عباس وریج کاظمی

▪️تجربه چندین مدرسه و دبیرستان را در سالهای اخیر داشتم. بعد از سالها دلمشغولی در مدارس علوم‌انسانی در جست‌جوی مدرسه‌ای خوب( در عین دوری از کنکوری بودن، در پی تحمیل سلیقه مذهبی نباشد) سال پیش نیما را در شرف‌الدین ثبت‌نام کردم. در طول سال گذشته نیما پسرم در این مدرسه تحصیل کرده و هم او و هم من این دبیرستان را نمونه‌ای از مدرسه‌ مطلوب علوم انسانی تجربه‌کردیم. ▪️دبیرستانی که معلمانی علاقمند را دورهم جمع کرده، شهریه متعارف داشته،استادان بنام را در دوره‌های آزاد دعوت می‌کرده،به دانش آموز مجال خلاقیت و فراغت از کلیشه‌های کنکور می‌داده، به لحاظ سلیقه مذهبی یا فکری با همه سلیقه‌ها کنار می‌آمده‌است. ▪️نیما در این مدرسه چیزهای زیادی آموخت و امیدوار بود با ورود به دانشگاه سهمی در تدریس در کلاسهای این مدرسه داشته باشد. ▪️اکنون به بهانه واهی [احتمالا به دلیل اعلام نشده‌ی موضع‌گیری‌های سیاسی مدیر مدرسه در فضای مجازی] دبیرستان شرف‌الدین محکوم به تعطیلی شده‌است. روشن است که نه اندیشه‌ی متفاوت را تحمل می‌کنید و نه مدرسه‌ی متفاوت. ای شمایان که برای بستن راهی که برای امید باز شده‌است دریغ نمی‌کنید. دعای‌مان بدرقه‌تان باد. عباس کاظمی

مدرسه علوم‌انسانی و هنر #شرف‌الدین که در سال ۱۳۹۴ و به همت جمعی از نخبگان علوم‌انسانی دانشگاه تهران تأسیس شده بود، به همت اداره‌کل آموزش و پرورش شهر تهران و با رأی شورای نظارت شهر تهران تعطیل شد. در گام اول، از سوی اداره آموزش و پرورش منطقه یازده برای مدیر مدرسه، حکم عدم احراز صلاحیت صادر گردید. در گام دوم، در ظرف ۷۲ ساعت حدود ۱۰ بازرس و ناظر و کارشناس به مدرسه گسیل داشته شد و اتهاماتی واهی به مدرسه منتسب گردید. (تصویر نامه دوم) در گام سوم، پرونده به اداره کل شهر تهران ارسال و کمتر از یک هفته شورای نظارت تشکیل جلسه و حکم به تعطیلی مدرسه داده شد. پاسخ مدرسه به پرونده‌سازی‌های آموزش و پرورش بزودی از همین صفحه منتشر می‌شود. با نظر به تمکین و عدم اعتراض مدرسه به چنین حکم و رویه‌ای، مدرسه برای سال تحصیلی آینده ثبت‌نام نخواهد داشت. با توجه به پی‌گیری‌های متعدد مخاطبان علاقه‌مند به تحصیل در مدرسه شرف‌الدین، به اطلاع می‌رساند اولیاء و مربیان مدرسه در حال طراحی و راه‌اندازی نهادی جای‌گزین برای تداوم آموزش علوم‌انسانی و هنر، به سبک و سیاق مدرسه شرف‌الدین می‌باشند که در موقع مقتضی به استحضار همگان خواهد رسید.

