ساراباند

به نظرم نوعی بلوغ وجود داره که تماما به نظری که آدم‌ها در رابطه با بیتلز دارن وابسته‌ست. اینکه به این بینش و پذیرش رسیده باشن که بیتلز دقیقا به اندازه‌ی هیاهویی که در جهان بپا کرد بزرگ و مهم بوده و هست و همیشه هم خواهد بود. اینکه بیتل‌مانیا یکی از درست‌ترین واکنش‌های جمعی تاریخ بوده و به پدیده‌ی کن‌فیکون‌کننده‌ای مثل بیتلز نمی‌شه و نباید واکنش دیگه‌ای نشون داد. خودم تا همین چند سال پیش هنوز به این بلوغ نرسیده بودم. لج می‌کردم و مدام دنبال چیزهای غریب‌تر می‌گشتم، غافل از اینکه خیلی از اون چیزهای غریب‌تر، مستقیم و غیرمستقیم، از بیتلز زاده شده بودن. البته که مثل همیشه دیگرانی هم بودن که به خوش‌اقبالی بیتلز نبودن و توی اون آشفته‌بازار دهه‌ی شصت به هزار و یک دلیل نتونستن صدای خودشون رو به گوش‌های بیشتری برسونن، اما این شانس و اقبال صرف نبود که باعث شد بیتلز هم مخاطب رادیویی رو به دنبال خودش راه بندازه و هم مخاطب جدی‌تر رو. بیتلز هم ضرورت پاپ رو می‌فهمید و هم اهمیت از پاپ فراتر رفتن رو. بلندپرواز بود و پیشرو؛ بازیگوشی می‌کرد، از اعتماد کردن به کنجکاوی نمی‌ترسید، درهای بسته رو باز می‌کرد، آزمون و خطا می‌کرد و از خطکشی‌ها بیرون می‌زد، اما نه اونقدری که مخاطب ساده‌پسندترش رو از خودش برونه. این تعادل برای بقای موسیقی لازمه. البته که قرار نبوده و نیست که موسیقی همیشه متعادل باشه، اما برای جدا نیفتادن مخاطب عام از موسیقی به این تعادل نیازه و بیتلز از بهترین مثال‌ها برای حفظ این تعادل و در عین حال محتاطانه بازی کردن باهاشه‌. بیتلز خیلی چیزها رو شروع کرد، خیلی چیزها رو به کمال رسوند و خیلی راه‌ها رو برای دیگران باز کرد. دریچه‌ی جادویی‌ای بود که موسیقی و فرهنگ باید و باید ازش رد می‌شد.‌ به دنیا رنگ و نوا و نور بخشید و بخشندگیش بعد از شصت سال هنوز به انتها نرسیده و نخواهد رسید. همه‌ی ما روزی این زمین رو با همه‌ی زندگی‌های کرده و نکرده‌مون ترک می‌کنیم و بیتلز همچنان می‌مونه و می‌بخشه. همون‌طور که حتی بعد از رفتن استعدادهای تکرارنشدنی‌ای که پشتش بودن و با عشق و دیوانگی مطلق پرورشش دادن به موندن و بخشیدن ادامه داد. هنر بی‌زمان با مرگ بیگانه‌ست.

#British #PsychedelicRock #PsychedelicPop #BritishPsych #ExperimentalRock #ArtRock #BaroquePop #ChamberPop #ProgressivePop #BritishProg with hints of #MusiqueConcrete #60s (1967) @sarahband

Paul McCartney photographed by Linda McCartney, 1978.

What if no one ever calls me their girlsoul? I'm gonna put my head in a fuckin blender.

“I love love,” she said, closing her eyes. I promised her beautiful love. I gloated over her. Our stories were told; we subsided into silence and sweet anticipatory thoughts. It was as simple as that. You could have all your Peaches and Bettys and Marylous and Ritas and Camilles and Inezes in this world; this was my girl and my kind of girlsoul, and I told her that. Jack Kerouac, On the Road

Without coming to any particular agreement we began holding hands, and in the same way it was mutely and beautifully and purely decided that when I got my hotel room in LA she would be beside me. I ached all over for her; I leaned my head in her beautiful hair. Her little shoulders drove me mad; I hugged her and hugged her. And she loved it. Jack Kerouac, On the Road

سخت می‌گیرم چون هیچوقت واسه‌م آسون نبوده.

And these finks don't dress too well No discrimination To be a zombie all the time Requires such dedication. #British #ArtRock #GlamRock #ExperimentalRock #PsychedelicRock #BritishPsych #70s (1973) @sarahband

Still by the pool of clear water Fed by a secret spring, your lips are sealed But in your body language Angels sing. #British #Ambient #AmbientPop #NewAge #Downtempo #World #ArtRock #SingerSongwriter #90s (1992) @sarahband

#American #InstrumentalRock #ExperimentalRock #JazzRock #JazzFusion #80s (1980) @sarahband