کاغذِ خط‌خطی

#شعر جهان جای عجیبی‌ست طاووس در قفس کور می‌رقصد قناری در قفس کر می‌خواند باران بر زمین بایر می‌بارد و شما پژمرده و پریشان پای پنجره پیر می‌شوید ظرف می‌شویید جارو می‌کشید غذا می‌پزید بچه‌ها را بزرگ می‌کنید... و ما در دشت‌های پهناور عشق زیر سقف ابرهای سترون رقص طاووس و آواز قناری و باران را آه می‌کشیم #م_سرخوش @Fiction_12

✅برای دوست‌داران فرهنگ، هنر، ادبیات، چندرسانه، محتوای درسی، کنکوری و امتحانات نهایی 🥇 این فهرست، از فعال‌ترین‌ها تشکیل شده 🥇 🛎 پیش از پاک شدن زودتر جوین شوید 🛎 🔴مشاوره آزمون‌های ارشد و دکتری 🆔@phd_literature ارتباط با ادمین⏬ 🔻@Rahaii_moha https://t.me/addlist/mERVQvjAI7c4Yzg0

‍ #ویلیام_جرالد_گلدینگ زادهٔ ۱۹ سپتامبر ۱۹۱۱ – درگذشتهٔ ۱۹ ژوئن ۱۹۹۳ شاعر و رمان‌نویس بریتانیایی برندهٔ جایزه نوبل در ادبیات در ۱۹۸۳ بود. از معروف‌ترین آثارش می‌توان به «سالار مگس‌ها» اشاره کرد. او همچنین جایزهٔ ادبی من‌بوکر را برای رمان «آداب عبور» که اولین کتاب از سه‌گانهٔ «به‌سوی انتهای زمین» است، در ۱۹۸۰ کسب کرد. در گروه #خط‌به‌خط_باهم می‌خواهیم رمان «سالار مگس‌ها» از این نویسنده را بخوانیم و درباره‌اش حرف بزنیم. شما هم اگر علاقمند به دریافتِ پی‌دی‌اف رایگان، و مطالعۀ آن هستید، می‌توانید از طریق این آدرس در گروه عضو شوید: @Fiction_11

‍ 🔮به فرهنگ باشد روان تندرست 🔮ایران سرزمینی کهن با فرهنگ باستانی است. سرزمین نیکی‌ها و مردمان نجیبی که ستایشگر داد و راستی و دوستی و نکوهشگر ظلم و دروغ و دشمنی‌اند. باید تا می توان از ایران گفت و نوشت. چرا که ظرف و محتوای توسعه کشور است. باید زبان فارسی را دوست داشت و در جهت ترویج آن از هیچ اقدامی دریغ نکرد. باید تا حد ممکن فرزندان کشور را با حافظ و سعدی، با فردوسی و مولوی و نظامی آشنا کرد. اگر ایده ایران از جمع معدودی نخبگان خارج شود و در میان مردم و سیاستگذاران شکل خودآگاهانه بگیرد معنای امنیت، مصلحت و منافع ملی شکل خواهد گرفت. حقیقت این است که امروزه ایران مورد غفلت قرار گرفته است و بدون وطن، کشور و ایراندوستی هیچ تحول مهمی رقم نمی‌خورد. 🔮فهرست زیر از کوشاترین و معتبرترین رسانه ها و نهادهای فرهنگیِ مستقل تشکیل شده است که جملگی در گستره‌یِ گسترده‌یِ تاریخ و ادبیات و فرهنگِ زرینِ ایران زمین می‌کوشند. با پیوستن به این رسانه ها و نهادها به توسعه فرهنگی در جامعه یاری رسانیم.                                🔮پـــــــایــنده ایــــــــــران🔮 🟪دکتر محمّد‌علی اسلامی‌نُدوشن 🟪کتاب گویا (لذت مطالعه با چشمان بسته). 🟪زین قند پارسی (درست بنویسیم، درست بگوییم). 🟪کتابخانه تخصصی ادبیات 🟪بهترین داستان‌های کوتاه جهان 🟪رسانه رسمی استاد فریدون فرح اندوز (گوینده و مجری رادیو و تلویزیون ملی ایران). 🟪رازها و نمادها و آموزه‌های شاهنامه 🟪مولانا و باغ سبز عشق 🟪 حافظ // خیام ( صوتی ) 🟪بنیاد فردوسی خراسان (كانون شاهنامه فردوسی توس‏). 