☑️عباس کاظمی ▪️جدول بالا تغییرات در زمینه نگاه مردم در خصوص حجاب را  در یک بازه ۸ ساله(۱۴۰۲ _ ۱۳۹۴) نشان می‌دهد، در طی این بازه، سالهای ۹۶ به بعد و رویدادهای ویرانگر این سالها، برای تغییر نگاه مردم، سرنوشت ساز بوده‌است. ▪️اگر از گزینه "تذکر می‌دهم" تا "شخصا برخورد می‌کنم" را طرفداران مداخله در زمینه بی‌حجابی(با همه تنوعش) فرض کنیم در طی ۸ سال طرفداران مداخله از ۲۱.۷ درصد به ۱۶ درصد کاهش یافته‌است. ▪️طرفداران گزینه "اشکالی ندارد"از ۱۰.۶ درصد به ۳۸ درصد رشدی چندصد درصدی داشته‌است. این تحول را با فاصله‌گیری آشکار از دین‌حکومتی و رفتن به سمت اشکال متنوعی از سبک زندگی باید درک کرد. ▪️از میزان افراد مذهبی که مخالف بی‌حجابی اما در عین‌حال، متساهل‌ بوده‌اند به طورمعناداری کاسته شده و از گزینه‌ی"مخالفت متساهلانه" به "اشکالی ندارد" کوچ کرده‌اند. ▪️با تامل در روند تغییرات این ۸ سال و با پیش‌بینی تداوم سیاست‌های مداخله‌گر درون زندگی مردم، می‌توان تصویر ایران ۱۴۱۲ را ترسیم کرد. یک پیش‌بینی،جابجایی داده‌های ۱۳۹۴ در دو گزینه اول است: ۶۷ درصد "اشکالی ندارد" و حدود ۱۰ تا ۱۴ درصد" مخالفم ولی کاری ندارم". @varijkazemi

چرا می‌گوییم اغلب دینداران طرفدار مدارا هستند؟ و چرا می‌گوییم اغلب مردم با برخورد دربرابر بی‌حجابی مخالف‌اند؟ پ. ن: این تحقیق در سطح ملی توسط وزارت ارشاد در آذر ۱۴۰۲ انجام شده است

▪️در این تصویر روحانیونی را می‌بینیم که لباس نظامی به تن کردند و آماده مبارزه‌اند،نه با اسراییل و در حمایت از مردم بی گناه فلسطین،بلکه علیه زنان بی‌دفاع ایران ▪️ چنین لشکرکشی‌های خیابانی دعوت آشکار به خشونت عریان است و خشونت طلبان از پیامدهای چنین فراخوانی آگاه نیستند. جامعه به سرعت به سمت و سویی متفاوت از دهه پیش می‌رود که تاکنون نظیرش را پس از انقلاب ندیده‌است. روزهای سختی در پیش است،روزهایی سخت که امیدوارم جامعه به سلامت از آن عبور کند. عباس کاظمی ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ @varijkazemi

دانلود و خرید کتاب مگامال ها و مجتمع های بزرگ تجاری در تهران اثر عباس کاظمی - فیدیبو https://fidibo.com/book/160997-%D9%85%DA%AF%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%84-%D9%85%D8%AC%D8%AA%D9%85%D8%B9-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF-%D8%AA%D8%AC%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86

🔍چگونه به ناامیدی نگاه کنیم؟ ✍️عباس کاظمی 🔹دانشجویان و همکارانم را می‌بینم که یکی‌یکی چشمانشان بی‌افق شده‌ است، آنهایی که تا مدت‌ها ناامیدی‌شان را پنهان می‌کردند، امروز آشکارا ناامیدانه سخن می‌گویند. آنهایی که امیدوار بودند، دیگر توان امیدوارماندن ندارند. حتی آنهایی که وانمود می‌کردند که همواره ناامیدند اما گهگاه نور امیدی در دلشان زبانه می‌زد، اینک تکلیفشان با خودشان روشن‌تر شده است. این تجربه به نظر دردناک می‌آید اما می‌خواهم اعتراف کنم که این تجربۀ دردناک ناامیدی، بخشی از تجربۀ بلوغ ماست و چقدر این تجربه برای جامعۀ ما در گذار از وضعیت موجود ضروری است. ✅ اشتباه نکنیم! در طول دهه‌های گذشته، این، ناامیدی نبوده است که مردم ما را از پای درآورده است. این، امیدواری‌های مقطعی و فصلی بوده است که در هر دوره جماعتی را دل‌بستۀ خود ساخته است و به‌سرعت که از موهوم‌بودن آن آگاه شدند افسرده‌تر شدند. درست وقتی‌که افسردگی بر ما غلبه کرده، این امید دروغین تازه‌ای بوده که ما را مجدد بازیچۀ خویش ساخته‌بود. اکنون بهتر می‌دانیم که این امیدواری هیچ‌گاه بهترین خویشاوند ما نبوده است. درست‌تر بگویم، امید بدون ناامیدی هیچ و پوچ است، چراکه در واقعیت از هم جدایی‌ناپذیرند، نقش‌ها و معانی‌اش همچون دو مایع به‌ظاهر متفاوت در یک ظرف باهم آمیزش می‌کنند؛ بنابراین، نه ناامیدی شر مطلق است و نه امید خیر مطلق! ☑️ چرا ناامیدی ستودنی است؟ چراکه از پس خود، وعده‌ای دروغین به ارمغان نمی‌آورد. در بدو امر، ناامیدی، ما را از بلاهت آرامش‌بخش امیدوارانه‌زیستن دور نگاه می‌دارد. وقتی که پای امید به میدان می‌آید، ممکن است راحت‌تر در دام ایدئولوژی بیفتیم و رابطه‌مان را با واقعیت از دست بدهیم و درگیر توهماتی شویم که از واقعیات جامعۀ انسانی به‌کل دور است. ⬅️ بگذارید این‌گونه تمام کنم، ناامیدی، لحظۀ مواجهۀ ما با واقعیت است که از دل آن حرکت، تصمیم به روی پای خود ایستادن، جنبش و اقدام بیرون می‌آید. جنبش‌های اجتماعی، درست وقتی‌ ظهور می‌کنند که با ناامیدی تنیده‌ شده‌ایم. من به این لحظۀ نومیدانه‌نگریستن به آیندۀ ایران خوش‌بینم. من به ناامیدی خوش‌بینم، چون اینک مردم ما از امید و توهمات بهترشدن وضع موجود در روالی طبیعی بریده‌اند. به‌یقین، سال‌هایی که در پیش داریم، سال‌هایی طلایی برای تغییر در جامعه خواهد بود.  @varijkazemi عباس کاظمی ۲۰ فروردین ۱۴۰۳

