آگاهی

جناب سردار فتوحی در یادداشتی اینجا به نقد کاربرانی که از همستر استفاده می‌کنند پرداخته و آن‌ها را مورد شماتت قرار داده. در پاسخ به مطلب ایشان لازم است بگویم: ایشان چرا از این زاویه به موضوع نگاه نمی‌کند که انسان همستری انسانی است محروم از وسائل لازم برای زندگی، برای معمولی زیستن، انسان تشنه‌ای که با دیدن سراب آن را باور می‌کند و به جهت رفع عطش به سویش می‌دود. انسانی که به راحتی می‌توان به او امید فروخت و او را فریب داد. انسانی که به قول آن طنز پرداز آبادانی: امیدش‌برای ایجاد شغل و کسب درآمد و تهیه معیشتش از همستر ببشتر از مسئولان ریز و درشت حکومتی است. مسئولانی که با ادعاهای گزافشان درباره رسیدن به قله‌ پیشترفت و رفاه و آسایش و دزدی‌ها و اختلاس‌ها و بی شعوری افسارگسیخته و ناکارآمدیشان ۴۵ سال است گند زده‌اند به عمر و زندگی یک جامعه ۸۰ میلیونی. انسانی که قبل از آشنایی با همستر  شغل مناسب و پردرآمدی نداشته و محروم از  تفریح و مسافرت و محکوم به پرهیز از مصرف متعارف بوده و هیچ راهی برای رسیدن به آرزوهای ساده‌اش برایش باز نبوده در جامعه‌ای که اکثریت قریب به مطلق شهروندانش برای خریدن یک  ماشین لگن ساخت ایران باید یک دهه حقوقش را دست نزند، و برای خانه‌دار شدن باید قریب یک قرن صبر کند( البته به شرط اینکه در این یک قرن خانه گران نشود) به همستر که هیچ به اژدها و کروکودیل و کرکس یا هر اسب و الاغ و قاطری خود را آویزان می‌کند و دخیل می‌بندد تا بلکه فرجی بشود و او هم بتواند از مواهب یک زندگی معمولی بهره‌مند شود. پس هر تحلیل و تفسیری درباره این رفتار جمعی بدون در نظر نگرفتن کمبودها و محرومیت‌ها و فشارهای اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و بدون دیدن سرکوب‌ها و تبعیض‌ها که باعث به وجود آمدن عقده‌های جمعی در یک جامعه می‌شود تحلیل و تفسیری بی‌اساس و بی‌اعتبار است و نمی‌توان با یک قال السقراط و قال الفلاطون به آن اعتبار بخشید و آن را مقبول نشان داد. #امید... @agahiiiii

#فلسفه همیشه نمایندهٔ انسانی ترین بخشِ وجود ما بوده است. شاید آنچه به آن نیاز داریم فرهیختگی بیشتر نیست بلکه فراخ اندیشی ست، نیازی نیست باهوش تر از آنی که هستیم باشیم نیازمندیم که شنوندگان بهتری باشیم... #فلسفه بیش از هر چیز فراخ اندیشی عمیق درباره دنیاست شورِ خرد است... #شور_خرد #رابرت_سولومون @agahiiiii

بوکوفسکی می‌گوید: ننویس، مگراینکه مانند یک موشک از روحت خارج نشود! مگر اینکه ننوشتن، تو را به سمت دیوانگی، خودکشی یا قتل بکشاند! بنظرم بعضی وقتها باید رفت، اونقدر رفت و دور شد تا یادمون برود چه کسی بوده‌ایم و چه کسی هستیم... بعضی وقتها باید "با نوشتن، با کلمه راهی شد"، آنچه که می‌تونه به آدمی فراموشی بده ، #نوشتن است، باید نوشت تا از یاد برد... به قول توماس ولف: نوشتن برای فراموش کردن است نه به یاد آوردن... و برای من بشخصه اصیل‌ترین نوشته‌ها نوشته‌هایی‌ست که برای نوشتن، نوشته می‌شوند و مخاطبی ندارند، بدون مخاطب هستند. عین آدم دیوانه‌ای که با خودش حرف می‌زند. دیوانه‌وار زیستن بعضی وقتها دوای درد آدمی است برای کسی که حرفی با دیگران ندارد که بزند و فهمی از دیگران سراغ ندارد که حرفی با آنها بزند. شاعرها فقط یک نفر را می‌خواهند که برایش شعر بنویسند! اما نویسنده‌ها از نبودن‌ها، از نداشتن‌ها و نرسیدن‌ها، از نخواستن‌ها می‌نویسند. بنظرم باید قبل از اینکه نوشتن را یاد بگیریم، ننوشتن را بیاموزیم و برای هر کس ننویسیم. گاهی تنها راه نگاه داشتن حرمت قلم ننوشتن است. #امید... 🖤🖤🖤 @agahiiiii