🟪رمانهای صوتی بهار 🟪مردم‌نامه، فصلنامه مطالعات تاریخ‌ مردم. 🟪خردسرای فردوسی (آینه‌ای برای پژواک جلوه‌های دانش و فرهنگ ایران زمین). 🟪چراغداران (دایرةالمعارف بزرگ صوتی ایران، صداهای نایاب فرهنگ و ادب و هنر) 🟪آرخش، کلبه پژوهش حماسه‌های ایرانی (رسانه دکتر آرش اکبری مفاخر). 🟪سرو سایـه‌فکن (رسانه ای برای پاسداشت زبان و ادبیات فارسی). 🟪شاهنامه کودک هما 🟪منابع تاریخ ساسانیان 🟪مطالعات قفقاز 🟪ستیغ، خوانش اشعار حافظ و سعدی و...(رسانه سهیل قاسمی) 🟪زبان شناسی و فراتر از آن (محفلی برای آموختن زبانهای ایرانی). 🟪شاهنامه برای کودکان (قصه های شاهنامه و خواندن اشعار برای کودکان و نوجوانان). 🟪تاریخ اشکانیان 🟪انجمن شاهنامه خوانی آنلاین (دبی، کانادا، ایران، لندن). 🟪مأدبه‌ی ادبی، شرح کلیله و دمنه و آثار ادبی فارسی (رسانه دکتر محمّدامین احمدپور). 🟪شرح غزلیات سعدی با امیر اثنی عشری 🟪بوستان سعدی با امیر اثنی عشری 🟪کانون پژوهش‌های شاهنامه (معرفی کتاب‌ها و مقالات و یادداشت‌ها پیرامون شاهنامه). 🟪گاهگفـت (دُرُست‌خوانیِ شعرِ کُهَن). 🟪شرح و بررسی آکادمیک تاریخ اشکانیان 🟪ملی‌گرایی ایرانی/شاهنامه پژوهی 🟪رهسپر کوچه رندان (بررسی اندیشه حافظ). 🟪تاریخ روایی ایران 🟪اهل تمییز (معرفی و نقد کتاب، پاسداشت یاد بزرگان) 🟪کتابخانه متون و مطالعات زردشتی 🟪انجمن دوستداران شاهنامه البرز (اشا) 🟪تاریخ، فرهنگ، هنر و ادبیات ایران زمین 🟪سفر به ادبیات (خوانش و شرح گلستان صوتی، معرفی کتاب و...) 🟪تاریخ ترجمه(یادداشتها و جستارها دربارهٔ تاریخ‌نگاری و تاریخ ترجمه در ایران). 🟪تاریخ میانه 🟪کتاب و حکمت 🟪سخن و سخنوران (سخنرانی و گفتگوهای نایاب نام آوران وطن فارسی). 🟪انجمن شاهنامه‌خوانی هما (خوانش و شرح بیتهای شاهنامه). 🟣کانال میهمان: دکتر مهدی نوریان، ادیب، نویسنده و استاد بازنشستهٔ دانشگاه اصفهان 🔮فـــرِّ ایــــران را می سـتایـیـم.🔮 🔮هماهنگی جهت شرکت در تبادل 🔮@Arash_Kamangiiir

محکمه‌ی جنایی (بخش سوم) نویسنده: #یاروسلاو_هاشک رییسِ دادگاه پرسید: «این همان نان است؟» جنایتكار با لحنی قاطع جواب داد: «بعله». «قربانیِ جنایت‌تان، صاحبِ همین عكس است؟» «منظورتان همان كسی است كه باهاش سرشاخ شدم، خفه شد؟ انگار از این بابا پیرپاتال‌تر بود». این جوابِ گستاخانه تمامِ حاضران در محكمه را به خشم آورد، و حتی بی‌رگ‌ترین كارمندانِ رسمیِ دادگاه را عمیقاً و سرتاپا تكان داد. وقتی شهودِ دادستانی احضار شدند، ‌درواقع كلكِ متهم كنده شد. یک بار وكیل‌مدافع خواست به موردی اعتراض كند، ‌اما مقامِ ریاست بی‌درنگ نوكش را چید و او را سرِ جایش نشاند و گفت: «حكمتِ شاهدِ بالغی كه به جایگاه احضار می‌شود این نیست كه اسبابِ خندۀ دیگران بشود». باری، با شهادتِ شهود ثابت شد كه قاتل شب‌ها نمی‌‌دانسته است كجا بخوابد. البته دادگاه پاپیِ علتِ این وضع نشد، اما