غذا، اشتهای اجتماعی و ایدئولوژی ☑️عباس کاظمی ▶️غذا خوردن کمتر کنشی در حال حرکت است، بلکه بیشتر کنشی معطوف به سکون، ثبات و در مجموع مبتنی بر نشستن یا عدم تحرک است. سیاست غذا اینجا به میان ما می‌آید و با درهم آمیختگی با فرهنگ غذائی و فرهنگ فراغت الگوی خاصی از بودن در شهر و خلق فضائی متمایز از شهروندی را ممکن می‌کند. اکنون پرسشی که می‌خواهم بر آن تامل کنم این است که سیاستهای فضائی در شهر تهران، چگونه ایدئولوژی مسلط در زندگی روزمره را از طریق غذا و خوردن بازتولید می‌کند؟ آیا شیوه‌ی خوردن ما می‌تواند در خدمت رهایی بیشتر ما باشد یا در خدمت قدرتی مسلط؟ و در نهایت آرایش غذایی شهر چگونه می‌تواند بستری ایدئولوژیک برای دعوت شهر به خوبی شیرین باشد؟ ▪️متن کامل این مقاله در ماهنامه اندیشه‌پویا شماره ۸۹ بخوانید https://t.me/Varijkazemi

📍 تغییر مسیر ایرانیان: مقاصد نوظهور گردشگری و روندهای محتمل در یک دهه اخیر تغییرات معناداری در مقصدگزینی گردشگری داخلی در ایران رخ داده است: ▫️سفر به مقصدهای تجاری جنوب واقع در استان‌های هرمزگان و سیستان و بلوچستان به صورت چمشگیری بیشتر از سایر مقاصد سفر رشد کرده است (۱۸%). این در حالیست که سفر به مقصدهای زیارتی و میراثی علی‌رغم ظرفیت‌های تاریخی آن‌ها برای جذب گردشگر کمترین رشد‌ها را داشته‌ است (کمتر از ۵%). ▫️مدت زمان سفر گردشگران داخلی از ۵ روز در بهار ۱۳۹۲ به ۳.۹ روز در سال ۱۳۹۸ کاهش یافته است (۲۲% کاهش). این روند نزولی برخلاف روند جهانی است و بیش از هر چیز ناشی از کاهش قدرت خرید ایرانیان است. به همین خاطر دور از ذهن نیست وقتی می‌بینیم بیشترین افزایش در «سفر به قصد دیدار دوستان و بستگان» و پس از آن «سفر به قصد درمان» است و سهم «سفرهای زیارتی» و «سفر به قصد گردش و تفریح» از کل سفرها در این بازه زمانی کاهش یافته است. متن کامل تحلیل ندا رضوی‌زاده درباره تغییر رفتار گردشگران ایرانی را در وبسایت مجله دقیقه مطالعه کنید: d-mag.ir/p14168 @dmag_ir