هايی هست که بايد بگذاری موسیقی‌ای که دوست‌اش داری و باهاش خاطره ساخته‌ای، با صدای بلند در خانه پخش شود. چای دم کنی و بگذاری نت‌ها در چای سرریز شوند. آن‌وقت دو تا چای بریزی و بگذاری روی میز و با غيابِ دیگری حرف بزنی. هی حرف بزنی با کسی که آن سوی میز ننشسته است.... #آنتونین_دوورژاک @mahtabyaghmaa

دوستان نیشابوری به امید دیدارتون 💙 @mahtabyaghmaa