👆 الگوریتم‌های مبتنی بر هوش مصنوعی به حکومت‌های خودکامه اجازه می‌دهند تا افراد را با اطلاعاتی که یا حمایت آن‌ها از رژیم را تقویت می‌کند یا به دنبال مقابله با منابع خاص نارضایتی است، هدف قرار دهند. به همین ترتیب، تولید دیپ‌فیک‌ها بی‌اعتبار کردن رهبران مخالف را آسان‌تر می‌کند و شناخت واقعیت را برای عموم دشوارتر می‌کند و شک، سردرگمی و بی‌تفاوتی را ایجاد می‌کند. معنای حضور انسان در فضاهای عمومی تغییر کرده، دیگر نمی‌توان ناشناس بود، این تغییر منافع و زیان‌های خود را دارد؛ هم برای مقابله با مشکلات احتمالی کارآیی دارد و هم می‌تواند یک معترض را شناسایی کند. حتی اگر استفاده کنونی حکومت‌ها از فناوری هوش مصنوعی محدود باشد، اما ظرفیت‌های بالقوه‌ آن برای رژیم‌ها در برخورد با مردم، هولناک است. در ایران رژیم جمهوری اسلامی با سرمایه‌گذاری سنگین به روی فناوری‌های هوش مصنوعی، توانسته شهروندان معترض را شناسایی و دستگیر کند. روزنامه گاردین دی ماه پارسال گزارش داد که حکومت ایران سال‌ها برای ایجاد شبکه نظارت دیجیتالی تلاش کرده و داده‌های بیومتریک مانند اسکن چهره و سایر اطلاعات اساسی شهروندان کشور را در آن قرار داده است. نشریه وایرد نیز در این ارتباط نوشته بود اتکای پیشین حکومت ایران به خبرچین‌ها و گشت‌های فیزیکی در قبال شهروندان، به سوی نظارت دیجیتالی خودکار رفته است. از آنجایی که حکومت‌های استبدادی یاد گرفته‌اند که از فناوری‌های جدید استفاده کنند، به تهدیدی بادوام‌تر و بزرگ‌تر برای دموکراسی تبدیل شده‌اند. قبل از سال ۲۰۰۰، دیکتاتوری معمولی برای حدود ۱۰ سال حکومت کرد. اما از سال ۲۰۰۰، زمانی که ابزارهای دیجیتال شروع به تکثیر کردند، این میزان بیش از دو برابر شده و نزدیک به ۲۵ سال دوام قدرت این نظام‌ها را افزایش داده است. نه تنها دیکتاتورها به‌طور کلی پایدارتر هستند، بلکه تجزیه و تحلیل مقاله نشان می‌دهد آنهایی که بیشتر بر سرکوب دیجیتال تکیه می‌کنند بادوام‌ترین هستند. بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۷، حکومت‌های استبدادی که از فروپاشی اجتناب کردند، به‌طور میانگین سرکوب دیجیتالی به‌طور قابل‌توجهی بالاتر از آن‌هایی که سقوط کردند، داشتند.  رژیم‌ها می‌توانند ابزارهای خودکار و مجهز به هوش مصنوعی را برای نظارت و استخراج داده‌های مخالفان خریداری و مستقر کنند. این ظرفیت نظارتی آنها را به طور تصاعدی بدون شمارش اضافی افزایش می‌دهد. بین ثبات و مقیاس‌پذیری، آمارها نشان می‌دهد که فناوری‌های دیجیتال شکل موثرتر و بادوام‌تری از اقتدارگرایی را تقویت کرده‌اند.  با دوام‌تر شدن خودکامگی‌های دیجیتال، تعداد حکومت‌های استبدادی در سطح جهان می‌تواند در طول زمان از طریق عقب‌نشینی دموکراتیک افزایش یابد. اگرچه اخیرا تعداد دموکراسی‌ها به میزان قابل توجهی کاهش نیافته است، اما نشانه‌های نگران‌کننده‌ای در حال ظهور است. بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۸، اگرچه سه کشور در زمینه آزادی‌های مدنی از وضعیت تا حدی آزاد به آزاد بهبود یافتند، اما هفت کشور از آزاد به تا حدی آزاد کاهش یافتند. تحلیل‌های بیشتر نشان می‌دهد که ابزارهای دیجیتال با خطرات عقب‌گردی دموکراتیک در دموکراسی‌های شکننده مرتبط هستند.  در حالی که حکومت‌های استبدادی تثبیت می‌شوند، فرسایش تدریجی آزادی‌های مدنی می‌تواند در سراسر دموکراسی‌هایی رخ دهد که در برابر خزش استبدادی دیجیتال هوشیار نیستند. کشورهایی که به سمت رژیم‌های ترکیبی رو به افول می‌روند، می‌توانند به سمت اقتدارگرایی تمام عیار حرکت کنند. اینها مشتی نمونه خروار است از آفات تکنولوژی و فناوری که گریبان انسان‌ها را گرفته و عملا تکنولوژی را به خدمت قدرت‌های فاسد و سرکوبگر درآورده است. #امید... #نقد_تکنولوژی @agahiiiii