كاشف به عمل آمد كه او، حتی اگر سرپناهی هم نداشت، دستِ‌كم می‌توانست برای كپۀ مرگ‌گذاشتن جای دیگری را جُز باغِ كلیسا در نظر بگیرد. یكی دیگر از شهود به‌سادگی توانست ثابت كند كه قاتل هیچ‌وقت فُكُل نمی‌زده. یكی دیگر شهادت داد كه آن رذلِ نابكار هرگز یک پیرهن حسابی به تنِ خودش ندیده، و سومی به‌قیدِ سوگند از این موضوع پرده برداشت كه قاتل تا این سن‌وسال نفهمیده كه «صابون» یک چیزِ خوردنی است یا پوشیدنی! مع‌ذلک، خردكننده‌ترین ضربه‌ای كه به متهم وارد شد، شهادتِ بخش‌دارِ زادگاهِ او بود. بخشدار گفت: «این راهزنِ آدم‌كُش هرگز نتوانست بفهمد جوراب یعنی چه، و ضمناً از همان دورانِ بچگی كه من دیده بودمش دماغش را با سرآستینش پاک می‌كرد و روی آگهی‌های مربوط به حركتِ دسته‌ها از كلیسا شكل‌های بدبد می‌كشید. از همۀ این‌ها گذشته، به‌مدتِ بیست ‌سالِ تمام جنابِ شهردار را خوک صدا می‌زد، و تازه بیست چوب هم به بخش‌دار بدهكار بود. رأی هیئت‌منصفه... یكی از اعضای هیئت‌منصفه گفت: «آقایان! ما این‌جا گرد آمده‌ایم تا در موردِ سرنوشتِ متهم تصمیم بگیریم. تمامِ این شهرِ لعنتی را بگردید، چاشنیِ مطبوعی كه به دل‌تان بچسبد گیرتان نمی‌آید. متهمِ مورد نظر، ‌نه به دردِ دنیا می‌خورد نه به درد آخرت. توی رستورانِ «دورژاک» همین امروز یگ «گولاش» با چاشنی سفارش دادم، كه از بس مزخرف بود نتوانستم بهش لب بزنم. متهم از همان نخستین سال‌های زندگی‌اش نشان داده كه یک رودۀ راست در شكمش نیست. تازه از داخلِ گولاشی كه عرض كردم، یک مگسِ مُرده هم درآوردم... آقایان! گاو داریم تا گاو. این جانیِ نابكار، زده یک كاسبِ شرافت‌مندِ پول‌دار را كشته؛ یعنی مردی را كه در تمامِ مدتِ زندگی همۀ وجودش را وقفِ خیر و صلاحِ اهل محله‌اش كرده بود؛ كاسب شریفی كه اگر گردنش را می‌زدی امكان نداشت از آن ادویۀ وحشت‌ناكی كه صاحب رستورانِ دورژاک در چاشنی‌هایش می‌زند به دیارالبشری بفروشد... این جانیِ پست مردی را كشته كه اگر قصاب هم می‌بود آن‌قدر شرف داشت كه گوشتِ مانده‌ای، مثل گوشتِ وحشت‌ناكی كه امروز در رستورانِ دورژاک به اسمِ گولاش به خوردِ بنده دادند، به هیچ تنابنده‌ای قالب كند... پس این جانیِ الدنگ باید به دار مجازات آویخته شود. او را باید چنان با یک تكه طناب دار بزنند كه در آخرین تشنج‌های مرگ مثلِ فرفره دُورِ خودش بچرخد... فكرش را بكنید! تازه سی‌وپنج چوب هم برای یک چنان خوراکِ بوگندویی از بنده پول گرفتند. این دیگر افتضاحی است كه تا حالا سابقه نداشته. در حقیقت، این بابایی كه در برابرِ شما قرار گرفته تا دربارۀ اعمال و رفتارش قضاوت كنید، بدترین نمونۀ چنان جنایتكارانی است... آقایان! دُورِ رستورانِ دورژاک را به‌كلی قلم بگیرید... بنده شخصاً همین حالا رأی خودم را اعلام می‌كنم؛ محكوم؟ بله!... اما شما آقایان چه رأیی می‌دهید؟» «بله». «بله». «بله». «بله». «بله». رییس دادگاه كه نظر هیأت منصفه را خواند، ‌اعلام داشت: «مجازات اعدام به ‌وسیلۀ دار»‌‌ و تكرار كرد: «به‌نامِ نامیِ اعلی‌حضرت پادشاه، مجازات مرگ به‌وسیلۀ دار!» هنگامی كه زنانِ حاضر در قسمتِ تماشاچی‌های دادگاه برای آقایانِ اعضای هیئت‌منصفه بوسه می‌فرستادند، متهم صدایی از خودش درآورد كه در اساطیر هم هیچ صحبتی از آن نشده است، و با آداب‌معاشرتِ سطح بالای جامعه هم مطلقاً ارتباطی ندارد. فقط ‌نگهبانی كه محكوم را با خود به زندان برمی‌گرداند قیافه‌ای به خودش گرفت كه لامحاله به قیافۀ آدم‌هایی كه ترش كرده باشند شباهت داشت، والسلام. (پانویس: گولاش، غذای محلیِ مجارستان که در شمالِ شرقیِ اروپا طرفدارانِ زیادی دارد.) پایان. @Fiction_12

برای دوست‌داران فرهنگ، هنر، ادبیات، چندرسانه، محتوای درسی، کنکوری و امتحانات نهایی 🥇 این فهرست، از فعال‌ترین‌ها تشکیل شده 🥇 🛎 پیش از پاک شدن زودتر جوین شوید 🛎 🔴مشاوره آزمون‌های ارشد و دکتری 🆔@phd_literature ارتباط با ادمین⏬ 🔻@Rahaii_moha https://t.me/addlist/iMvVKxQ8a4c1MjE0

محکمه‌ی جنایی (بخش دوم) نویسنده: #یاروسلاو_هاشک خلاصه، تک‌تکِ حرف‌هایش تأثیرِ ناگواری می‌گذاشت. دادستان اجازه خواست كیفرخواستِ دیگری علیه او تنظیم كند شاملِ اتهاماتِ كفرگویی و بی‌دینی و توهین به ارتش. زیرا هرچه نباشد سروان‌های ژاندارمری جزو ابوابجمعیِ ارتش به‌حساب می‌آیند. او پس از این مقدمه گفت: «بنده فكر می‌كنم كه آن سروانِ ژاندارم كفِ دستش را بو نكرده بود، وگرنه، حتی اگر یک‌درهزار حدس می‌زد كه ممكن است چنین نوۀ تخسِ بی‌پدرمادری پیدا كند، پدرش را هم می‌سوزاندند امكان نداشت به مادربزرگِ این بی‌همه‌چیز تجاوز كند!» این منطقِ كوبنده هیجانِ اخلاقیِ شدیدی در حضار ایجاد كرد، به‌طوری‌كه چندتا از زن‌های تماشاچی‌ های‌های به گریه افتادند. انگار واقعاً خود آن‌ها بودند كه سروانِ ژاندارم بهشان تجاوز كرده بود. بر طبقِ محتویاتِ صریحِ صورت‌مجلس، متهم در خلالِ این احوال با ظاهری خرسند لبخند می‌زد و كاملاً آشكار بود كه دارد محضرِ مقدسِ دادگاه و حضار محترم را در دلش مسخره می‌كند. در پاسخ به سؤال‌ها هم كلماتِ بسیاربسیار ركیكی به‌كار می‌برد، نظیر: «آی زرشك! منظورت این است كه باید می‌گذاشتم آن ناكس با آن هردمبیلش مثلِ آبكش سوراخ‌سوراخم بكند؟» و یا: «من فقط خرخره‌اش را چسبیدم و یک‌خرده فشار دادم... خوب، اگر یكهو مثلِ تاپاله روی زمین پَهن شده، مگر تقصیر منِ مادرمرده است؟» و قس‌علیهذا... وكیل‌مدافع بارها كوشید با ادای توضیحاتِ مختصر و مفید، و با استمداد از حسِ رأفتِ اعضای محترمِ هیئتِ محترمِ منصفه، نظر مساعد آن‌ها را نسبت به متهم جلب كند. اما درست مثل این بود كه دارد با دیوار حرف می‌زند، زیرا خون جلوی چشمِ تک‌تکِ اعضای هیئت‌منصفه را گرفته بود. آن‌ها همه‌شان دو چشم داشتند، دوتا هم قرض كرده بودند، و رفته بودند تو بحرِ متهم، و حتی یك كلمه هم از حرف‌های او را كه لحنش دم‌به‌دم جاهلی‌تر می‌شد، نشنیده نمی‌گذاشتند. نگاهِ اعضای هیئت‌منصفه دیگر نگاه نبود، صاعقه‌ای بود كه پنداری از آسمان بر آن تبهكارِ ناجنسِ پست‌فطرت نازل می‌شد. آخرش هم طاقت‌شان طاق شد و فریادزنان خطاب بهش درآمدند كه: «مگر تو راستی‌راستی تنت می‌خارد؟ از این كه دارَت بزنند خوش‌خوشانت می‌شود؟» قاتل، به این سؤالِ حیله‌گرانه با آرامشِ خاطر جواب داد: «والله،‌ شما موجوداتی كه من می‌بینم، یقین دارم با این كار بیشتر از من كیفور می‌شوید!» پس از این حرف، دادستان پاشد ایستاد و در میان سكوتی مرگبار اعلام كرد كه می‌رود دست‌ورویی صفا بدهد، اما حقیقت این‌كه حضرتش در مدتِ تنفس ماهیِ شور خورده بود، و دست‌ورو شستن بهانه‌ای بود برای آن‌كه این «پونتیوس پیلاتِسِ» معاصر بتواند سری به مستراح بزند. دلیلش هم این‌كه با ظاهری شاد و شنگول برگشت و رفتارش با متهم مثقالی هفت صنّار تفاوت كرد، زیرا به خلافِ قبل، دیگر هربار كه چشمش به او می‌افتاد در دستمالش تُف نمی‌كرد. شنیدنِ بیاناتِ شهود هم جزئیاتِ اتهام را اثبات كرد. به‌وضوحِ تمام بر ساحتِ مقدسِ دادگاه آشكار شد كه متهم، ‌حتی پیش از آن‌كه دست به قتل بزند هم روی اشخاص تأثیرِ بدی به‌جا می‌گذاشته است. وقتی كاشف به عمل آمد كه نطفه‌اش پیش از ازدواجِ رسمیِ والدینش بسته شده، و از آن بدتر این‌كه عرق‌سگی هم زهرمار می‌كند، متهمِ حاضر در دادگاه نه گذاشت و نه برداشت، و صاف‌وپوست‌كنده درآمد كه: «خُب، مگر تعجب دارد؟ نمی‌توانم كنیاک بخورم!» این جواب چنان بی‌مورد بود كه ریاستِ دادگاه دستور داد متهم را از تالار ببرند بیرون، اما با وساطتِ وكیل‌مدافع موافقت كرد كه برش‌گردانند. این سؤال‌وجواب به جاهای باریكی كشیده شد، زیرا هنگامی كه داشتند جانی را به دستورِ مقامِ ریاست از جلسۀ دادگاه می‌بردند بیرون، یک بار دیگر من‌بابِ توضیحِ قضیه داد زد: «عجب بساطی است! نمی‌توانم كنیاک بخورم بابا، چون پولش را ندارم!» این توضیح در جمعِ اعضای هیئت‌منصفه جنب‌وجوشِ شدیدی ایجاد كرد. به‌طوری كه یكی از آن‌ها بی‌اختیار گفت: «لعنتی! لعنتی! پس اگر پولش را داشت، كنیاک هم زهرمار می‌كرد!» غریوِ تأیید از جماعت برخاست و یكی از آن میان فریاد زد: «بدمستِ الكلی!» و یكی دیگر از اعضای هیئت عربده‌كشان تكرار كرد: «اجازه می‌فرمایید؟ اجازه می‌فرمایید؟» جنجال و هیاهو تالار را برداشت. چنان‌كه وقتی سرانجام مأمورانِ انتظامی متهمِ مخّلِ نظم را از تالار بیرون بردند، رئیسِ دادگاه با لحنی سرزنش‌بار، بدون تعارف دادش درآمد كه: «چه‌خبرتان شده؟ خیال می‌كنید به تیاتر آمده‌اید؟» پس از آن‌كه متهم را دوباره به تالارِ دادگاه برگرداندند و جلسه رسمی شد، نخست گرده نانی را كه دزدیده بود، و بعد عكسِ نانوایی را كه كشته بود بهش نشان دادند. (پا‌نویس: پونتیوس پیلاتس، حاکمِ یهودا، که به خواستِ یهودیانِ اورشلیم حکمِ به صلیب کشیدن حضرت مسیح را صادر کرد.) ادامه دارد... @Fiction_12