#نقد_تکنولوژی... در حال حاضر فناوری و تکنولوژی در خدمت خودکامگان است. عصر دیجیتال زمینه‌ اعمال قدرت رژیم‌های استبدادی را تغییر داده است. فناوری‌های جدیدی مانند اینترنت و رسانه‌های اجتماعی موانع را جهت مدیریت ناآرامی‌ها کاهش داده و از طرفی عوامل بسیج کردن نیروها و به چالش کشیدن دولت‌های مقابله‌گر را برای شهروندان معترض آسان‌تر می‌کند. در دنیای دیجیتال امروز که اینترنت و شبکه‌های اجتماعی در اختیار مردم قرار دارند اما بیشترین سود را حکومت‌ها از این فناوری‌ها می‌کنند و این فناوری‌ها عملا در خدمت حکومت‌ها قرار می‌گیرد تا با محدود کردن برخی امکانات فناوری و با کمک تیم سایبری بتوانند بر فعالیت‌های آنلاین شهروندان نظارت داشته باشند. همچنین با تصویب قوانینی برای کنترل صنایع مخابراتی، کنترل دیجیتالی را تنها برای مخالفان افزایش دهند. طبق آمار منتشر شده، اکنون فناوری‌های جدیدی مانند هوش مصنوعی و رسانه‌های اجتماعی توسط رژیم‌های مستبد مورد استفاده قرار می‌گیرند. نوآوری‌ها در زمینه‌هایی مانند نظارت و اتوماسیون، به‌جای تسهیل نابودی آنها، دیکتاتوری‌های امروزی را انعطاف‌پذیرتر از همیشه کرده است. داده‌های جمع‌آوری شده از حکومت‌های متنوع دموکراسی که شامل ۲۰۲ کشور است و پروژه موبیلیزاسیون جمعیت گردآوری توده‌ای از مردم ثابت می‌کند که حکومت‌های استبدادی که از سرکوب دیجیتال استفاده می‌کنند با ریسک کمتری از تظاهرات روبه رو می‌شوند نسبت به آن حکومت‌های مستبدی که از ابزارهای مشابه استفاده نمی‌کنند. سرکوب دیجیتال نه‌ تنها احتمال وقوع یک تظاهرات را کاهش می‌دهد بلکه احتمال روبه‌رو شدن دولت با تظاهرات جمعی بزرگ و پیوسته را هم کاهش می‌دهد؛ مانند اتفاقاتی که در تظاهرات پیراهن قرمز در تایلند در سال ۲۰۱۰ یا تظاهرات ضد-مبارک و ضد-نظامی در مصر در سال ۲۰۱۱ رخ داد. نمونه‌هایی از کمک فناوری در پایداری قدرت نظام‌های دیکتاتوری نمونه‌ دیگری از این حکومت‌ها مربوط به نخست وزیر سابق کامبوج، هون سن که از سال ۱۹۸۵ بر سر کار آمده، است. دولت هون سن، روش‌های فن‌آوری کنترل را برای کمک به حفظ قدرت خود در اختیار گرفته است و رسانه‌های سنتی پوشش خود را از مخالفان کامبوج محدود کرده‌اند. در آستانه انتخابات ژوئیه ۲۰۱۳ در این کشور، اپوزیسیون به شدت به ابزارهای دیجیتال برای بسیج حامیان خود تکیه کرد. به دلیل انتخابات تقلبی، هزاران شهروند را بر آن داشت تا به خیابان‌ها بیایند و خواستار رای جدیدی شوند. از این‌رو دولت علاوه‌بر به‌کارگیری نیروی فیزیکی برای فروخواباندن اعتراضات، استفاده از امکانات دیجیتال را جهت کنترل این جنبش مردمی افزایش داد.  در آگوست ۲۰۱۳، یک ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی به‌طور موقت فیس بوک را مسدود کرد و در دسامبر ۲۰۱۳، مقامات استان سیم ریپ بیش از ۴۰ کافی‌نت را تعطیل کردند. سال بعد، دولت با ایجاد تیم سایبری، وظیفه‌ نظارت بر اینترنت را برای جلوگیری از فعالیت‌های ضد دولتی به صورت آنلاین تعیین کرد. یک سال بعد، دولت قانونی را تصویب کرد که به آن کنترل گسترده‌ای بر صنعت مخابرات داد و یک نهاد اجرایی ایجاد کرد که می‌توانست خدمات شرکت‌های مخابراتی را متوقف کند و حتی اختیار اخراج کارکنان آنها را داشته باشد. در نتیجه این اقدامات تا حدی باعث شده جنبش اعتراضی در کامبوج ناکام بماند. با استناد به داده‌های تاریخی می‌توان گفت، همواره رژیم های اقتدارگر از ابزارهای دیجیتالی برای عقب راندن اعتراضات و مخالفان ضد دولتی استفاده می‌کنند. یک تحلیل نشان می‌دهد که حکومت‌های استبدادی که از سرکوب دیجیتال استفاده می‌کنند، در مقایسه با آنهایی که از این تاکتیک‌ها استفاده نمی‌کنند، با خطر کمتری برای اعتراض مواجه هستند. سرکوب دیجیتالی احتمال وقوع موفقیت اعتراضات را کاهش می‌دهد و همچنین شانس تلاش‌های گسترده و پایدار بسیج مردمی را کاهش می‌دهد. دیکتاتورها از فناوری نه تنها برای سرکوب اعتراضات بلکه برای تشدید روش‌های کنترل قدیمی‌تر نیز استفاده می‌کنند. تجزیه و تحلیل برگرفته از مجموعه داده‌های انواع دموکراسی نشان می‌دهد که دیکتاتوری‌هایی که استفاده از سرکوب دیجیتالی را افزایش می‌دهند، تمایل دارند استفاده خود را از اشکال خشونت‌آمیز سرکوب «در زندگی واقعی» نیز افزایش دهند. این نشان می‌دهد که رهبران اقتدارگرا سرکوب سنتی را با سرکوب دیجیتال جایگزین نمی‌کنند. در عوض، با آسان‌تر کردن شناسایی اپوزیسیون برای این نوع رژیم‌ها، سرکوب دیجیتالی به آن‌ها اجازه می‌دهد تا به طور مؤثرتری تعیین کنند که مجازات هر فرد و گروه در چه حد اعمال شود تا دیگر باعث آشوب در جامعه نشوند. این هدف‌گیری دقیق‌تر از مخالفان، نیاز به توسل به سرکوب بی‌رویه را کاهش می‌دهد که می‌تواند باعث واکنش عمومی و فرار نخبگان شود. 👇

دانسته‌هایی هست که دانسته‌اند. چیزهایی هست که ما می‌دانیم که می‌دانیم. دانسته‌هایی هست که نادانسته‌اند. یعنی چیزهایی هست که ما می‌دانیم نمی‌دانیم. اما نادانسته‌های نادانسته هم هست. چیزهایی هست که ما نمی‌دانیم که نمی‌دانیم. اما او فراموش کرد که یک مورد چهارم حساس را متذکر شود: «دانسته‌های نادانسته»، یعنی چیز‌هایی که نمی‌دانیم می‌دانیم که دقیقا یعنی ناخودآگاه فرویدی، یا به قول لکان؛ دانشی که خود را نمی‌شناسد، دانشی که هسته‌اش همان وهم است. آن‌چه فیزیک کوانتومی را چنین عجیب می‌کند این است که می‌توان در واقعیت، با هستی خود تقلب کرد. آغازگاه نظریه‌ نسبیت این واقعیت غریب است که؛ برای هر ناظری، فارغ از سمت و سرعت حرکتش، نور با سرعتی یکنواخت حرکت می‌کند. هرچه بیشتر خودتان را بی‌اعتقاد به خداوند بدانید، ناخودآگاهِ شما بیشتر تحت سلطه‌ منهیاتی قرار می‌گیرد که در خوشی شما خرابکاری می‌کنند. #چگونه_لکان_بخوانیم؟ #اسلاوی_ژیژک @agahiiiii

❤️❤️❤️❤️❤️❤️

از تمام شدن هر چیزی می‌ترسم، مانند پرنده‌ای‌ شده‌ام که بار سفر را بسته و لبه پرتگاه نشسته که پرواز کند، اما یکهو یادش می‌آید خیلی وقت است پرهایش ریخته در حوالی این آسمان خالی از پرواز... #امید... 🖤🖤🖤 @agahiiiii